Η εκτεταμένη, βαθιά προσωπική ιστορία ενός δημοσιογράφου και κινηματογραφιστή (Ντανιέλ Χιμένεθ Κάτσο – Daniel Giménez Cacho) που επιστρέφει στη γενέτειρά του την Πόλη του Μεξικού μετά από δεκαετίες που έζησε στις ΗΠΑ, έχει διχάσει κριτικούς και κοινό για το ηδονιστικό, ελεύθερο ύφος της. Είναι βαθύ ή προσχηματικό;
Το «Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths» έχει σίγουρα έναν θαυμαστή του Μεξικανού σκηνοθέτη κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο (Guillermo del Toro). Ο σκηνοθέτης συντόνισε μια επί σκηνής εκδήλωση Q&A για το «Bardo» στο Μουσείο της Ακαδημίας του Λος Άντζελες, στην οποία συμμετείχαν ηθοποιοί που έπαιξαν στην ταινία, μέλη του συνεργείου, αλλά και ο σκηνοθέτης της ταινίας Ινιάριτου. Κατά τη διάρκεια των εναρκτήριων σχολίων του, ο ντελ Τόρο μίλησε ξεκάθαρα για το τι αισθάνεται για την ταινία, ενώ εξέφρασε τη δυσπιστία του για όποιον την απορρίπτει επειδή του φαίνεται μπερδεμένη ή επιτηδευμένη.
«Η ταινία είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω δει όσον αφορά τον κινηματογράφο, τον καθαρό κινηματογράφο», είπε ο ντελ Τόρο στην εισαγωγή του. «Σε όποιον έχει σύγχυση σχετικά με την πλοκή και περί τίνος πρόκειται, τα συλλυπητήριά μου. Το γεγονός είναι ότι η ταινία ονομάζεται “Bardo”, που σημαίνει “limbo – αβεβαιότητα”, και ξεκινά με έναν τύπο που προσπαθεί να πετάξει και τελειώνει με το να πετάει τελικά, και δεν το καταλαβαίνουν; Είμαι έκπληκτος» πρόσθεσε.
Και συνέχισε, «Αυτό που είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί είναι ότι όλοι εδώ, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσουμε πώς μια από τις πτυχές που έχουν συζητηθεί λιγότερο από την ταινία είναι η κινηματογράφησή της, την οποία βρίσκω συγκλονιστική. Βλέποντας έναν Βαν Γκογκ και ζητώντας μια γνώμη, κι αυτή είναι: “Λοιπόν, πρόκειται για μερικά λουλούδια σε μια γλάστρα”. Τα λουλούδια είναι εντάξει, η γλάστρα είναι ωραία, αλλά κανείς δεν μιλάει για τις πινελιές, τα χρώματα, τη χρωματική παλέτα. Είναι εκπληκτικό για μένα. Όλοι εδώ έκαναν απίστευτη δουλειά. Κάθε πλάνο και κάθε σκηνή είναι μια μία τις υψηλότερες προδιαγραφές και το πιο δύσκολο πράγμα στον κινηματογράφο».
Ο Ινιάριτου είπε στον φίλο του: «Πρέπει να γράψεις την κριτική».
