Το 2005 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το Νησί», με τη Σπιναλόγκα και την Κρήτη στις σελίδες του· και αυτό ήταν η συγγραφική της αρχή μα και η αρχή μιας σχέσης με τη χώρα μας. Το δέσιμο της συγγραφέως με την Ελλάδα και τους Έλληνες μοιάζει από πάντα δυνατό· μα μοιάζει και ολοένα να δυναμώνει.
Η Βικτόρια Χίσλοπ έχει πάντα κάτι να πει και κάτι να μας πει. Μιλήσαμε μαζί της.
Το βιβλίο σας «Μια νύχτα του Αυγούστου» είναι η συνέχεια του πολυαγαπημένου, κλασικού μυθιστορήματός σας «Το Νησί». Γιατί αποφασίσατε να ακολουθήσετε και πάλι τα χνάρια των ηρώων σας;
«Για πολλούς από τους χαρακτήρες στο “Νησί”, δεν επήλθε κάθαρση, δεν υπήρξε ξεκάθαρη κατάληξη. Καταρχάς ο Μανώλης· στο “Νησί” εξαφανίζεται μόλις δολοφονείται η Άννα. Για εμένα, είναι ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας καθώς νιώθει σαν να είναι ένοχος, και μάλιστα συμπεριφέρεται σαν να είναι –αν και δεν τράβηξε αυτός τη σκανδάλη. Καθώς ακολούθησα τον Μανώλη, πολλοί ακόμα χαρακτήρες ζωντάνεψαν· και το ερώτημα σχετικά με το ποια είναι στ’ αλήθεια η μητέρα της κόρης της Άννας, της Σοφίας, επανήλθε και αποτελεί κεντρικό κομμάτι της πλοκής».
Θα μπορούσατε, παρακαλώ, να περιγράψετε πώς αισθανθήκατε όταν συναντήσατε ξανά τους χαρακτήρες αυτούς;
«Κάθε φορά που τελειώνω τη συγγραφή ενός βιβλίου, λυπάμαι που αποχαιρετώ τους ήρωές μου· έτσι, ήταν για εμένα μεγάλη ικανοποίηση που τους συνάντησα ξανά και τους εξερεύνησα σε μεγαλύτερο ψυχολογικό βάθος».
Στο βιβλίο «Μια Νύχτα του Αυγούστου», αλλά και στην ομότιτλη τηλεοπτική σειρά που φιλοξενείται ήδη στην ΕΡΤ, βρίσκουμε στο επίκεντρο μια γυναικοκτονία. Δυστυχώς, γυναικοκτονίες απασχολούν συχνά την επικαιρότητα. Μπορούμε να έχουμε ένα σχόλιό σας; Και, επίσης, μια περιγραφή για τον τρόπο που προσεγγίσατε το θέμα;
«Ναι, δυστυχώς, φαίνεται πως οι γυναικοκτονίες εμφανίζονται στην ειδησεογραφία συχνότερα από πριν, μα πάντα συνέβαιναν. Και η γυναικοκτονία είναι ειδεχθές έγκλημα. Αν η δολοφονία είναι ο μόνος τρόπος να “ελέγξει” ένας άντρας τη γυναίκα του, αυτό σηματοδοτεί ότι υπάρχει κάτι βαθιά λανθασμένο στην καρδιά της κοινωνίας, και όχι μόνο στην καρδιά του θύτη. Οι σκέψεις και απόψεις μου για το θέμα είναι πάρα πολλές για να χωρέσουν στην κουβέντα μας· θα αναφέρω, όμως, την πίστη μου ότι αν στον κόσμο επικρατούσε μεγαλύτερη ισότητα, και οι άντρες –από πολύ νεαρή ηλικία- διδάσκονταν να σέβονται τις γυναίκες και να τις θεωρούν ίσες με αυτούς, τότε θα υπήρχε λιγότερη βία εναντίον των γυναικών. Δυστυχώς, οι άντρες έχουν περισσότερη σωματική δύναμη και η υστέρηση ή ανεπάρκειά τους σε άλλους τομείς εκδηλώνεται μέσω της βίας. Θα ήθελα να πω ότι, μόλις ένας άντρας δείξει σε μια γυναίκα έστω και τα πιο “μικρά” σημάδια σωματικής βίας, αυτή θα πρέπει αμέσως να απομακρυνθεί· θα πρέπει να υπάρχει μηδενική ανοχή σε αυτό. Και λέγοντας μηδενική ανοχή, εννοώ κυριολεκτικά μηδενική».
Τη σειρά σκηνοθετεί η Ζωή Σγουρού· ένα σχόλιό σας;
«Είναι καταπληκτική· αποτυπώνει απόλυτα την ψυχολογία και τις ιστορίες των χαρακτήρων. Και είναι πολύ ατμοσφαιρική, πολύ μελετημένη, πολύ κινηματογραφική».
Πώς είναι, αλήθεια, να βλέπετε, μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης, τα μυθιστορήματά μας να παίρνουν σάρκα και οστά;
«Είναι πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία! Βρίσκομαι πάντα κοντά στη διαδικασία της παραγωγής κι έτσι, γενικά, δεν υπάρχουν απρόοπτα»
Να μιλήσουμε λίγο για τη σχέση σας με την Ελλάδα· εδώ και πολλά χρόνια, μοιράζετε τον χρόνο σας μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Μάλιστα, από το 2020 είστε και Ελληνίδα υπήκοος, καθώς έγινε τιμητική πολιτογράφησή σας για την προώθηση, μέσω του έργου σας, της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάτι που αγαπάτε ιδιαίτερα την Ελλάδα;
«Πέρα από όλα τα προφανή –όπως το τοπίο και το κλίμα που λατρεύω, αγαπώ τους φίλους που έχω εδώ. Σπάνια βαριέμαι, όταν είμαι παρέα με Έλληνες».
Είστε μέλος της Βρετανικής Επιτροπής για την Επανένωση των Μαρμάρων του Παρθενώνα· Τι σας ώθησε να ενταχθείτε στην Επιτροπή;
«Έγινα μέλος της Επιτροπής μετά από τη συνέντευξη του Μπόρις Τζόνσον στην εφημερίδα “Τα Νέα”, όπου ανέφερε ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα δεν πρέπει να επιστραφούν. Με θύμωσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι οποιοσδήποτε –και ιδιαίτερα ο συγκεκριμένος άνθρωπος- μπορούσε να είναι τόσο δικτατορικός αναφορικά με ένα τόσο σημαντικό θέμα. Από τότε συμμετέχω σε κάθε είδους δράση, σε διαδηλώσεις, σε ντοκιμαντέρ κ.ά., καταθέτοντας τις απόψεις μου».
Βλέπετε κάποια μεταστροφή στους Βρετανούς; Αρχίζουν, πλέον, να αμφισβητούν τις ενέργειες του Λόρδου Έλγιν και των συνεχιστών του;
«Ναι, νομίζω πως σιγά σιγά η άποψη αλλάζει· και σε πρόσφατη έρευνα της εφημερίδας “The Sunday Times”, 78% των συμμετεχόντων δήλωσαν πως επιθυμούν την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα. Έτσι, είμαι πολύ πιο σίγουρη τώρα, ότι τα Γλυπτά θα επιστρέψουν».
Χαρακτηριστικά προσωπικότητας που εκτιμάτε ιδιαίτερα στους ανθρώπους;
«Την αίσθηση του χιούμορ, την ευγένεια, τη γενναιοδωρία».
Και κάποια που σας απωθούν;
«Την τσιγγουνιά –τον άνθρωπο που πάντα, μα κυριολεκτικά πάντα, σε αφήνει να πληρώνεις τους καφέδες. Την αρνητικότητα και την απαισιοδοξία· τα χαρακτηριστικά αυτά είναι, πραγματικά, εκνευριστικά».
Κάποιοι συγγραφείς, κάποια βιβλία με επίδραση στη σκέψη και το έργο σας;
«Αγαπώ τον Καβάφη. Ήταν τόσο ποιητής όσο και φιλόσοφος και έχω μάθει τόσα πολλά από τον τρόπο σκέψης του· πόσο υπέροχο μυαλό! Όσον αφορά τη συγγραφή, ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το βιβλίο “Περί συγγραφής” –που είναι το αγαπημένο μου με συμβουλές σχετικά με το πώς να προσεγγίσεις τη συγγραφή».
Ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και σας άρεσε;
«Το “Μηχανές σαν εμένα” του Ίαν Μακ Γιούαν που ρίχνει μια χιουμοριστική ματιά στην τεχνητή νοημοσύνη· είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα».
Μια αγαπημένη συνήθειά σας;
«Με βάζω να κάνω planks (άσκηση σανίδα), κάθε πρωί. Κι έχω ξεκινήσει σχοινάκι· το σχοινάκι μου ταξιδεύει μαζί μου, πλέον, όπως το ελληνικό μου διαβατήριο».
Μια αγωνία, ένας φόβος που έχετε;
«Να μην συμβεί κάτι κακό στα παιδιά μου».
Ας κλείσουμε την κουβέντα μας με μια ευχή· κάτι που εύχεστε;
«Θα ήθελα η Ρωσία να απομακρυνθεί από την Ουκρανία· να αφήσει ήσυχους τους Ουκρανούς. Ο φόβος της κλιμάκωσης είναι μια τεράστια σκιά που ακολουθεί όλους μας. Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για όλους μας, ώστε να ζούμε ειρηνικά· έτσι δεν είναι; Οι ενέργειες μιας χούφτας κακόβουλων, μεγαλομανών ανθρώπων –που, νομίζω, είναι όλοι τους άνδρες- αποτελούν μια τεράστια απειλή για τους υπόλοιπους, για όλους εμάς».
