Η Θεατρική Ομάδα Loxodox παρουσιάζει στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο -από τις 31 Ιανουαρίου, το έργο «Το καθημερινό τραγούδι του απείρου» [πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα].
Πρωταγωνιστής, ο γυναικείος λόγος. Οι μονόλογοι μίας ανερχόμενης ηθοποιού και μίας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ περιπλέκονται και δημιουργούν έναν διαχρονικό διάλογο, με φόντο τα όνειρα και τις ανησυχίες τους. Το έργο «ηχεί» σαν ένα καθημερινό τραγούδι προς τα μύχια της ψυχής· και απελευθερώνει.
Ο Αλκίνοος Δωρής υπογράφει σκηνοθεσία και δραματουργία. Μιλήσαμε μαζί του.
Το έργο έχει… άρωμα γυναίκας. Τι σας ενέπνευσε να το ανεβάσετε;
«Η ιδέα για το έργο ανήκει στην Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, η οποία, μέσα στην καραντίνα μου πρότεινε να δουλέψουμε ένα θέμα με γυναικείο περιεχόμενο, θεατρικά πρόσωπα που είναι γυναίκες. Μου άρεσε σαν ιδέα· είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να γράψω ένα έργο με ηρωίδες· δεν πέτυχε έτσι όπως θα ήθελα. Νομίζω ότι το θέμα αυτό φλέγεται στην εποχή μας. Η ανισότητα με την οποία αντιλαμβάνεται η πατριαρχία την γυναίκα είναι ένα ζοφερό ζήτημα που αφορά κάθε έκφανση της ζωής μας. Θέλησα, λοιπόν, να το δω από όσο πιο κοντά γίνεται μέσα από το έργο. Επίσης, οι συνεργάτιδές μου στην παράσταση, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη και Δήμητρα Σπανούλη, με εμπνέουν δημιουργικά· νομίζω έχει να κάνει και με τους ανθρώπους που δουλεύεις. Με εκφράζει καλλιτεχνικά να δείξω αυτό το θέμα και να δουλεύω με γυναίκες· είναι φοβερή ιστορία».
Πώς οι δυσκολίες της ζωής γίνονται τραγούδι;
«Θέλει κότσια όταν πονάς να μπορείς να τραγουδήσεις. Χρειάζεται θάρρος να τοποθετήσεις τις δυσκολίες σου σε ένα πεδίο, όπου το τραγούδι τις απαλύνει. Τα λαϊκά τραγούδια, για παράδειγμα, είναι όλα φτιαγμένα με αυτόν τον τρόπο, έχουν αυτόν τον σκοπό, δηλαδή να αλαφραίνουν την ψυχή, τοποθετώντας την μπροστά στο τραυματικό βίωμα. Στις πρόβες δουλέψαμε με το τραγούδι· πολύ ενδιαφέρον κομμάτι που για πρώτη φορά το έβαλα στη δουλειά μου. Τον τίτλο της παράστασης τον διαμορφώσαμε μαζί· ονομάσαμε το έργο κατά την διάρκεια των προβών».
Κατά ποιον τρόπο το έργο συνδιαλέγεται με το σήμερα;
«Διότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, αυτό είναι το θέμα. Η γυναίκα αντιμετωπίζεται με φυλετική απαξίωση από τότε που δημιουργήθηκε ο πλανήτης. Φοβάμαι πως δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό. Αυτό που γινόταν τότε γίνεται και σήμερα, άσχετα αν σήμερα συζητιέται περισσότερο. Σε ένα έργο που παίζουν γυναίκες, πάντα ο διάλογος θα είναι διαχρονικός. Το θέμα μπορεί να μην είναι πάντα δραματικό· και στην παράστασή μας υπάρχουν στοιχεία κωμωδίας. Αυτό που είναι πάντα δραματικό είναι το “έδαφος” και η ιστορία εν γένει».
Τι κοινό έχουν ο χαρακτήρας της ηθοποιού και αυτός της γυναίκας που είναι εθισμένη στο αλκοόλ; Πώς συνδέονται;
«Και οι δυο γυναίκες οδηγούνται σε πράξεις που συμβαίνουν πέρα από την θέλησή τους. Είναι και οι δυο σε μια ράγα, σαν μικρά τραινάκια, που οδεύουν προς τα κάπου. Αυτό το “κάπου” δεν είναι γνωστό, γι’ αυτό είναι και επικίνδυνο.
Ο εθισμός στο αλκοόλ δεν διαφέρει στη δομή του από τον εθισμό στην ψεύτικη κοινωνικότητα που παράγουν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν. Και τα δυο σε κρατάνε μακριά από κάποια αλήθεια».
Τι σημαίνει να είναι κάποιος νέος συγγραφέας και σκηνοθέτης στην εποχή που ζούμε;
«Σημαίνει αμφιβολία, αγωνία, φόβο. Ανθρώπινα συναισθήματα δηλαδή που βιώνει κάποιος σε οποιαδήποτε δουλειά, μέσα στις πρωτεύουσες αυτού του κόσμου. Σημαίνει ότι κυνηγάς συνεχώς έναν αόρατο ελεύθερο χρόνο για να σκεφτείς και να δημιουργήσεις. Φυσικά, σημαίνει και χαρά. Πάντα νιώθεις και τα δυο πράγματα ή και περισσότερα από δύο· όταν για παράδειγμα έχεις κάνει μια ωραία πρόβα είσαι χαρούμενος, όταν μετά από τη δουλειά σου συναντάς τους φίλους σου να πιείτε ένα ποτό είσαι χαρούμενος. Η υγεία και οι φίλοι είναι καθαρή χαρά.
Η ζωή στην πόλη, κατά τη γνώμη μου, είναι δύσκολη και γκρίζα· όμως δεν είναι απαισιόδοξο να βλέπεις την πραγματικότητα. Ίσα-ίσα, ζεις σε ένα παρόν που το αντιλαμβάνεσαι και λειτουργείς μέσα σε αυτό. Βλέπουμε ποια είναι η αντιμετώπιση του κράτους για την τέχνη -μια ανεπανάληπτη εχθρότητα, μόνο και μόνο επειδή χρειάζεται και αυτή χρήματα για να λειτουργήσει. Η τάση τού σήμερα είναι η βία, το θέμα είναι πού και με ποιον τρόπο την ταξινομείς· να γλυτώσεις δεν υπάρχει περίπτωση, μόνο να αντισταθείς με γνώση».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
