Το βραβευμένο με Πούλιτζερ «Πόσο κοστίζει να ζεις;» της Μαρτίνα Μάγιοκ, παίζεται στο θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου [Μεσογείων 59, Αθήνα].
Ένα έργο τολμηρό, που αμφισβητεί τις στερεοτυπικές αντιλήψεις για τα άτομα με αναπηρία και εμβαθύνει στους τρόπους με τους οποίους η κοινωνική τάξη, η φυλή, η εθνικότητα και ο πλούτος μπορούν να δημιουργήσουν χάσματα μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη και αν εκείνοι λαχταρούν τη σύνδεση.
Ερμηνεύουν οι Μελαχρινός Βελέντζας, Αμαλία Καβάλη Ειρήνη Μακρή, Φώτης Στρατηγός.
Η Αμαλία Καβάλη μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«Συναντάμε δύο ανάπηρα άτομα και δύο μη ανάπηρα άτομα και παρατηρούμε τη μεταξύ τους σχέση. Το ένα ζευγάρι είναι πρώην αλκοολικοί, νυν αποξενωμένοι σύζυγοι που έρχονται αντιμέτωποι με όλα τα στραβά της σχέσης τους εν όψει της πρόσφατης τετραπληγίας και της οικονομικής τους στενότητας. Το άλλο ζευγάρι είναι ένας οικονομικά εύρωστος νεαρός με εγκεφαλική παράλυση και η νέα του φροντίστρια -εξίσου ικανή με αυτόν σε ακαδημαϊκό επίπεδο, γόνος μεταναστών, με πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα».
Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του;
«Οι χαρακτήρες αισθάνονται αποκλεισμένοι, λόγω αναπηρίας, φτώχειας ή συναισθηματικά, και διεκδικούν να σταματήσουν να είναι».
Μια περιγραφή του ρόλου που ερμηνεύετε;
«Η Άνι είναι ένας χαρακτήρας που τραμπαλίζεται ανάμεσα στην ευαλωτότητα και την απολυτότητα. Είναι πρώην αλκοολική, προσφάτως τετραπληγική, σε διαδικασία διαζυγίου από τον επί εικοσαετίας σύντροφό της, Έντυ. Μπορεί η ζωή της αυτή τη στιγμή να μη μοιάζει με ένα λιβάδι με παπαρούνες αλλά η Άνι απολαμβάνει τη σταθερότητα στην καθημερινότητά της, η οποία διαταράσσεται, όταν ο τέως σύζυγος εμφανίζεται διεκδικώντας θέση στη ζωή της. Η Άνι εκτοξεύοντας ενίοτε τον κυνισμό της, ενίοτε καθαρή λεκτική βία, προσπαθεί να τον κρατήσει σε απόσταση για να προστατευτεί από τα έντονα συναισθήματα και τον πόνο που της προκαλεί. Ίσως, όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι που χρόνια πονούσαν ο ένας τον άλλον, να έχουν τώρα μια ευκαιρία χάριν του ατυχήματος να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό και να σχετιστούν με τον βαθύτερο δυνατό τρόπο».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο από το έργο ή περιγράψτε μας μια σκηνή. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Ρε φίλε δε μου φαίνεσαι κάπως οk; Είναι όμως που υπάρχει κι αυτή η ατυχία, ότι δηλαδή μερικοί από εμάς έχουν συναντήσει πολλά στη ζωή τους, πριν να συναντήσουν κανονικούς ανθρώπους” –το κείμενο είναι της Τζες, που ερμηνεύει η εξαιρετική συνάδελφος Ειρήνη Μακρή».
Ηθοποιός με θεατρικές ερμηνείες, σας βλέπουμε πλέον και στο τηλεοπτικό σήριαλ «Άγριες Μέλισσες», όπου ερμηνεύετε την Ουρανία –τη ράφτρα του Διαφανίου. Μιλήστε μας για αυτή τη συνάντηση με το γυαλί, και την εμπειρία της συμμετοχής σας στη δημοφιλή σειρά.
«Αχ! Περνάω τόσο όμορφα. Είμαι αγχωμένη εννοείται, γιατί η έκθεση είναι μεγάλη, αλλά είναι τόσο υπέροχοι οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτή την ομάδα, τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες, που όσο αγχωτικό και αν είναι το γύρισμα μιας καθημερινής σειράς, χαίρομαι που πηγαίνω. Τόσοι άνθρωποι έδωσαν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, σε σημείο εξουθένωσης. Ίσως και οι περισσότεροι να το κάνουν από αγάπη για τον Λευτέρη Χαρίτο, που αν και είναι ο πρώτος που εξουθενώνεται, είναι βαθιά ευγενής και αυτό είναι από μόνο του μάθημα συνεργασίας. Αυτό που εμένα με γοητεύει περισσότερο από όλα στις “Άγριες Μέλισσες”, είναι το άνοιγμα του διαλόγου με την κοινωνία. Η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης γράφουν πρωτότυπο σενάριο· δεν είναι κάποιο ξένο κείμενο επεξεργασμένο για ελληνικά δεδομένα. Μιλάμε για πράγματα που μας αφορούν, επισκεπτόμαστε το παρελθόν μας· ίσως αν αυτό συνεχιστεί σε άλλες δουλειές, να κάνει την τηλεόραση εξαιρετικά γόνιμο μέσο».
Να κλείσουμε με στίχους ενός τραγουδιού;
« “You don’t know how lips hurt/ Until you’ve kissed and had to pay the cost,/ Until you’ve flipped your heart and you have lost,/ You don’t know what love is” -το τραγούδι ακούγεται στην παράσταση».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
