Τα ερείπια της τοπογραφίας των Ιερών, το φυσικό περιβάλλον και η γεωμορφολογία του Αμφιάρειου είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα με τη φύση του ονείρου. Η θεραπευτική πρακτική του ονειρομαντείου στηριζόταν πάνω στους εξής άξονες: α) Τελετουργία κάθαρσης και εξαγνισμού, β) προετοιμασία και γ) ίαση μέσω της εγκοίμησης.
Στο Αμφιάρειο μελετούν και ερμηνεύουν τα Εγκοιμητικά όνειρα ή αλλιώς θεραπευτικά όνειρα. Το όνειρο ήταν το όχημα, το φάρμακο, αλλά και μια υπόσχεση για αποκατάσταση και θεραπεία. Η περφόρμανς «Λύσις» θα είναι μια ιδιοτοπική περιήγηση ανάμεσα στα ερείπια του αρχαίου ονειροθεραπευτηρίου και του περιβάλλοντα χώρου. Ομοιώματα από μέλη του πάσχοντος σώματος προς θεραπεία, υπό μορφή αναθημάτων («τύπια») -μάτι, αυτί, λάρυγγας, φωνητικές χορδές και άλλα-, θα νοηματοδοτούν τις έξι σκηνές/ σταθμούς μέσα στα όρια του Αρχαιολογικού Χώρου (Ναός, Ρωμαϊκό θέατρο, Στοά, Ιερή Πηγή, Λουτρά, Κλεψύδρα).
Η περφόρμανς είναι η προβολή μιας ονειρικής αφήγησης. Τρεις αλλόκοτες περσόνες, κατοπτρισμοί του πολλαπλού εαυτού τού υποκειμένου, κινούνται, σε μια συνειρμική ροή δράσεων και επιτελέσεων, από το εσωτερικό ονειρικό τοπίο στο εξωτερικό περιβάλλον του Αμφιάρειου. Είναι σκιές του θεραπευτικού ονείρου: α) Μια ανόργανη πορτοκαλί οντότητα, Άννα Τζάκου (περφόρμερ, σκηνοθέτης και ερευνήτρια των Παραστατικών Τεχνών), β) Ένας μικροκέφαλος γίγαντας, Δημήτρη Τσιάμης, (ηθοποιός και σκηνοθέτης), γ) Μια Λευκή θηλυκή κολώνα, Μαίρη Ζυγούρη.
Η καταληκτική περφόρμανς στον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιαρείου στον Ωρωπό, θα αποτελέσει μια ιδιότυπη επιτελεστική ξενάγηση, όπου το κοινό καλείται να ακολουθήσει και να συμμετάσχει. Η καλλιτέχνης καλεί τον θεατή να βιώσει τον αρχαιολογικό χώρο, ανοιχτό και ενεργοποιημένο εντός μιας συλλογικής επιτελεστικής εμπειρίας περάσματος στο κοινό «εδώ και τώρα».
