Το έργο «Το Κήτος» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου διασκευάζει και σκηνοθετεί ο Θανάσης Ακοκκαλίδης· και με την ομάδα ΕΑΝ, το παρουσιάζουν στο BIOS [Πειραιώς 84, Aθήνα]
Στο δυστοπικό σύμπαν μιας ιστορίας από το μέλλον, ένα κορίτσι προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα. Ξηρασία και πείνα. Η επιβίωση απαιτεί ευρηματικότητα. Το κορίτσι -παιδί του δρόμου αποφασισμένο να επιβιώσει, ανακαλύπτει μέσα στα σκουπίδια το Κήτος. Φτιάχνει ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, έναν παράταιρο θίασο, που υπόσχεται ιστορίες για τη θάλασσα. Με αναπάντεχο τρόπο, οι ιστορίες καταφέρνουν το ανέλπιστο: ξεδιψούν. Ταυτόχρονα, όμως, προκαλούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στο ακροατήριο, που καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.
Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης μίλησε μαζί μας.
«Το Κήτος» είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο και ανεβαίνει μέσα στην πανδημία. Τι αισθανθήκατε διαβάζοντάς το;
«Το έργο γράφτηκε για την ακρίβεια το 2018, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά ενθουσιάστηκα με την ωμή και συνάμα ποιητική γραφή της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου».
Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινηθήκατε προκειμένου να αφηγηθείτε στο κοινό την ιστορία του Κήτους;
«Καταρχάς, η αφετηρία της εργασίας μας ήταν να ανακαλύψουμε τους λόγους για τους οποίους θέλουμε να αφηγηθούμε την ιστορία αυτή τώρα.
Στη συνέχεια, στηριχτήκαμε σε δυο αφηγηματικούς άξονες: στη διαδρομή του Κοριτσιού μέσα σε μια συνθήκη κλιμακούμενης δίψας, και στις ιστορίες που αφηγείται το Κήτος.
Έπειτα, η σκηνική αφήγηση της ιστορίας στηρίχτηκε κυρίως στη λεκτική και σωματική αλληλεπίδραση μεταξύ των ερμηνευτών και στον διάλογό τους με τα οπτικοακουστικά μέσα».
Η παράσταση μάς μεταφέρει σ’ ένα δυστοπικό σύμπαν ξηρασίας του μέλλοντος. Πόσο μακριά ή και κοντά μας είναι στην πραγματικότητα όλο αυτό;
«Πρόσφατα διάβασα μια δήλωση της Μάμι Μιζουτόρι -ειδικής αντιπροσώπου του ΟΗΕ για τη μείωση του κινδύνου καταστροφών, που αναφέρει ότι η ξηρασία κινδυνεύει να γίνει η επόμενη πανδημία και δεν υπάρχει εμβόλιο να την θεραπεύσει. Δυστυχώς, η ξηρασία, όπως και ένας ιός, είναι μια πραγματικότητα, επεκτείνεται γεωγραφικά και προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές και απώλειες».
Τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποτρέψουμε;
«Τι άλλο από το να αναλάβουμε δράση. Να αλλάξουμε νοοτροπία. Να σεβαστούμε το περιβάλλον. Να κάνουμε εξοικονόμηση νερού. Να γίνει μείωση των διαρροών και της σπατάλης».
Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο ρόλος του θεάτρου σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς;
«Το θέατρο, όπως και οποιαδήποτε μορφή παραστατικής τέχνης, είναι απαραίτητο αυτήν την δύσκολη περίοδο, γιατί λειτουργεί με τρόπο θεραπευτικό. Απομακρύνει τους ανθρώπους από την “ξηρασία” που αισθάνονται μέσα τους».
Όλοι έχουμε ένα κήτος μέσα μας; Σε ποιες περιπτώσεις «ξυπνά»; Έχει κάτι να μας διδάξει;
«Όλοι έχουμε ένα κήτος μέσα μας. Μελέτες, μάλιστα, δείχνουν ότι οι φάλαινες φαίνεται να έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς με τον άνθρωπο. Συνήθως, το κήτος μέσα μας ξυπνά σε ακραίες καταστάσεις όταν παραδείγματος χάριν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακραία πάθη και πόθους, με το συναίσθημα της προδοσίας, της αδικίας, της ντροπής, της καταπίεσης, του εξαναγκασμού. Μπορεί να είναι βοηθός, μπορεί καθοδηγητής. Ο τρόπος που θα διαχειριστούμε την κάθε περίπτωση σίγουρα κάτι έχει να μας διδάξει. Οφείλουμε να μαθαίνουμε από μικροί να το παρατηρούμε συνεχώς, να το ακούμε και, ίσως, κάποιες φορές να το χαλιναγωγούμε».
Εσείς πόσο συχνά συνομιλείτε με το κήτος μέσα σας;
«Κάθε μέρα».
Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες -Μ. Αμπράμοβιτς, Ρ. Γουίλσον, Δ. Παπαϊωάννου, Μ. Μαρμαρινός, Ρίμας Τούμινας, κ.ά. Υπάρχει κάποια στιγμή που ξεχωρίζετε;
«Θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή που, στα πλαίσια της δράσης μου στο As One της Μ. Αμπράμοβιτς, κρεμάστηκα για πρώτη φορά στην άκρη της ταράτσας ενός πολύ ψηλού εγκαταλελειμμένου κτηρίου απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη, με σκοπό να έρθω αντιμέτωπος με τον φόβο μου για το ύψος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που υπέστη το σώμα μου και, παράλληλα, τη δύναμη που αισθανόμουν την ώρα που το έκανα».
Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε και τι σας βγάζει από τα ρούχα σας;
«Τελευταία, έχω παρατηρήσει ότι όσα με κάνουν να αισιοδοξώ, παράλληλα, μπορούν να με βγάλουν και απ’ τα ρούχα μου. Οξύμωρο, αλλά αληθινό. Παίζει ρόλο κάθε φορά σε ποια φάση βρίσκομαι και από ποια οπτική γωνία τα παρακολουθώ».
Ταυτότητα Παράστασης:
Σκηνοθεσία- Διασκευή: Θανάσης Ακοκκαλίδης
Μουσική Σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Εικαστική Εγκατάσταση: Σωτήρης Μελανός
Ενδυματολογία-Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια Κίνησης- Χορογραφία: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης & Θανάσης Ακοκκαλίδης
Φωτογραφία: Θοδωρής Δούπας.
Ερμηνευτές: Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
