Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Ο Γιώργος Χατζηπιερής -δημιουργός των τραγουδιών του αγαπημένου «Τεμπέλη Δράκου», βυθίστηκε στις παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις του -σε μυρωδιές, έθιμα, ύμνους, κάλαντα και μας προσφέρει το άλμπουμ «Πατημασιές στο Χιόνι» με έξι νέα τραγούδια για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα.
Τα λόγια και οι μουσικές του άλμπουμ χτίζουν μελλοντικές γλυκές μνήμες στα παιδιά και θυμίζουν στους μεγάλους το όμορφο, συγκινητικό, πολύτιμο μήνυμα των εορτών.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Απόστολος Ρίζος -που γίνεται βοσκός και μας εξιστορεί για το πώς βίωσε το θαύμα της γέννησης του Χριστού ανατρέποντας τα δεδομένα που θέλουν πάντα τους βοσκούς άσημους και ανώνυμους, η Ελευθερία Αρβανιτάκη –που με πολλή χαρά και χάρη μάς διηγείται μια ιστορία για ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που ξεκίνησε από το βουνό για να πάει να στολίσει την πλατεία της πόλης, ο Μάρκος Κούμαρης, τραγουδιστής των Lοcomondo, παρέα με τη χορωδία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Αμαρουσίου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη -σε μια πολύ τρυφερή μπαλάντα για τον χρόνο που φεύγει και αφήνει τις πατημασιές του στο χιόνι, η Κορίνα Λεγάκη –που αέρινη και με πολύ κέφι, μας λέει για τρεις χιονονιφάδες που άφησαν τον ουρανό τους και κατέληξαν σε μπαράκια να πίνουν λεμονάδες με πολλά παγάκια και να χορεύουν με νταούλια και ντέφια, ο Διονύσης Σαββόπουλος –που μας μεταφέρει στην αυλή του καινούργιου χρόνου, όπου οι ώρες και τα λεπτά οργανώνουν γιορτή και ετοιμάζονται για να υποδεχθούν μία – μία τις εποχές του χρόνου και, τέλος, η Σοφία Παπάζογλου μαζί με την παιδική χορωδία -σε ένα «έξω καρδιά» τραγούδι για τα Φώτα, βασισμένο στα Κυπριακά κάλαντα των Φώτων και σε Κυπριακά έθιμα.
Στο τέλος του δίσκου υπάρχουν όλα τα τραγούδια ορχηστρικά -αναδεικνύοντας τις εξαίρετες ενορχηστρώσεις των Μάριου Τακούσιη και Χρίστου Ανδρέου.
Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με τον δημιουργό του άλμπουμ, Γιώργο Χατζηπιερή.
Θα θέλατε να μας συστήσετε τις «Πατημασιές στο χιόνι»;
«Πριν δύο χρόνια με κάλεσαν από το Ελληνικό Σχέδιο οι Δημήτρης Παπαδημητρίου και Ραλλού Βογιατζή, να γράψω τρία Χριστουγεννιάτικα τραγούδια – κάλαντα για σκοπούς μιας παράστασης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ήταν μεγάλη πρόκληση αφού επρόκειτο στην ουσία, για δημιουργία νέου μουσικού είδους. Κανείς προηγουμένως δεν ασχολήθηκε σοβαρά με αυτό το θέμα, εξ’ ου και δεν υπάρχουν σύγχρονα ελληνικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Συμμετείχαν άλλοι τέσσερεις συνθέτες/τριες και ήταν μεγάλη χαρά να ακούς καινούργια τραγούδια μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Στη δική μου περίπτωση, έκανα καταβύθιση στις παιδικές μου αναμνήσεις, στην υμνολογία, στα κάλαντα και τα έθιμα και προσπάθησα να μεταφέρω σε τραγούδια τα αληθινά μου συναισθήματα. Έτσι δημιουργήθηκαν “Ο Βοσκός”, “Τo Δέντρο των Χριστουγέννων” και “Τα Φώτα”.
Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και μέσα στα επόμενα χρόνια, οπότε προέκυψε αυτή η νέα συλλογή τραγουδιών».
Όπως στο παρελθόν, έτσι και σε αυτά τα τραγούδια, οι ερμηνείες γίνονται από αγαπημένους καλλιτέχνες. Μιλήστε μας για τη «διαδικασία» σύνδεσης ερμηνευτή – τραγουδιού.
«Είναι μια πολύ ωραία διαδικασία, ένας διάλογος με το ίδιο το τραγούδι και τις ανάγκες του. Μετά που ενορχηστρώνεται ένα κομμάτι, το ακούω πολλές φορές και προσπαθώ να μου πει το ίδιο το τραγούδι, ποιον τραγουδιστή επιθυμεί. Μερικές φορές, το τραγούδι έχει κάτι στο μυαλό του αλλά μου το κρύβει και πρέπει να το ψάξω. Κάπως έτσι έγινε με τις “Πατημασιές στο Χιόνι” και τις “Τρεις Χιονονιφάδες”, που έπρεπε να το ψάξω αρκετά για να καταλήξω στον Μάρκο Κούμαρη από τους Locomondo και την Κορίνα Λεγάκη -οι οποίοι με αντάμειψαν πλήρως».
Κάποια χαρακτηριστικά που έχετε διακρίνει στο παιδικό ακροατήριο;
«Είναι, πιστεύω, το πιο αυστηρό ακροατήριο. Δεν σου δίνει δεύτερη ευκαιρία. Ξέρουν να παίζουν και με όλα τα κουμπάκια, οπότε πολύ εύκολα θα παν στο επόμενο και θα σε αγνοήσουν. Γράφω τα τραγούδια μου αφού προηγηθεί μια διαδικασία “εξαγνισμού” από τις καθημερινές σκοτούρες και έγνοιες αφού ανασύρω τα υγιή και αληθινά στοιχεία που παρέμειναν αναλλοίωτα από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα και τα οποία, βέβαια, κρύβονται κάτω από πέπλα καθωσπρεπισμού και καθημερινών πτώσεων και εκπτώσεων. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζω το κοινό ως ίσος προς ίσον, χωρίς επιβολή και χωρίς διδακτισμό. Στη διαδικασία παραγωγής χρησιμοποιώ τα πιο καλά στούντιο, ηχολήπτες, μουσικούς τραγουδιστές έτσι ώστε να έχουμε ένα τελικό αποτέλεσμα που να σέβεται το ακροατήριό του. Μέχρι τώρα, κι αν κρίνω από την ανταπόκριση, αυτή η μέθοδος πετυχαίνει».
Κάποιες πηγές έμπνευσης;
«Συνήθως, όλα ξεκινούν από μια αστραπιαία σκέψη, που μπορεί να είναι μια ανατροπή, ένα στιγμιότυπο, μια εικόνα στη φύση, μια φράση σε έναν μικρό φίλο, ένα έντονο συναίσθημα. Αυτό είναι το σποράκι που ανοίγει και δημιουργεί το τραγούδι. Φτάνει να το χειριστείς με αγάπη και να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες του».
Σε αυτή την καλλιτεχνική σας διαδρομή, κάποια ή κάποιες στιγμές που αγαπάτε ιδιαίτερα;
«Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι ώρες που είμαι κλεισμένος στο μικρό μου δωμάτιο μουσικής και γράφω στιχάκια ή μελωδίες με την κιθάρα. Ιδιαίτερα, όταν τα πράγματα κυλούν και η δημιουργία συντελείται ανεμπόδιστα».
Ένα σχόλιό σας για το παιδικό ελληνικό τραγούδι;
«Το παιδικό ελληνικό τραγούδι ευτύχισε να έχει ανθρώπους που του έδωσαν σημασία, με πλήρη σεβασμό στα παιδιά. Η “Λιλιπούπολη” είναι ένας σταθμός, η βάση στην οποία πατήσαμε όλοι οι επόμενοι δημιουργοί για να πούμε τις δικές μας ιστορίες. Αλλά και δουλειές όπως τα “Μυστικά του Κήπου”, “Κάτω από ένα Κουνουπίδι” του Μάνου Λοΐζου, η “Περπερούνα” της Δόμνας Σαμίου, η “Τενεκεδούπολη” του Γιάννη Μαρκόπουλου, υπήρξαν δίσκοι σταθμοί. Ευτυχώς, υπάρχει σήμερα σημαντικός αριθμός καλλιτεχνών που συνεχίζουν να ασχολούνται με το παιδικό τραγούδι, παράγοντας αξιοπρεπέστατα αποτελέσματα».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Οι βόλτες στη φύση. Το βουνό μετά από βροχή, οι έρημες παραλίες, οι κάμποι με άγρια χόρτα και λουλούδια. Επίσης, το αναμμένο τζάκι και η καλή παρέα».
Κάτι που τη χαλά;
«Το να πετάνε σκουπίδια στον δρόμο, το να χαλάνε το περιβάλλον για χάριν οικονομικών συμφερόντων και η αγένεια».
Μια χριστουγεννιάτικη, παιδική σας ανάμνηση;
«Όταν στο χωριό μου την Ακανθού -τώρα είναι κατεχόμενο, γυρνάγαμε την παραμονή των Χριστουγέννων από σπίτι σε σπίτι και λέγαμε τα κάλαντα με τριγωνάκια και φλογέρες. Ανάμεσα στα στενά σοκάκια, άνοιγαν οι πόρτες και αποκάλυπταν τα μεγάλα δωμάτια με την πέτρινη καμάρα-αψίδα στη μέση. Στο μακρύ τραπέζι, όλο το σόι να τρώει και να διασκεδάζει. Μας έδιναν για μποναμά μανταρίνια, πορτοκάλια, κουραμπιέδες και, οι πιο πλούσιοι, νομίσματα».
Μια ευχή σας;
«Υγεία πάνω απ’ όλα και μέσα στην ταχύτητα, τη σύγχυση και την υπερβολή να βρίσκει ο καθένας τη δική του μικρή περιοχή που να τον αναπαύει».
Να κλείσουμε με λίγα λόγια από ένα τραγουδάκι του άλμπουμ; Όποια σας έρθουν πρώτα στον νου!
«Στο πρώτο τραγούδι του δίσκου, ο Βοσκός μάς περιγράφει πώς βίωσε ο ίδιος τη Γέννηση κρυμμένος στη σπηλιά. Αφού είδε τους μάγους, τους αγγέλους και όλο το σκηνικό του θαύματος, συνεχίζει και λέει: “Σηκώνομαι και τ’ άχυρα τινάζω, / Φοβάμαι, όμως κάτω δεν το βάζω, / Ισιώνω με τα χέρια τα μαλλιά μου / Και πάω και προσκυνώ τον Βασιλιά μου».
