Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
«Στα σαράντα του χρόνια, ηλικία της ωριμότητας για πολλούς άλλους τυχερούς ή άτυχους, ο Θανάσης είχε την αίσθηση ότι η πραγματική του ζωή δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, ότι ζει μια άχαρη περίοδο προετοιμασίας που δεν λέει να τελειώσει. Και βέβαια δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό για το οποίο προετοιμαζόταν. Μετά από πολλή σκέψη και ακόμα περισσότερα βάσανα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την αποτυχία του έφταιγε κυρίως ένα ελάττωμα στον συγχρονισμό, σαν να τον είχαν κουρδίσει λάθος την ώρα που τον έριχναν στον κόσμο. Ήταν πάντα ένα κλικ μπροστά ή ένα πίσω από τη στιγμή που του αναλογούσε. Κάπνιζε το έκτο τσιγάρο της μέρας νοσταλγώντας το πέμπτο και έπινε το τρίτο ποτό με την ελπίδα ότι το τέταρτο θα του χαρίσει αυτό το απροσδιόριστο κάτι, που βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω του, δίπλα του ή απέναντί του, παγιδευμένο μέσα στα χαρακτηριστικά και τις κινήσεις των άλλων».
Ο Θανάσης, ένας σαραντάχρονος αλκοολικός λογιστής χωρίς φιλοδοξίες, ζει μια μίζερη, μοναχική ζωή, μεταλαμβάνοντας καθημερινά την ιδέα της αποτυχίας του και της φθοράς που επιφέρει ο χρόνος στο πρόσωπό του. Απολυμένος από τη δουλειά του, εγκαταλελειμμένος από τη συμβία του, μπλέκει σε μια ερωτική περιπέτεια με μια παράξενη γειτόνισσα, τη Μαρία, που παρότι δεν είναι πεπεισμένος για την αγαθή της προαίρεση, κοντά της νιώθει ότι βρίσκει ένα γιατρικό για την απελπισία του και ότι γίνεται ο άλλος που πάντα ήθελε να είναι. Η καχυποψία του απέναντι στη Μαρία, η κακοφορμισμένη σχέση με τον παιδικό φίλο και μέντορά του, το ασφυκτικό κλίμα στη νέα του δουλειά, η ανέχεια και η μειονεξία του τον διαβρώνουν ύπουλα και, όταν μαθαίνει την αλήθεια για τη Μαρία, ο Θανάσης καταρρέει. Πέφτει κάθε μέρα και πιο χαμηλά και, από άμυνα ή διαστροφή, σχεδόν απολαμβάνει την πτώση του, σαν να βρήκε την αληθινή του κλίση…
