Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Αυτό το καλοκαίρι, την Παρασκευή 19 Αυγούστου, στο πανέμορφο νησί της Ρόδου, στο Καστέλο –το μαγευτικό Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου, θα πραγματοποιηθεί ένα μοναδικό καλλιτεχνικό γεγονός. Πρόκειται για την πρώτη παρουσίαση του μουσικο-θεατρικού έργου της Ναταλίας Καποδίστρια και του Αντώνη Κυζούλη, «Οι Μύθοι της οδού Ιπποτών» -με ερμηνεύτρια την Μπέττυ Χαρλαύτη· το έργο είναι εμπνευσμένο από τον ομώνυμο δρόμο του Παλατιού.
Με φόντο το μεσαιωνικό σκηνικό της μαγευτικής Ρόδου -μέσα στο οποίο μεγάλωσε ο διακεκριμένος συνθέτης Αντώνης Κυζούλης- μεταφερόμαστε μουσικά σε ένα φανταστικό χωροχρονικό πλαίσιο.
Ιστορικοί συμβολισμοί παντρεύονται με υπερρεαλιστικά στοιχεία μέσα από στίχους και κείμενα της Ναταλίας Καποδίστρια, η οποία συμπράττει σκηνοθετικά και σκηνικά ως αφηγήτρια. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί της.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το έργο;
«Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό έργο. Μια σύμπραξη μικτής χορωδίας, ορχήστρας, μιας σολίστ και ενός αφηγητή.
Ένας σύγχρονος άνθρωπος (αφηγητής) περιδιαβαίνει την οδό των Ιπποτών. Συναντά ένα φανταστικό πρόσωπο. Μέσα από τη συνάντηση αυτή, ο αφηγητής “θα δει” μπροστά στα μάτια του να εκτυλίσσεται η δραματική ιστορία του κάστρου. Θα βγάλει συμπεράσματα και θα πάρει αποφάσεις που αφορούν τη δική του τρέχουσα πραγματικότητα».
Μιλήστε μας για την οδό Ιπποτών, που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης σας.
«Η θεματική της οδού των Ιπποτών ήταν ένα δεδομένο και μια παράμετρος που εξαρχής τέθηκε από τον Αντώνη. Στο παρελθόν, είχα επισκεφθεί το Παλάτι και την είχα περπατήσει. Χάριν έμπνευσης, το περασμένο Πάσχα, πετάχτηκα στη Ρόδο και φρεσκάρισα τις γνώσεις μου πάνω στο δεδομένο ιστορικό παρελθόν του κάστρου. Ο συγκεκριμένος δρόμος σού δίνει μια περίεργη αίσθηση, σα να στέκει μετέωρος εκτός τόπου και χρόνου. Είναι στιγμές που έχεις την εντύπωση πως είναι τεράστιος και επιβλητικός και άλλες στιγμές πως πρόκειται για ένα απόκοσμο καλντερίμι.
Παράλληλα, εμπιστεύτηκα την αρχική προτροπή του Αντώνη να αφήσω τη φαντασία μου ελεύθερη να συν-κινηθεί από ό,τι ενστικτωδώς θα προέκυπτε στη πορεία. Ήταν ενδιαφέρον να παρατηρώ και να συναντώ εικόνες και αισθήσεις που με έχουν χαράξει, από όμορφα ελληνικά και κέλτικα λαϊκά παραμύθια, το έπος του Διγενή Ακρίτα, το έργο της Πηνελόπης Δέλτα, του Οδυσσέα Ελύτη και του Νίκου Γκάτσου αλλά και την ατμόσφαιρα και τον ρομαντισμό και του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Μη με ρωτάτε πώς συνδέονται όλα αυτά! …μέσα μου συνδέονται».
Μια περιγραφή της συνάντησής σας με τον Αντώνη Κυζούλη και της συνδημιουργίας του έργου.
«Με τον Αντώνη δε γνωριζόμασταν. Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή που εξέδωσα πριν καμιά δεκαριά χρόνια, έκανε τη σκέψη πως θα μπορούσα να ασχοληθώ με τη στιχουργική. Πριν έναν χρόνο έψαξε, με βρήκε στην άλλη άκρη της Ελλάδας –εκείνος στη Ρόδο κι εγώ στην Κέρκυρα– και μου πρότεινε τη συγκεκριμένη συνεργασία. Ήταν από τις πλέον ευτυχισμένες στιγμές που έχω να θυμάμαι! Πάντα ήθελα να ακούσω κάποια στιχάκια μου τραγουδιστά! Και τώρα, λάμβανα την πρόταση να γράψω 10 ολόκληρα τραγούδια!
Η συνεργασία κύλησε έτσι όπως απολαμβάνω να συνεργάζομαι: με σωστή διαχείριση του χρόνου, χωρίς ανταγωνισμούς, με απλότητα, ειλικρίνεια, πολύ χιούμορ και στήριξη του ενός προς τον άλλο.
Πρακτικά, ο Αντώνης έγραψε τη μουσική και εγώ στη συνέχεια αφουγκράστηκα τις λέξεις που έκρυβαν από κάτω τους οι νότες που επέλεξε. Μια διαδικασία που θέλει έμπνευση και πολύ μέτρημα! Πάντως, μια αρμονικά δομημένη μελωδία “πάει πακέτο” με κάποιους στίχους συγκεκριμένους, που απλά πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου και να τους βρεις… Τα όμορφα τραγούδια είναι σαν να υπήρχαν πάντα και απλά εσύ πρέπει να συντονιστείς σε εκείνη τη διάσταση που βρίσκονται και να τα αλιεύσεις!… Το πόσο καλοί “ψαράδες” είμαστε ο Αντώνης κι εγώ, περιμένουμε με λαχτάρα να μας το πει το κοινό…
Όταν τελείωσα με τη στιχουργική, είχε ωριμάσει -και σχεδόν αυτόματα προέκυψε- το κείμενο της πρόζας που συνδέει τα τραγούδια και πλέκει την ιστορία».
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά σας;
«Ασυζητητί στο ίδιο το Καστέλο, στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, όπου θα δοθεί η παράσταση. Είναι ένα μαγευτικό σκηνικό από μόνο του.
Στo συγκεκριμένο ανέβασμα της παράστασης, υπάρχουν σταθερές που θα μείνουν σταθερές μέσα στον χώρο. Επενδύω στον ήχο και τους φωτισμούς και, φυσικά, στην ερμηνευτική δυναμική της Μπέττυς. Προτίθεμαι, τέλος, να με “εκμεταλλευτώ” στον ρόλο του αφηγητή, σε ό,τι αφορά τη διαθεσιμότητά μου φωνητικά και κινησιολογικά, μια και γνωρίζω το κείμενο και το έργο στο σύνολό του εκ των έσω».
Πρόκειται για την πρώτη παρουσίαση του μουσικό-θεατρικού έργου· θα ακολουθήσουν κι άλλες; Και, μπορεί το έργο να ανεβεί και εκτός του «φυσικού του χώρου» -του Παλατιού του Μεγάλου Μάγιστρου;
«Εξ αρχής η σκέψη μας με τον Αντώνη, ήταν να φτιάξουμε ένα έργο που να αφορά και να έχει λόγο να σταθεί και πέρα από το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, στη Ρόδο.
Μια περιοδεία σε κάστρα ανά την Ελλάδα είναι μια σκέψη που οργανώνουμε για το ερχόμενο καλοκαίρι. Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία και για παρουσίαση σε κλειστό χώρο, όπου η χρήση σύγχρονων τεχνολογιών θα μπορέσει να αναδείξει πληρέστερα τη θεατρικότητα του έργου».
Θα μας πείτε κάποια λόγια από στίχους ή κείμενα που ακούγονται στο έργο;
«Τι να διαλέξω από τις τόσες λεξούλες που ζευγάρωσα και έμπλεξα αναμετάξυ τους!
Ωραία, εδώ είναι ένα τετράστιχο από το πέμπτο τραγούδι του έργου, με τίτλο
“Εις πάντας τους αιώνας”: “…Ναύπακτος, Νιόκαστρο, Μυστράς, Μύρινα, Κάστρο Νερατζιάς, Μεθώνη, Πλαταμώνας/ Βγαίνει απ’ τα βάθη της ψυχής ξίφος δοξάρι αναπνοής, ίσο του και κανόνας/ Άδειο απ’ ανάσα το κορμί, γεννιούνται μέσα του θεοί, τάφος του ο λειμώνας/ Νυν και αεί πάνω στη γη, η μνήμη του φλόγας δαδί εις πάντας τους αιώνας…”».
Κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα που, πιστεύετε, θα δημιουργήσει το έργο στον θεατή;
«Κύρια, πιστεύω πως το κοινό θα απολαύσει την εξαιρετική Μπέττυ Χαρλαύτη σε μια μοναδική ερμηνεία. Όσον αφορά το έργο -αυτό κάθε αυτό- εύχομαι η πλοκή και ο μύθος να δημιουργήσουν ενδιαφέρον στον θεατή, προκειμένου να παρακολουθήσει την παράσταση με “ανοιχτά αυτιά”. Δεν πρόκειται για ένα έργο ανάλαφρης διάθεσης. Είναι ένα έργο που στοχεύει -με ποιητικό και αλληγορικό τρόπο- να διαχειριστεί κάποια “βαριά” πραγματικότητα. Πάντως, χωρίς ακριβώς η ιστορία να έχει “happy end”, αφήνει μια αισιόδοξη “επίγευση”!
Ανάλογα με τις αναγωγές που θα κάνει ο κάθε θεατής και με το πού θα τοποθετήσει χρονικά την ιστορία -στο παρελθόν, στο παρόν ή το μέλλον- άλλου ειδικού βάρους συναισθήματα θα νιώσει».
Συντελεστές
Συμμετέχει η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού και
Αθλητισμού Ρόδου (Δ.Ο.Π.Α.Ρ). υπό την διεύθυνση της Άντζελας Σπανού.
Η παράσταση αποτελεί μία πρωτότυπη παραγωγή του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού και Αθλητισμού Ρόδου (Δ.Ο.Π.Α.Ρ.).
Παίζουν οι μουσικοί: Τάσος Αναστασιάδης (βιολί), Ιωάννα Καζαντζίδη (βιολοντσέλο), Μάνος Κατσάνος (κόντρα μπάσο), Τάσος Νάνος (κόρνο), Πάνος Παπαδημητρίου (κλαρινέτο), Στάθης Σκανδαλίδης (κιθάρα), Άντζελα Σπανού (πιάνο).
