Την παράσταση «Απέθαντο», ένα έργο βασισμένο στην παραλογή του «Νεκρού Αδερφού», που συνδυάζει την υποκριτική τέχνη με τη σύγχρονη κινησιολογία και μουσική, τα new media με τον κινηματογράφο και τη ζωγραφική παρουσιάζει η θεατρική ομάδα Hippo στο Θέατρο 104, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Διαφορετικά ύφη και ποικίλες τεχνοτροπίες δημιουργούν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μιας σκοτεινής παρωδίας, οι συντελεστές της οποίας μίλησαν μαζί μας.
Αλέξανδρος Ράπτης, Σκηνοθέτης: «Μετά από μια βιωματική ακολουθία ξαναβρήκαμε τη φωνή μας, το σώμα μας και το μυαλό μας. Η ανάγκη για έκφραση, η ανάγκη για μοίρασμα, η ανάγκη για επικοινωνία. Η ανάγκη για θέατρο. Αναμένοντας τη μαγική στιγμή».
Φώτης Δούσος, Συγγραφέας: «Τι είναι αυτό που δεν πεθαίνει ποτέ; Που κακοφορμίζει χωρίς δυνατότητες αλλαγής ή αναγέννησης; Το “Απέθαντο” αποτελεί μια αλληγορία της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης. Χαρακτηριστικά του είναι η ακινησία, το τέλμα, η ακαμψία και η σήψη, στοιχεία που προσιδιάζουν σε κάτι νεκρό προφανώς -μόνο που αυτό δεν πεθαίνει».
Ιωάννα Λιούτσια, Συγγραφέας: «Η παραλογή “Του Νεκρού Αδελφού” αποτελεί το πλέον δημοφιλές δημοτικό τραγούδι με πολλές μεταφορές τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο. Ίσως ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι επειδή πρόκειται για την ιστορία μιας αρχετυπικής οικογένειας, με καταστάσεις που όλοι κάποια στιγμή έχουμε βιώσει. Εκείνο που διαφοροποιεί τη δική μας προσέγγιση είναι ότι, με την εναλλαγή διαφορετικών τρόπων γλωσσικής και σκηνικής έκφρασης, ξαναπλάθουμε τον βασικό μύθο ώστε να φτιαχτεί κάτι ολότελα νέο και απροσδόκητο· ένα έργο και μια παράσταση ταυτόχρονα οικεία και ξένα, όπως οι περισσότερες σύγχρονες οικογένειες».
Ανδρομάχη Μακρίδου, Ηθοποιός: «Στο πρόσωπο της Αρετής καθρεφτίζεται κάθε κορίτσι που γεννήθηκε, γεννιέται και θα γεννηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά και κάθε άνθρωπος καταπιεσμένος, παραγκωνισμένος, φιμωμένος και εξ ορισμού τιμωρημένος από ένα σύστημα που αναπαράγει τον εαυτό του χιλιάδες χρόνια τώρα. Το θέατρο από μόνο του είναι ένα βήμα που δίνεται στους ανθρώπους που το υπηρετούν, ώστε να θίξουν πράγματα που τους αφορούν. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να εκμεταλλευτούμε αυτό το βήμα και να μιλήσουμε για το εδώ και το τώρα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας στη χώρα μας. Και το “Απέθαντο” κάνει αυτό ακριβώς».
Γιώργος Σοφικίτης, Ηθοποιός: «Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού, το σύστημα, που μας κυριαρχεί μέχρι και σήμερα ξημερώνει συνεχώς μια μαύρη αυγή – Σαν κι αυτή που ξημερώνει στο “Απέθαντο”.
Το λεγόμενο “Τέλος της Ιστορίας” που κήρυξε ο καπιταλισμός στην ολική παλινόρθωσή του επανάφερε ως αλλά βαμπίρ ιδεοληψίες, ιδεολογίες και δίπολα που μέχρι τότε είχαν για τα καλά τσακιστεί -Σαν τον Κωνσταντή.
Η συλλογική ιστορική μνήμη του λαού τον οδηγεί αναπόφευκτα στο να ξεριζώνει αυτά τα βαμπίρ από προσώπου γης. Ένα προς ένα. Ξανά και ξανά -όπως κάνει η Αρετή.
Κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα».
Δανάη Τίκου, Ηθοποιός: «Το “Απέθαντο” αποτελεί μια σύγχρονη διασκευή του τραγουδιού “του νεκρού αδελφού” και επικεντρώνεται σε επίκαιρα αλλά και διαχρονικά θέματα, όπως η πατριαρχία και οι επιπτώσεις της. Στο έργο αυτό πρωταγωνιστεί η γυναίκα, η Αρετή, η πιο εύθραυστη μορφή του δημοτικού τραγουδιού. Την παρακολουθούμε σε ένα δύσκολο αλλά και ενδιαφέρον ταξίδι ενδυνάμωσης και χειραφέτησης, στο οποίο δε λείπουν η κωμωδία, το παράλογο, και το δράμα. Μια παράσταση μπλέντερ συναισθημάτων, αλλά και ύφους και αισθητικής, όπως λέμε ζωή εν καιρώ πανδημίας».
Μίκα Στεφανάκη, Χορογράφος: «Το “Απέθαντο” μας καλεί να αναλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε όλα όσα μας απομακρύνουν από τον πρωταρχικό μας ρόλο και σκοπό, στερώντας μας ζωτική ενέργεια, αλλοιώνοντας τις αξίες και κατ’ επέκταση τις επιλογές μας και κυρίως διακυβεύοντας το πολύτιμο αίσθημα ελευθερίας του καθενός. Η συνύπαρξη με το “απέθαντο” είναι διαρκής και συνεχής και γι’ αυτό απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και πάλη με το καθεστώς που αυτό πρεσβεύει κάθε φορά είτε αυτό είναι καθεστώς οικογενειακό, είτε πολιτικό, είτε κοινωνικό. Η παράσταση χαρακτηρίζεται από ποικίλες μορφές και φόρμες, έντονη σωματοποίηση των ρόλων, καυστικό και σκοτεινό χιούμορ και σίγουρα μας αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, τη διαχρονικότητα των κειμένων της παράδοσής μας και την ικανότητά τους να γίνονται σημεία αναφοράς σε κάθε καιρό και κάθε εποχή».
Βασίλης Σελιμάς, Ζωγράφος: «Ο δυσδιάστατος τρόπος παραγωγής του animation ήταν μονόδρομος και με αφορμή τα χαρακτικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών της γενιάς του ’30 δημιουργήθηκαν οι κεντρικοί ήρωες. Το σκοτεινό και γκροτέσκο περιβάλλον σκιαγραφείται με τα μίνιμαλ σκηνικά επηρεασμένα από το θέατρο σκιών. Παράλληλα, κι ενώ σχεδόν τα πάντα -κάθοδος στον κάτω κόσμο, επιστροφή Αρετής κ.λπ.- αποτυπώνονται μονοχρωματικά σε τόνους του μαύρου και του γκρι, το ελάχιστο χρώμα σε διάφορες σκηνές της παράστασης διαφοροποιεί τον χρόνο, τοποθετώντας τους πρωταγωνιστές, καθώς και τους θεατές, σε ένα πιο πραγματικό δυστοπικό περιβάλλον».
Κατερίνα Χατζοπούλου, Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: «Απέθαντο. Στοιχειωμένο, στο ενδιάμεσο. Δεν φεύγει ποτέ, παραμένει, κατατρώει καμουφλαρισμένο κάτω από ένα polo μπλουζάκι, ένα εκμοντερνισμένο δυτικό ελληνικό headpiece (δεν είναι μπούργκα sic). Σαπίζει και ζέχνει, προστατευμένο κουφάρι στην αθάνατη ελληνική οικογένεια, αναπνέοντας στερεοτυπικές παθογένειες για να μην αλλοιωθεί από τους κακούς».
Γιώργος Δούσος, Μουσικός: «Το “Απέθαντο”, είναι μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση. Όταν την παρακολουθείς σε “βρίσκει” και σου “μιλάει” μέσα από τον δικό της κόσμο, με τρόπο μοναδικό! Προσπαθήσαμε στη διάρκεια των προβών, η μουσική της παράστασης να μη σκεπάσει την αφήγηση της ιστορίας και να αναδείξει τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους και, παράλληλα, να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος των διαφορετικών υφών που υπάρχουν ως στοιχεία».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
