Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Ένα μονόπρακτο έργο που γράφτηκε το 1928, ο εμβληματικός μονόλογος του Ζαν Κοκτώ «Η Ανθρώπινη Φωνή», θα παρουσιάζεται στο θέατρο Μικρό Χορν, από τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου -και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ. [Αμερικής 10, Αθήνα].
Σε μια πολύ ξεχωριστή καινούργια συνεργασία, ο Νικορέστης Χανιωτάκη σκηνοθετεί τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Λίγες ημέρες πριν το ανέβασμα, η ηθοποιός μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το έργο; Τι συναντάμε στον πυρήνα του;
«Είναι ένας αποχαιρετισμός μέσω τηλεφώνου… Μετά από πέντε χρόνια παράλληλης σχέσης, ο άντρας ζητάει από τη γυναίκα να χωρίσουν· κάτι για το οποίο, ενώ ήταν προετοιμασμένη ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Διαλύεται, ενώ δε του ρίχνει, ούτε μια στιγμή, καμία ευθύνη. Είναι το τελευταίο τηλεφώνημα με τον άντρα που, όπως λέει εκείνη, είναι ο αέρας που ανασαίνει. Η αφοσίωση, η πίστη και η ψυχική γενναιοδωρία αυτής της γυναίκας, κάνουν το έργο φωτεινό, ενώ τα γεγονότα τη φέρνουν να αντιμετωπίσει την πιο μεγάλη της δοκιμασία».
Κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την πρώτη επαφή σας με το κείμενο;
«Με εντυπωσίασε το ποσό διαχρονικό είναι αυτό που έχει γράψει ο Κοκτώ…· η σχέση με την τεχνολογία, το πόσο κοντά ή μακριά, τελικά, μας φέρνει η ευκολία ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να επικοινωνήσουμε με αυτόν που θέλουμε…, τι δυνατότητες έχει ή δεν έχει το “μιλάμε από μακριά”. Είναι υπέροχος, και ουσιαστικά συγκινητικός, ο τρόπος που προσπαθεί αλλά δε μπορεί να διαχειριστεί αυτή η γυναίκα την απώλεια».
Λίγα λόγια για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Νικορέστη Χανιωτάκη;
«Προσπαθούμε αρχικά να φωτίσουμε την ιστορία αυτού του τηλεφωνήματος, να τον ακούσουμε -ενώ ακούμε μόνο εκείνη, παλεύουμε για τον ρεαλισμό αυτής της συνομιλίας αλλά ταυτόχρονα ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να μεγεθύνουμε εικόνες κ στιγμές…όπως στα όνειρα».
Πρωτοποριακή, για το 1928 που γράφτηκε το έργο, η χρήση του τηλεφώνου –κάποιο σχόλιό σας για τον δικό του «ρόλο» στην παράσταση;
«Το τηλέφωνό είναι ο συμπρωταγωνιστής μου… Το τηλέφωνο, στο έργο, έχει δυο όψεις· τη θετική, που δίνει τη δυνατότητα έστω και αυτής, της τελευταίας συνομιλίας, αλλά και τον αποκλεισμό της ανθρώπινης επαφής. Δημιουργεί ψευδαισθήσεις, αλλά λειτουργεί, ταυτόχρονα, και παρηγορητικά».
Θα επιλέξετε να μας πείτε, λίγα λόγια από τον μονόλογο;
«“Τώρα μου μιλάς και τα πνευμόνια μου γεμίζουν οξυγόνο”».
Η μοναξιά επί σκηνής φαντάζει ιδιαίτερα απαιτητική. Είναι;
«Είναι απαιτητική. Είναι απαιτητικό το ίδιο το κείμενο, γιατί καλούμαι να ζωντανέψω έναν άνθρωπο, να τον ακούω και να συνομιλώ μαζί του. Είναι ό,τι πιο απαιτητικό και γοητευτικό έχω κάνει».
Εμβληματικός ρόλος· έχει ερμηνευθεί από σπουδαίες ηθοποιούς –ανάμεσά στους οι Σιμόν Σινιορέ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, Χούλια Μιχένες, Ντενίζ Ντιβάλ, Ρενάτα Σκότο, μα και τεράστια θεατρική επιτυχία της Έλλης Λαμπέτη. Επηρεάζει, έχει κάποιο αντίκτυπο στη δική σας επαφή με τον ρόλο, η παρελθοντική του «ζωή»;
«Είναι ένα σπουδαίο κείμενο, έχει επηρεάσει πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Έχουν γίνει πάρα πολύ σημαντικές ερμηνείες, όντως. Η γυναίκα και ο άντρας στο έργο δεν έχουν ταυτότητα, νομίζω επίτηδες απ’ τον συγγραφέα, για να μπορεί ο κάθε δημιουργός να βάλει τη δική του, να το κάνει πολύ πολύ προσωπικό».
Κάτοχος του θεατρικού βραβείου Μερκούρη (2011)· θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας συναισθήματα και σκέψεις τού να κρατάτε έναν χρόνο την καρφίτσα της αξέχαστης Μερκούρη, και να μας πείτε, επίσης, αν άλλαξε κάτι μετά από αυτή τη διάκριση;
«Μεγάλη τιμή και χαρά. Είναι πολύ όμορφο να σε επιβραβεύουν και να σου ενισχύουν την πίστη σου και οι άλλοι… Κάποιες φορές το χρειαζόμαστε…· όσο και αν αυτοτροφοδοτούμαστε, χρειαζόμαστε και τους άλλους».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Να κάνω σχέδια, να προκαλώ στον εαυτό μου στόχους»
Κάτι που τη χαλά;
«Η κακογουστιά και η έλλειψη συγκέντρωσης».
Ένα βιβλίο που διαβάσατε, τελευταία, και σας άρεσε;
«Ξαναδιάβασα τον “καπετάν Μιχάλη” του Καζαντζάκη -θα γίνει μεγάλου μήκους ταινία από τον Κώστα Χαραλάμπους, στην οποία και συμμετέχω. Αυτή τη φορά με τάραξε περισσότερο. Τι συγγραφέας!»
Κι ένα αγαπημένο, που θα θέλατε να διαβάσετε ξανά;
«Αχ, δεν ξέρω! Είναι πολλά! Τον “Οδυσσέα” του Τζόυς.
Να κλείσουμε, με στίχους αγαπημένου τραγουδιού;
«Του Μάνου Χατζιδάκι –“Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λεν’ τα παραμύθια, κυνηγούσα τ’ όνειρο, για να μάθω την αλήθεια…”».
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Ζαν Κοκτώ
Μετάφραση : Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα
Επιμέλεια Μουσικής : Γιάννης Μαθές
Βοηθός σκηνοθέτη : Ναταλία Πελέκα
Φωτογραφίες : Γιώργος Καλφαμανώλης
Ερμηνεία: Λουκία Μιχαλοπούλου
ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΡΟ ΧΟΡΝ
Αμερικής 10, Αθήνα 106 71
