Μία μουσική παράσταση με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και αποσπάσματα από κείμενα της κόρης του Μαργαρίτας Θεοδωράκη, που περιγράφουν στιγμές της οικογένειάς της την περίοδο της παιδικής της ηλικίας θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Ρεματιάς την Τρίτη 5 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ [Πεζόδρομος Προφήτη Ηλία, Πολύδροσο Χαλανδρίου].
Η παράσταση έχει τίτλο «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» και βασίζεται σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που θα ερμηνεύσει ο Παναγιώτης Πετράκης και σε κείμενα της Μαργαρίτας Θεοδωράκη που θα διαβάσει η ίδια.
Τραγούδια που διατρέχουν όλη τη μουσική διαδρομή του Μίκη Θεοδωράκη, από τους «Λιποτάκτες» που έδωσαν και το όνομα στο Μουσικό Σύνολο μέχρι τα «Λυρικά» και από τις «Μικρές Κυκλάδες» μέχρι τα «Τραγούδια για τον Αλέξανδρο Παναγούλη»
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη έγραψε και διαβάζει κείμενα για την παιδική και εφηβική της ηλικία. Παράλληλα οικογενειακές φωτογραφίες που προβάλλονται σε οθόνη, ανατρέχουν στην περασμένη οικογενειακή ζωή.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ
ΜΟΝΟ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ ΣΤΟ VIVA.GR
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
«Α! Καλέ μπαμπά! Να σαι πάντα καλά!
Είμαστε πάλι καλά σαν τότε μπαμπά μου!
Όλα μαζί ένας γύρος η ζωή μας, η δική σου πατέρα…….
Όλοι μαζί σε αέναες κυκλικές διαδρομές, κυκλικές κινήσεις των ψυχών μας, πάντα στην καθορισμένη διαδρομή, στην ολοκληρωμένη φάση μιας επαναλαμβανόμενης διαδικασίας, η κυκλική γραμμή που μας περιβάλλει και μας ορίζει, ο γύρος του θριάμβου, όλα πάλι σε ένα γύρο, ιστορίες αμέτρητες, συναρπαστικές, περιπετειώδεις, μια ζωή διεισδύει μέσα στην άλλη, η μία ζωή συνεχίζει μετά από μιαν άλλη.
Κι όλοι μαζί συμπτυγμένοι, μια συμπαγής μάζα ψυχών λουσμένη από αγάπη.
Είναι προπάντων η ανάμνηση μιας μυστήριας ξεχωριστής ατμόσφαιρας • κρυφή, μόνο δική μας, που μας περιέβαλε.
Οι ζωές όλων μας είναι αλησμόνητες για πάντα.
Περίεργες ζωές.
Εξαιρετικές στον κίνδυνο και στην αβεβαιότητα.
•••••••
Ξέρετε πως περάσαμε στην εξορία στη Ζάτουνα το 1968-1969;
Μας φαντάζεστε στην εξορία, από φασίστες χουντικούς συνταγματάρχες, μια εξορία όλο κινδύνους,
Το κίνδυνο το ζούσαμε καθημερινά μέσα στο πετσί μας,
Πως μπορείτε αυτό, να το καταλάβετε εσείς που δεν ζήσατε παιδιά σε εξορία, άγρια και φοβερή!
••••••••••••
Αθήνα – Βραχάτι – Βραχάτι – Αθήνα.
Κάθε Σαββατοκύριακο, όσο τον ζούσαμε έξω από την φρικτή Ασφάλεια στη Μπουμπουλίνας, τις αμέτρητες φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις εξορίες.
Ήταν για μας μία συνήθεια κι οι φύλακες και οι χαφιέδες κι οι χωροφύλακες, ακόμη κι ο στρατός σ´εφόδους μέσα στο έρημο σπίτι μας στη Νέα Σμύρνη όταν τον έψαχναν ανελέητα κι εκείνος κρυβόταν στην Αθήνα μήνες πολλούς, από σπίτι σε σπίτι.
Από τις 21 Απριλίου 1967 έως τις αρχές Αυγούστου, όταν τον έπιασαν στο Χαϊδάρι, στο σπίτι της Μαρίας, κρυμμένο πίσω από ένα πιάνο.
Τον είχαν προδώσει.
Ήταν για εμάς τα συνηθισμένα.
Ο μπαμπάς κρύβεται, ο μπαμπάς πιάνεται, ο μπαμπάς βασανίζεται.
Όλα συνηθισμένα και φυσικά για εμάς.
Όλα μία συνήθεια.
Κι ο Τρόμος.
Μία συνήθεια.
Δεν σου προξενεί καμία έκπληξη.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.
Τα σκέφτομαι και νοσταλγώ.
Κάποια μέρα, αν θέλετε, θα σας διηγηθώ και άλλες εφόδους του στρατού μέσα στο σπίτι μας, πάντα μέσα στην άγρια νύχτα!
Ήταν σαν σε πογκρόμ Εβραίων.
Όμως τα σκέφτομαι και χαμογελώ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το νεαρό, όμορφο μικρό στρατιώτη που μας έσπρωχνε με αγριάδα, τα δυο παιδιά, με τη μπαγιονέτα του τουφεκιού του, πιεστικά, φοβιστικά.
Ήταν όμως χαριτωμένος κι όμορφος! Ξανθός, κοντούλης, με νεύρο και άγριες φωνές, αλλά αυτό το συνηθίσαμε!
Αθήνα – Βραχάτι – Βραχάτι – Αθήνα.
Αθήνα – Βραχάτι – Βραχάτι – Αθήνα.
Πενήντα πέντε χρόνια πέρασαν από την πρώτη φορά το 1964.
Πενήντα πέντε χρόνια.
Ο μπαμπάς, η μαμά, ο Γιώργος κι εγώ.
Όπως στη φωτογραφία στην Κόκκινη Πλατεία.
Καληνύχτα σας.
Μαργαρίτα.
