Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Άντον Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο θέατρο «Προσκήνιο», θα είναι διαθέσιμη για διαδικτυακή προβολή τρεις ημέρες, από την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου στις 21:00 έως την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου στις 23:59.
Ο Τσέχωφ με το έργο του, ένα θεατρικό δράμα σε τέσσερις πράξεις, γραμμένο το 1900, καταδεικνύει ένα σύστημα αδράνειας και απραξίας που παλεύει με τη λαχτάρα για ζωή.
Μια κωμωδία της απελπισίας, που αποκαλύπτει την αδυναμία του ανθρώπινου όντος για ευτυχία, το ασύμπτωτο του έρωτα και τον καλπασμό μιας νέας τάξης πραγμάτων που έρχεται να σαρώσει οτιδήποτε ξεπερασμένο και παρηκμασμένο. Τα πρόσωπα του έργου αναρωτιούνται για τη ζωή, για το νόημα, φαντασιώνονται τη Μόσχα, φιλοσοφούν για το μέλλον, απολύτως αδύναμα να πράξουν στο παρόν.
Ένας θίασος πρωταγωνιστών αναμετριέται με την δραματουργία του Τσέχωφ, σ’ ένα ασφυκτικό σύστημα αλληλεξάρτησης και ακινησίας, επιχειρώντας να συνθέσουν ανάγλυφα αυτήν την ευαίσθητη «κραυγή απελπισίας» για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο «Θέατρο Τέχνης» της Μόσχας από τον Κονσταντίν Στανισλάφσκι, στις 31 Ιανουαρίου του 1901.
Οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούν αιώνια οι αναμνήσεις
Η παράσταση, υπό το σκηνοθετικό βλέμμα του Δημήτρη Καρατζά, επιχειρεί μια εκ νέου επίσκεψη στο έργο. Οι εμβληματικές ηρωίδες του Τσέχωφ μεγάλες πια, ξαναβουτούν σε ένα τοπίο μνήμης, σε μια ειδική στιγμή που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, στη στιγμή που υποσχόταν ελπίδα και αλλαγή. Ένας οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούν αιώνια οι αναμνήσεις τους και ξεγλιστρούν όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με τον χρόνο και το πέρασμά του και σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη.
Με έναν από τους πρωταγωνιστές του θιάσου που αναμετριούνται με τη δραματουργία του Τσέχωφ, με τον αγαπημένο ηθοποιό Δημήτρη Πιατά –που υποδύθηκε τον Τσεμπουτίκιν και όταν ήταν ένα εικοσάχρονο παιδί, τριτοετής στις εξετάσεις της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, με δάσκαλο τον σκηνοθέτη Τάκη Μουζενίδη, το 1972, 48 χρόνια πριν-, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε όταν, αρχές του χρόνου που τώρα τελειώνει, ανέβηκε η παράσταση.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«H καθημερινότητα τριών αδελφών σε μια επαρχιακή πόλη, καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν μετά τον θάνατο του στρατιωτικού διοικητή πατέρα τους και την επιθυμία να φύγουν για την πρωτεύουσα».
Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του;
«Τη μνήμη, την αγάπη, τη συντροφικότητα, το παρελθόν και την ελπίδα για το καλύτερο αύριο».
Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Ο Τσεμπουτίκιν, στρατιωτικός γιατρός, συνδέει το παρελθόν των τριών κοριτσιών με τους γονείς και κυρίως με τη μητέρα -αφού υπήρξε ο μεγάλος δηλωμένος έρωτας της ζωής του».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καραντζά;
«Ο Καραντζάς διαπραγματεύεται τη μνήμη… Οι αδελφές θυμούνται το παρελθόν. Και οι σκηνές ξαναζωντανεύουν μπροστά τους».
Θα μας πείτε μια ατάκα, έναν διάλογο ή μια σκηνή από το έργο; Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Τα λόγια του Τούζενμπαχ: “…Τα αποδημητικά πουλιά πετούν και θα πετούν… ακόμα και αν υπάρχουν μερικοί φιλόσοφοι ανάμεσά τους… ας φιλοσοφούν όσο θέλουν… αρκεί να πετούν…”».
Μια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την επαφή σας με το έργο;
«Απέραντος θαυμασμός για το έργο του Τσέχωφ… Η αλήθεια των προσώπων σε ένα παλιό θεατρικό έργο… που μπορεί να μιλά στο σήμερα!…».
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Ορφέας Αυγουστίδης, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Σύρμω Κεκέ, Γιάννης Κλίνης, Αινείας Τσαμάτης, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Νίκος Μάνεσης, η Υβόννη Μαλτέζου και ο Δημήτρης Πιατάς.
Συντελεστές
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης – Γιώργος Δεπάστας, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς, σκηνικά: Μαρία Πανουργιά, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός, κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, σύμβουλος δραματουργίας: Αντώνης Αντωνόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη: Ασημίνα Αναστασοπούλου, φωτογραφίες παράστασης: Γκέλυ Καλαμπάκα.
Μέχρι να ξανανοίξουν τα θέατρα, το «Προσκήνιο» θα προβάλει παραστάσεις που έγιναν στον παρελθόν, προσπαθώντας να κρατήσει την ανάμνηση του θεάτρου ζωντανή. Σε καμία περίπτωση οι προβολές αυτές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη ζωντανή εμπειρία, αλλά εξακολουθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία να υπενθυμίζεται η σημασία και η αξία του θεατρικού δρώμενου και οι καλλιτέχνες να αμείβονται για την εργασία τους και τα πνευματικά δικαιώματα τους.
