To 1928 η Σόφι Τρέντγουελ έγραψε ένα έργο για τη φωνή μιας γυναίκας που αδυνατούσε να ακολουθήσει τον μηχανικό παλμό του κόσμου γύρω της.
Εκατό χρόνια μετά η Ιώ Βουλγαράκη και η ομάδα ΠΥΡ επιχειρούν να ακούσουν τη φωνή αυτής της γυναίκας και να την μεταφέρουν στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Πέρα από το γεγονός ότι τα ζητήματα του φύλου παραμένουν άλυτα και επίκαιρα, το έργο διαθέτει μία άκρως ενδιαφέρουσα φόρμα, ένα εξπρεσιονιστικό καμβά πάνω στον οποίο «πατάει» η σκηνοθέτιδα στην προσπάθειά της να αφουγκραστεί την ουσία της ιστορίας της Τρέντγουελ: τη δυστυχία ενός ανθρώπου που ενώ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο- «δεν είμαι τίποτα περισσότερο από τον καθένα», όπως λέει- δεν μπορεί να συμβαδίσει με τον κόσμο που την περιβάλλει- με τον κόσμο- μηχανή, όπως υποδεικνύει και ο τίτλος του έργου- γι αυτό και σκαλώνει στα γρανάζια, καταλήγοντας να δολοφονήσει ένα άνθρωπο που την καταπιέζει, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει την ελευθερία που αποζητά.
