Ήταν ή δεν ήταν στημένο το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ; Εγώ θα πω δυο – τρία πράγματα, κι εσείς αποφασίζετε. Κατ’ αρχάς, ούτε ένας ηθοποιός δε σηκώθηκε να περιλάβει στις «χωριάτικες» τον Ρίκι Τζερβές όταν περνούσε δεκατέσσερίς γενεές την αφρόκρεμα του Χόλιγουντ στις Χρυσές Σφαίρες πριν κάτι χρόνια – και ειπώθηκαν μεγάλες χοντράδες εκείνο το βράδυ. Κατά δεύτερον, σταρ τέτοιου βεληνεκούς δε σταματούν την υποκριτική όταν κλείνουν οι κάμερες. Στις Χρυσές Σφαίρες κανείς δεν σηκώθηκε, γιατί κανείς δεν είχε εντολή να σηκωθεί. Α, και τρίτον, φαινόταν το προβάρισμα. Κρίμα που δεν δόθηκε στα παιδιά ευκαιρία για δεύτερη λήψη.
Βέβαια και μόνο που κάνουμε αυτή τη κουβέντα παίζουμε το Χολιγουντιανό παιχνίδι – αλλά είναι προτιμότερο αυτό από το να πιάσουμε τις βραβεύσεις των Όσκαρ, όλες τους νυσταλέα αναμενόμενες, άντε πες με εξαίρεση το βραβείο σεναρίου και καλύτερης ταινίας στο «Coda», γιατί αυτό του Β’ Ανδρικού Ρόλου το είχαμε προβλέψει πριν καν δούμε την ταινία. Ποιος είναι άραγε πιο κυνικός; Εγώ ή η Ακαδημία; Πάντως το «Coda» μάζεψε και τα τρία βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο ενώ το «Dune» του Ντενί Βιλνέβ έφυγε με τα περισσότερα: Έξι βραβεία παρακαλώ, όλα τους δίκαια.
Στις ερμηνείες, καμία έκπληξη. Όπως είχαμε προβλέψει, ο Γουίλ Σμιθ πήρε το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για το «Η μέθοδος Γουίλιαμς», η Τζέσικα Τσαστέιν βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο «The Eyes of Tammy Faye» (έπαιζε πολύ στα στοιχήματα τελευταία), ενώ η Αντριάνα ΝτεΜπόουζ απέσπασε το Β’ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «West Side Story». Είναι η πρώτη ανοιχτά queer γυναίκα που κερδίζει Όσκαρ ερμηνείας και μάλιστα διαδέχθηκε τη Ρίτα Μορένο, που κατάγεται όπως εκείνη από το Πουέρτο Ρίκο και είχε κερδίσει το 1962 το ίδιο βραβείο ενσαρκώνοντας την Ανίτα, στην πρώτη και αυθεντική εκδοχή της ταινίας. «Σου είμαι τόσο ευγνώμων, η Ανίτα σου άνοιξε τον δρόμο σε χιλιάδες Ανίτες όπως εγώ», είπε η ΝτεΜπόουζ στην 90χρονη σήμερα Μορένο και, ok, αυτό μας άγγιξε.
Δίχως να ανατρέψει κανένα προγνωστικό, το «Encanto» απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων σχεδίων, ο Τρόι Κατσούρ έγινε ο δεύτερος κωφός ηθοποιός που βραβεύεται με χρυσό αγαλματίδιο κερδίζοντας το Όσκαρ Β΄Ανδρικού ρόλου ενώ το «Drive My Car» του Ριοσούκε Χαμαγκούτσι τσίμπησε το Όσκαρ καλύτερης «Διεθνούς» ταινίας. Άραγε θα το διανείμει στις αίθουσες η ελληνική εταιρία διανομής του, ή θα περιμένει μέχρι τον Οκτώβριο όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί; Ο πιο χαρούμενος της ιστορίας πάντως παίζει να ήταν ο Κένεθ Μπράνα που έφυγε από την απονομή με το πρώτο του Όσκαρ για το Πρωτότυπο Σενάριο του «Μπέλφαστ». Χρόνια το ζαχάρωνε ο άνθρωπος.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και στην 94η τελετή απονομής των βραβείων, παρουσιάστηκε το αφιέρωμα «In Memoriam» με το οποίο οι διοργανωτές τιμούν τους καλλιτέχνες που έφυγαν από τη ζωή τη χρονιά που μας πέρασε. Ανάμεσά τους, εμφανίστηκε και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η δε Τζέιν Κάμπιον μπορεί να υπερηφανεύεται όντας η τρίτη γυναίκα στα χρονικά του θεσμού που κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την «Εξουσία του σκύλου» αλλά η Ακαδημία φέτος επέλεξε να δείξει το ουμανιστικό (και όχι το φεμινιστικό) της πρόσωπο. Του χρόνου ίσως!
Τα βραβεία
- Καλύτερης ταινίας: «CODA»
- Σκηνοθεσίας: Τζέιν Κάμπιον, «Η εξουσία του σκύλου»
- Α΄ γυναικείου ρόλου: Τζέσικα Τσαστέιν, «The eyes of Tammy Faye»
- Α΄ ανδρικού ρόλου: Γουίλ Σμιθ, «Η μέθοδος Γουίλιαμς»
- Β΄ ανδρικού ρόλου: Τρόι Κότσουρ, «CODA»
- Β΄ γυναικείου ρόλου: Αντριάνα ΝτεΜπόουζ, «West Side Story»
- Καλύτερης ξένης ταινίας: «Drive my car» (Ιαπωνία)
- Καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων: «Encanto»
- Καλύτερου ντοκιμαντέρ: «Summer of Soul»
- Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου: «Belfast»
- Καλύτερου προσαρμοσμένου σεναρίου: «CODA»
- Όσκαρ Καλύτερου Ήχου: «Dune»
- Όσκαρ ταινίας Μικρού μήκους: The Long Goodbye
- Όσκαρ ντοκιμαντέρ μικρού μήκους: The Queen of Basketball
- Όσκαρ ταινίας animation Μικρού μήκους: The Windshield Wiper
- Όσκαρ Μουσικής, Μοντάζ και Σκηνογραφίας: Dune
- Όσκαρ Μακιγιάζ και Κομμώσεων: Eyes of Tammy Faye
