Ο Μηνάς Στραβοπόδης, συγγραφέας του βιβλίου «Ο Επαναστάτης της Αβύσσου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός», αποκάλυψε τη δημιουργικότητα και την οπτική του για τον κόσμο μέσα από το πρώτο αυτό έργο του. Ομολογώ πως το διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον, καθώς με τις μετακινήσεις σε διάφορα χρονικά επίπεδα και τις εναλλαγές ανάμεσα στις Βρυξέλλες, στον Πειραιά, στην Ύδρα, στη Φλωρεντία κατάφερε να θίξει πολλά θέματα, να εκφράσει προβληματισμούς, που απασχολούν τον Άνθρωπο διαχρονικά.
Σαν άλλος Σωκράτης ακολουθεί το δαιμόνιο μέσα του και αναζητά την αλήθεια. Επηρεασμένος από την πρώτη σκληρή καραντίνα, βιώνει την ψυχική και σωματική απομόνωση και την κοινωνική αποστασιοποίηση. Φόβος και μελαγχολία κυριαρχούν στην ψυχή του.
Όλοι βιώσαμε την στέρηση της ελευθερίας μας, όπως ο ήρωας. Η υποχρεωτική αποστολή μηνυμάτων για οποιαδήποτε κίνησή μας, η παρανομία της άσκοπης μετακίνησης, ο χώρος του «σούπερ – μάρκετ» ως χώρος κοινωνικοποίησης, αποτελούν κοινά βιώματα όλων μας. Βάλαμε σε αναστολή τη ζωή μας στα πλαίσια της υγειονομικής κρίσης. Εκτιμήσαμε τις όμορφες στιγμές της ζωής μας. Το παρόν έκανε το παρελθόν να φαντάζει πιο όμορφο. «Νοσταλγούμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, που ίσως, να μην ήταν, αλλά επειδή έγιναν παρελθόν αυτομάτως ο άνθρωπος τις κάνει όμορφες και γλυκές», όπως λέει ο γεράκος του βιβλίου.
Ο γεράκος, ο οποίος αποτελεί βέβαια την ώριμη συνείδηση του ήρωά μας, το alter ego του, τη φωνή που τον καθοδηγεί στην εύρεση απαντήσεων, στη δική του επανάσταση.
Οι ψυχολογικές συνέπειες τεράστιες. Οι δικοί μας άνθρωποι στους οποίους προστρέχουμε στις δύσκολες στιγμές, έγιναν πλέον απρόσιτοι. Πόσο μεγάλη ανάγκη είχαμε μια αγκαλιά, την ανθρώπινη επαφή! Και γι’ αυτό ο ήρωας μας αναζητά «Εκείνη», αντλεί δύναμη από τη θύμηση των ωραίων στιγμών μαζί της, βρίσκει υποκατάστατο στο παλτό που του είχε χαρίσει.
Στερηθήκαμε την ατομική μας ελευθερία, οι κυβερνήσεις στέρησαν την ελευθερία μας στο όνομα της δημόσιας υγείας. Φασιστικές ιδεολογίες αναδύθηκαν και η δημοκρατία επλήγη ανεπανόρθωτα. Και εμείς; Διεκπεραιώναμε με ευλάβεια τις εντολές τρομοκρατημένοι. Ο φόβος κρατάει τους λαούς υποταγμένους! Όποιος τολμήσει να εκφράσει αντίθετη άποψη διώκεται, θεωρείται τρελός, όπως η κοπέλα του βιβλίου που διαμαρτύρεται και καλεί να ξεσηκωθούν, όπως ο ήρωάς μας, που οραματίζεται κοινωνική δικαιοσύνη. Η μάζα απολαμβάνει τη βίαιη εκδίωξη της κοπέλας, γιατί δεν βρίσκεται στη θέση της. Ανθρωποφαγία! Οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε αριθμούς νεκρών στα δελτία ειδήσεων. «Ο άνθρωπος έχασε τον άνθρωπο», όπως αναφέρει ο συγγραφέας.
Η υγειονομική κρίση οδήγησε σε οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Κυρίως όμως σε ηθική κρίση. Ας θυμηθούμε την «Πανούκλα» του Καμύ. Πανδημίες πάντα θα υπάρχουν, είτε ως θανατηφόροι ιοί είτε ως ολοκληρωτικά καθεστώτα. Γι ‘ αυτό χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση.
«Ο Επαναστάτης της Αβύσσου» αποζητά να βγει από την άβυσσο. Να κάνει την προσωπική του επανάσταση. Να βρει την Ιδέα. «Αι βέλτισται φύσεις» του Πλάτωνα επιδιώκουν να βγουν στον κόσμο των Ιδεών και όταν επιστρέφουν στο σπήλαιο, ώστε να βοηθήσουν τους δεσμώτες να απαλλαγούν από τα δεσμά της αμάθειάς τους, αντιμετωπίζουν την κατακραυγή και την επιθετικότητα. Ο ήρωάς μας επιδιώκει να διαδώσει την Ιδέα του, αλλά δέχεται την βίαιη συμπεριφορά, την περιφρόνηση και φυσικά τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο. Οι απαίδευτοι θεωρούν την Κοινωνική Κόλαση Κοινωνικό Παράδεισο.
Ο ήρωας βιώνει τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη σε προσωπικό τόνο. Η προσωπική του κόλαση είναι ο αγώνας να βρει τον εαυτό του, το προσωπικό του καθαρτήριο είναι ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο. Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο στην «Κοινωνική Κόλαση» συνειδητοποιεί το σκοπό του.
Τελικά η ουσιώδης επαναστατική πράξη του ήρωα είναι το χειρόγραφό του. Εμφυτεύει με αυτό τον σπόρο της αλλαγής διεκδικώντας προσωπική ευτυχία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε ατομικό επίπεδο, οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά και καθημερινά. Σε κοινωνικό επίπεδο, να διαμορφωθεί επιτέλους μια κοινωνία «χωρίς μίσος για την άλλη εθνότητα, τη ράτσα, τη θρησκεία, την ιδεολογία».
Καταλήγει λοιπόν στο πάγιο αίτημα της παιδείας. Οι νέοι αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας και γι’ αυτό χρειάζεται μια εκ βάθρων ανανέωση του εκπ/κού συστήματος, ώστε να προάγει την κριτική σκέψη, την ελευθερία, την αποδοχή στο διαφορετικό. Χρειάζεται μια νέα γενιά που θα επαναστατεί, που θα νικάει την άβυσσο και θα βγαίνει στο φως.
«Βέβαια, όλα αυτά φαίνονται ουτοπικά, μα δεν είναι, δεν είναι, αν βάλουμε στο κέντρο του κόσμου τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους και για πρώτη φορά δεν τους πλάσουμε εμείς, γιατί έτσι μας βολεύει, αλλά τους αφήσουμε μόνους τους, ελεύθερα να πλαστούν, παρέχοντας τους τα κατάλληλα εργαλεία», υποστηρίζει ο ήρωάς μας.
Ένας τέτοιος νέος είναι και ο Μηνάς Στραβοπόδης, ένας νέος άνθρωπος πολέμιος της κοινωνικής αδικίας και ένας συγγραφέας που περιγράφει με ακρίβεια και διεισδυτικότητα την φρίκη του κόσμου.
Μαρία Άγριου
Φιλόλογος & Προϊσταμένη Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ζακύνθου
