Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η ομάδα b.p.m (beats per minute) ιδρύθηκε το 2018 από αποφοίτους της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης- Κάρολος Κουν και ήδη έχει καταφέρει να διακριθεί· τώρα, παρουσιάζει για πρώτη φορά το θεατρικό έργο της Δανάης Λιοδάκη «Hyperspace ή αλλιώς..», κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 το βράδυ, στο Studio Μαυρομιχάλη [Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα].
Το έργο μιλά για τους νέους -ομήλικους με τα μέλη της ομάδας b.p.m., λίγο μετά τα είκοσι, λίγο πριν τα τριάντα· στο επίκεντρο η ματιά τους, οι ελπίδες, οι αμφιβολίες, οι μεταπτώσεις σε ένα περιβάλλον που διαρκώς πάλλεται και καταρρέει στο χαοτικό τοπίο της ελληνικής κρίσης.
Τόπος της δράσης η Αθήνα και μια πόλη της Γερμανίας. Με όση αντοχή διαθέτουν παλεύουν να στήσουν τη ζωή τους εδώ ή επιλέγουν να ξενιτευτούν ως λύση στην επισφάλεια και την ανεργία. Είναι η αστάθεια, η μόνη σταθερά τους; Να μείνω ή να φύγω; Να φύγω ή να γυρίσω;
Η Δανάη Λιοδάκη μίλησε μαζί μας.
Να μείνω ή να φύγω; Και να πάω πού; Υπάρχει απάντηση;
«Απάντηση στην ερώτηση δεν υπάρχει. Το ερώτημα του να μείνω ή να φύγω είναι ένα ερώτημα κατά βάση πολιτικό. Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θέλω να υπάρχω στον κόσμο και ποια εμπόδια βρίσκω για να το πετύχω. Μπορούμε να τα ξεπεράσουμε αυτά τα εμπόδια και πώς; Εν τέλει όλες οι επιλογές μοιάζουν το ίδιο αδιέξοδες αλλά και το ίδιο ικανές να ανοίξουν νέες δυνατότητες. Εξαρτάται πώς θα αποφασίσει κανείς να δράσει».
Μετά τη δεκαετή κρίση στην Ελλάδα, την πανδημία και την εισβολή στην Ουκρανία, από τί κρατιέται ένας τριαντάρης του σήμερα;
«Η κατάσταση φαίνεται ζοφερή, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η ζωή θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Νομίζω πως η αίσθηση του ότι ο κόσμος καταρρέει είναι μια αίσθηση που κατακλύζει τους νέους σήμερα. Αλλά δεν πιστεύω ότι για αυτό ευθύνονται μόνο οι πραγματικές συνθήκες που βιώνουμε. Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός μιας πυκνής κοινωνικής συγκυρίας αλλά και μιας απογοήτευσης από τις μεγάλες αφηγήσεις, μιας αποσπασματικότητας της καθημερινότητας, που μας κάνει να νιώθουμε “εκτός τόπου”. Η ανθρωπότητα βιώνει πολέμους, κρίσεις, ασθένειες πάντα από καιρό σε καιρό, αλλά ένιωθε πάντα τόσο μετέωρη; Ίσως και όχι. Όπως και να έχει, είναι σημαντικό να διατηρήσουμε την ελπίδα, την ανάγκη για συλλογικότητα και το νοιάξιμο για τους γύρω μας. Το είδαμε και στην πανδημία πόσο ανάγκη έχουμε για φροντίδα και νομίζω ότι οι τριαντάρηδες προσπαθούμε να φτιάχνουμε τέτοιες αγαπητικές σχέσεις που μας κρατάνε όρθιους στην παρούσα συνθήκη».
Πώς γεννήθηκε η παράσταση «Hyperspace ή αλλιώς…»;
«Η παράσταση αυτή έχει μια μακρά ιστορία. Ξεκίνησε με μια ιδέα που είχα όσο ακόμα σπουδάζαμε με τα παιδιά από την ομάδα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και εξελίχθηκε πολύ μέσα στον χρόνο, σε διαφορετικά στάδια. Από το 2017 που μου ήρθε η ιδέα ενώ ζούσα για λίγους μήνες σε μια μικρή γερμανική πόλη, το 2018 που παρουσιάσαμε ένα μέρος του έργου στη σχολή, το 2019 που παρουσιάσαμε ένα μέρος στο bob festival, το 2020 που παρουσιάσαμε πρώτη φορά ολόκληρη την παράσταση μέχρι τώρα που την παρουσιάζουμε ξανά δύο χρόνια μετά, αυτή η παράσταση μας ακολουθεί. Επίσης, το βιβλίο εκδόθηκε το 2020 από την Κάπα Εκδοτική και κάνει και αυτό τη δική του πορεία. Ξεκίνησε από τις δικές μου σκέψεις και το πώς βίωσα εγώ το να αφήσω την Ελλάδα για ένα διάστημα, αλλά νομίζω ότι εν τέλει μπορεί να εκφράσει το βίωμα πολλών νέων ανθρώπων στη χώρα μας αλλά και το πιο διαχρονικό ερώτημα της αναζήτησης σταθερών σημείων μέσα από μια διαρκή ακανόνιστη προσωρινότητα, ανάμεσα σε αποφάσεις που αποκλίνουν».
Τι προσδοκίες έχετε για το ανέβασμα αυτό;
«Το πιο βασικό για μένα προσωπικά είναι όλοι οι συντελεστές να νιώθουν τη δουλειά σαν δικό τους κομμάτι, να είναι μια πραγματικά συλλογική δουλειά και να θέλουν όλοι να δουλέψουν ξανά ο ένας με τον άλλον, αφού τελειώσει. Για μένα αυτή είναι η πραγματική επιτυχία για έναν σκηνοθέτη. Πέρα από αυτό, φυσικά θέλουμε η παράστασή μας να επικοινωνήσει με το κοινό. Πιστεύουμε ότι εκφράζει πολύ βαθιά τη γενιά μας και θα θέλαμε να ανοίξει μια συζήτηση για τη ζωή των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα. Θέλουμε ο κόσμος που θα έρθει, πέρα από το αν θα γελάσει ή θα συγκινηθεί, να δει για λίγο τους νέους της χώρας μας, να τους πλησιάσει και ίσως να τους καταλάβει λίγο περισσότερο».
Πώς προέκυψε το θέατρο στη ζωή σας;
«Το αγαπούσα το θέατρο από μικρή, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν να το κάνω πιο επαγγελματικά. Πέρασα λοιπόν στην αρχιτεκτονική, που μου άρεσε και πάρα πολύ. Λίγα χρόνια μετά, όμως, ήρθε μια συγκυρία που όλα στη ζωή μου ανατρέπονταν ταυτόχρονα. Και εντελώς αναίτια, χωρίς να το σκεφτώ πολύ, αποφάσισα να πάω στη δραματική σχολή. Δεν προετοιμάστηκα σχεδόν καθόλου, απλά έδωσα και μπήκα. Μετά κατάλαβα ότι είχα μια πολύ έντονη ανάγκη να εκφραστώ και αυτό το θέατρο μου το προσέφερε. Τώρα, αυτή η ανάγκη για έκφραση έχει γίνει περισσότερο ανάγκη για σύνδεση».
Ποια είναι τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας b.p.m. και πώς λειτουργείτε-συνυπάρχετε;
«Όταν τελειώσαμε τη σχολή φτιάξαμε την ομάδα με πολλούς αποφοίτους του έτους μας. Ξεκινήσαμε με την Παναγιώτα Παπαδημητρίου, τον Βασίλη Αουάντ, την Λίνα Δημάκη, την Ευσταθία Λαγιόκαπα, τη Μαριέλα Δουμπού, τον Αντώνη Χρήστου, τον Γιώργο Κυριαζόπουλο, μετά ήρθε και η Δάφνη Λαζαροπούλου, ο Πάνος Λουκαΐδης και η Άλκηστις Ζιρώ και πιο πρόσφατα δουλέψαμε και με το Σωτήρη Χατζηαγόρου και το Δημήτρη Τσιγκριμάνη. Είναι και κάποιοι συντελεστές με τους οποίους δουλεύουμε συχνά, όπως ο Νικόλας Κανάβαρης στα σκηνικά, ο Παύλος Κατσιβέλης στη μουσική και πιο πρόσφατα η Στάλη Συμεών στην κίνηση. Είμαστε μια ομάδα ανοιχτή, που κάποιος μπορεί σε μια περίοδο να αναλαμβάνει περισσότερα και σε μια άλλη περίοδο να απομακρύνεται και να παίρνει τον χώρο του. Οι δυναμικές αλλάζουν μέσα στον χρόνο. Πάνω από όλα είμαστε φίλοι, μια θεατρική οικογένεια που μας ενώνουν πολλά χρόνια κοινής διαδρομής και πολλή αγάπη».
Ποιες όμορφες στιγμές έχετε να θυμηθείτε με την ομάδα b.p.m.;
«Τώρα τα θυμάμαι όλα όμορφα! Ό,τι έχουμε κάνει έχει γίνει με πολλή προσπάθεια και προσωπικές θυσίες, αλλά και με χαρά και με ειλικρίνεια. Σκέφτομαι φυσικά τις βραβεύσεις στα Φεστιβάλ, τις γεμάτες παραστάσεις, τις πρεμιέρες, τα καλά λόγια που έχουμε ακούσει αλλά σκέφτομαι και τις δυσκολίες. Θυμάμαι που, το 2018, κάποιες μέρες δεν κοιμόμασταν γιατί ταυτόχρονα με τις πρόβες για τις εξετάσεις μας στο Τέχνης, προετοιμαζόμασταν για το Adapt Festival· θυμάμαι που το 2019 δέσαμε ένα στρώμα σε μια τάβλα και το ρίξαμε στη θάλασσα Νοέμβριο μήνα και το παιδί που βούτηξε για να το τραβήξει στα βαθιά βγήκε τουρτουρίζοντας· θυμάμαι που το 2020 όταν κατέβηκε η παράστασή μας λόγω πανδημίας πήγαμε να μαζέψουμε το σκηνικό μας, πίναμε το κρασί που μας είχε μείνει από την πρεμιέρα και κάναμε πλάκες για να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλον, μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2021 που ένας από τους ηθοποιούς οδηγούσε ένα δανεισμένο βανάκι στο οποίο προσπαθούσαμε οκτώ άνθρωποι να χωρέσουμε τα σκηνικά για την τελευταίας μας παράσταση. Όλες οι δυσκολίες και τα εμπόδια τα θυμάμαι τώρα με χαρά, νοηματοδοτούνται αλλιώς γιατί δεν τα παρατάμε, επιμένουμε!»
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Δανάη Λιοδάκη
Μουσική σύνθεση: Παύλος Κατσιβέλης
Επιμέλεια σκηνικών: Νικόλας Κανάβαρης
Κινησιολογία: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Προσαρμογή κίνησης: Στάλη Συμεών
Βοηθός σκηνοθέτη: Άλκηστις Ζιρώ
Βοηθός κινησιολόγου: Χριστίνα Σκλαβάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος
Εικαστική επιμέλεια επικοινωνίας: Δημήτρης Βασδέκης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παίζουν: Δάφνη Λαζαροπούλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Αντώνης Χρήστου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης.
