Αυτό που έγινε, έπρεπε να γίνει απάντησε το Πνεύμα.
«Λοιπόν αγαπητέ μου η απώλεια του φύλακα αγγέλου σου, ίσως σε στερήσει από κάποια πνευματική βοήθεια, από ορισμένες ουράνιες χάρες, θα σου λείψει μια συμπαράσταση, ένα στήριγμα, μια παρηγοριά που θα σε καθοδηγούσαν και θα σε κρατούσαν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας.Τέλος στην πνευματική τάξη πραγμάτων θα είσαι δίχως δύναμη και δίχως χαρά. Αντίο. Όταν δεις την κυρία Ωμπέλ σε παρακαλώ να της υποβάλλεις τα σέβη μου».
«…Απέφυγα τη συζήτηση με τους τρελούς, αποσύρθηκα σ’ αυτόν τον κήπο. Κράτησα για τους ανθρώπους την παλιά μου φιλία, λίγο θαυμασμό και πολύ οίκτο και περιμένω τη μακρινή εκείνη μέρα, όπου θα φτάσει ο μέγας Διόνυσος. Θα πορευτώ πίσω απ το άρμα του, χαρούμενος, αλλά ποιος ξέρει αν σ’ αυτό το μελλοντικό θρίαμβο, θα υπάρχουν άνθρωποι; Ποιος ξέρει αν η εξαντλημένη τους φυλή δε θα ‘χει τότε συμπληρώσει τον κύκλο της;
Ποιος ξέρει αν η Γη δε θα ‘χει κατακτηθεί από πλάσματα φτερωτά;
Τότε οι καλοί δαίμονες θα συνεχίσουν το έργο τους, θα διδάξουν τις τέχνες και την ηδονή στη φυλή των πουλιών….».
