Στα πενήντα χρόνια παρουσίας του, ο Γιώργος Δουατζής έχει χαράξει τον δικό του δρόμο στην ποίηση. Με ύφος λιτό και εύληπτο προσεγγίζει θέματα καθημερινά, υπαρξιακά, κοινωνικά. Ευλόγως η ποίησή του χαρακτηρίστηκε πολιτική, στοχαστική, ερωτική, αφού η γραφή του αγγίζει όλες τις πτυχές του ανθρώπινου γίγνεσθαι και καλεί τον αναγνώστη να συμπορευτεί μαζί του σ’ έναν αγώνα που, αν και δύσκολος πολλές φορές, αξίζει τον κόπο να τον τολμήσεις· «για να γίνει το ανέφικτο εφικτό… να διασωθεί η αξιοπρέπεια του πολίτη», όπως γράφει.
Σημαντικές μορφές των ελληνικών γραμμάτων έχουν αναφερθεί στην ποίηση του Γιώργου Δουατζή· ο σπουδαίος Τάσος Λειβαδίτης [1922-1988] έγραφε, το 1976: «Ποίηση ακμαία, ηχηρή, καταιγιστική, που τη σηκώνει στα χέρια του πότε σαν σημαία και πότε σαν όπλο, και πάντα σαν ανθρώπινη προσφορά».
«Ο Δουατζής έρχεται να πει ότι η ποίηση είναι έκθεση στον δημόσιο διάλογο, αυτόν που μέχρι τώρα μας είχε συνηθίσει η μεγάλη ποίηση. Είναι μια ποίηση διαλόγου με τους μεγάλους προπάτορες» -έγραψε, το 2016, ο συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος· και το 2019, η ποιήτριά μας Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ [1939-2020] σημείωνε: «Η ποίηση του Γιώργου Δουατζή με μοναδική καθαρότητα και ευστοχία τής κάθε λέξης, καταφέρνει το γνωστό ιδανικό —για τους περισσότερους ποιητές τουλάχιστον— να ενώσει ποίηση και φιλοσοφική σκέψη. Δεν θυμάμαι, απ’ όση ποίηση έχω διαβάσει τέτοια αρτιότητα του ποιητικού λόγου, όπως του Γιώργου Δουατζή».
