Ο Κολομβιανός συγγραφέας Gabriel García Márquez (1927 – 2014), βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, απέκτησε δύο παιδιά, τον Rodrigo και τον Gonzalo, με τη Mercedes Barcha, όπως είναι γνωστό.
Αυτό που αποκαλύφθηκε πρόσφατα είναι ότι είχε επίσης μια κόρη, την Indira, που πήρε το όνομά της από την Ινδή πρωθυπουργό που δολοφονήθηκε το 1984, την Indira Gandhi, την οποία είχε γνωρίσει ο συγγραφέας του «Εκατό Χρόνια Μοναξιά» το 1983 στο Νέο Δελχί.
Ο García Márquez απέκτησε αυτό το κορίτσι με τη Μεξικανή δημοσιογράφο Susana Cato, με την οποία συνεργάστηκε σε πολλά σενάρια ταινιών, όπως αναφέρει η κολομβιανή εφημερίδα El Universal, σε άρθρο του Gustavo Tatis Guerra, του μεγάλου ειδικού για τον García Márquez, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι επιβεβαίωσε τις πληροφορίες με συγγενείς του συγγραφέα και ότι η είδηση κρατήθηκε μυστική για χρόνια από σεβασμό προς τη γυναίκα του, Mercedes Barcha, η οποία πέθανε στις 15 Αύγουστου του 2020.
Η Susana Cato, γεννημένη το 1960 στην Πόλη του Μεξικού, έγραψε, μαζί με τους García Márquez και Eliseo Alberto Diego, το 1991, το σενάριο για την ταινία «Δεν παίζουμε με την αγάπη» (Con el amor no se juega ) και μαζί με τον συγγραφέα το σενάριο για τη μικρού μήκους ταινία «Ο καθρέφτης δυο φεγγαριών» (El espejo de dos lunas). Η Cato έχει γράψει επίσης διηγήματα και θεατρικά έργα. Έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ και κριτικός κινηματογράφου για το περιοδικό Proceso και πήρε συνέντευξη από τον García Márquez το 1996 για το περιοδικό Cambio!
Η Indira Cato είναι παραγωγός ταινιών και κέρδισε πολλά βραβεία με το ντοκιμαντέρ «Πάρε τις αγάπες μου» (Llévate mis amores), σε σκηνοθεσία Arturo González Villaseñor, στο οποίο ήταν και σεναριογράφος. Σπούδασε Θεατρική Λογοτεχνία και Θέατρο στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM), έχει επίσης εργαστεί ως κριτικός κινηματογράφου, ενώ συμμετείχε στο βιβλίο «Πολιτικός Κινηματογράφος στο Μεξικό» (1968-2017), του εκδοτικού Οίκου Peter Lang.
Η Indira Cato αποφάσισε να πάρει το επώνυμο της μητέρας της και να μην διεκδικήσει τίποτα από τον García Márquez, όπως αναφέρεται στην κολομβιανή εφημερίδα. Ο Guillermo Angulo, ένας από τους καλύτερους φίλους του συγγραφέα, δήλωσε ότι αν και ο García Márquez δεν αναγνώρισε ποτέ αυτήν την κόρη, παρακολουθούσε και στήριζε τα βήματά της και «της έδωσε ένα σπίτι σε μια πολύ ωραία περιοχή στην Πόλη του Μεξικού κι ένα αυτοκίνητο».
Ο Κολομβιανός συγγραφέας, που ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα El Espectador, στο Medellín, δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Πεσμένα φύλλα», το 1955. Μετά από την παραμονή του στη Γενεύη, τη Ρώμη και το Παρίσι, έγραψε τα «Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει» και «Η κακιά ώρα» το 1961 και 1962, αντίστοιχα. Επέστρεψε στην Αμερική το 1958 και εγκαταστάθηκε στη Βενεζουέλα και αργότερα στην Κούβα, μετά τον θρίαμβο της επανάστασης. Μετά από παραμονή στη Νέα Υόρκη, εγκαταστάθηκε στην Πόλη του Μεξικού, όπου εργάστηκε και στη διαφήμιση.
Το 1967 έγραψε το μυθιστόρημα «Εκατό Χρόνια Μοναξιά» που θα του έφερε τεράστια επιτυχία και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Το 1982 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στη μεταγενέστερη λογοτεχνική του παραγωγή ξεχωρίζουν ο «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» (1985), «Ο στρατηγός στον λαβύρινθο του» (1989) και η «Είδηση μιας απαγωγής» (1996) ενώ το 2002 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του «Ζω για να τη διηγούμαι». Πέθανε στις 17 Απριλίου του 2014, σε ηλικία 87 ετών στο Μεξικό.
