Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
«Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο» είναι ο τίτλος της παράστασης που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βίλιας Χατζοπούλου, έως τις 16 Απριλίου, κάθε Τρίτη στις 7 μ.μ. στο skrow theater [Αρχελάου 5, Παγκράτι].
Το έργο είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 στην Κοζάνη, σπούδασε δασκάλα και πρωτοδιορίστηκε τη δεκαετία του ’50 σ’ ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Μετά από χρόνια, θα εξομολογηθεί την περιπέτειά της στο νησί. Τα πρόσωπα, τα πέτρινα τοπία, ο αέρας, η αγάπη, η βία. Μια σκληρή πορεία που θα την ξαναθυμηθεί με ακρίβεια. Θα ανατρέξει σε μια εποχή στέρησης, απέναντι σε μια εποχή αφθονίας.
Μιλήσαμε με την ηθοποιό Λένα Δροσάκη που ερμηνεύει την ηρωίδα του έργου.
Μιλήστε μας για την παράσταση. Τι πραγματεύεται το έργο;
«Η παράσταση ξεκινά όταν μια κοπέλα 32 ετών αποφασίζει να διηγηθεί την πιο κρυφή, την πιο σκληρή, την πιο πολύτιμη ιστορία της για να μπορέσει να αποδεσμευτεί από εκείνη. Μία ιστορία που ξεκίνησε όταν διορίστηκε ως δασκάλα σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων, τη δεκαετία του ’50».
Μια περιγραφή του προσώπου που ερμηνεύετε;
«Μία ηρωίδα που ξεκίνησε όντας παιδί ακόμα, μαθήτρια και όχι δασκάλα, να μπει στον ρόλο της δασκάλας με μεγάλη αγάπη και γεμάτη θέληση. Οι συνθήκες και οι δυσκολίες της εποχής, αλλά και η δυσπιστία των ανθρώπων την αλλάζουν, την μεταβάλλουν, την οδηγούν σε μονοπάτια απάτητα».
Ο Καραγάτσης έχει κάποια θέση στο έργο;
«Ο Καραγάτσης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της “Γενιάς του ’30” και η δασκάλα μας αγάπησε το “Χαμένο Νησί”. Το βιβλίο έγινε η αφορμή να πυροδοτήσει ένα συμβάν που ήταν καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή της».
Πείτε μας μια ατάκα από τον μονόλογό σας. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“…..όμως εγώ είχα την ακαμψία των φοβισμένων. Μην με δουν, μην κάνω λάθος, μήπως με κατηγορήσουν. Ίσως δεν είναι σωστό”».
Κάποιο σχόλιο για τη σκηνοθεσία της Βίλιας Χατζοπούλου;
«Η Βίλια, πολλές φορές, μου θυμίζει την ηρωίδα, μια “εμπνευσμένη δασκάλα”».
Έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας η ερμηνευτική απόδοση ενός θεατρικού μονόλογου;
«Είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να κάνω έναν μονόλογο. Αυτήν τη στιγμή βιώνω την περίοδο των προβών που με δυσκολεύουν πολύ! Η διαδικασία είναι η ίδια με κάθε παράσταση απλώς -είσαι μόνος… Εγώ, βέβαια, έχω την τύχη να έχω παρέα μου την Κατερίνα Κέντρου επί σκηνής, ένα πλάσμα που θα ψάχνω διαρκώς τα μάτια της και της φωνής της, για να συνεχίζω».
Κάποιες σκέψεις σας, κάποια συναισθήματα που κυριαρχούν στην επαφή σας με το έργο;
«Οι σκέψεις μου ταξιδεύουν συνεχώς στη δύσκολη εποχή του ’50 που βίωνε η Ελλάδα, τα νησιά που δεν είχαν φως, νερό, που τα παιδιά πέθαιναν από την πείνα. Φοβάμαι, αναρωτιέμαι γιατί το 2019, δίπλα μου, βλέπω ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια, άλλοι να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους γιατί είναι διαφορετικοί, η βία να γίνεται σημαία και το σημαντικότερο είναι ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε…».
Κάτι που σας χαλά τη διάθεση;
«Η κακία και η ψευτιά».
Κάτι που σας τη φτιάχνει;
«Το φαγητό, η αγκαλιά και ο ύπνος».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου
Τραγούδι: Κατερίνα Κέντρου
Σκηνικός Χώρος: Χριστόφορος Κώνστας _XsquareDesignlab
Κοστούμια: Μάρθα Δημάκη
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Κίνηση : Χριστιάνα Κόσιαρη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Άννυ Ζερβού και Μαρία Σταυροπούλου
Video: Μαρία Χατζηγιάννη
Ερμηνεύει η Λένα Δροσάκη.
