Μεταξύ 167 συμμετοχών, η εργασία με τίτλο «Χορογραφώντας τον Χώρο» των φοιτητριών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ Έλλης Αθανασιάδου και Δήμητρας Γκουγκούδη, με επιβλέπουσα την Καθηγήτρια του ΑΠΘ Μαρία Βογιατζάκη, απέσπασε εύφημο μνεία στον διεθνή διαγωνισμό «Tamayouz International Excellence Award – Excellence in Graduation Projects» που διοργανώθηκε από τον φορέα «Tamayouz Excellence Award».
Η τελετή βράβευσης θα πραγματοποιηθεί στις 2 Δεκεμβρίου, στο Αμμάν της Ιορδανίας. Η εργασία εκπονήθηκε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΑΠΘ τον Φεβρουάριο του 2016 και πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Μηχανικού Υπολογιστών Αλέξανδρου Δουμανόγλου και της χορεύτριας Φένιας Χατζάκου.
Ο φορέας «Tamayouz Excellence Award» αποτελεί ανεξάρτητη πρωτοβουλία χωρίς πολιτικούς σκοπούς, με στόχο την προώθηση της Αρχιτεκτονικής στο Ιράκ, επαγγελματικά και ακαδημαϊκά. Από την ίδρυσή του το 2012, το Βραβείο Αριστείας Tamayouz έχει αναπτυχθεί από τοπικό σε διεθνώς αναγνωρισμένο βραβείο. Τα αποτελέσματα προκύπτουν από Διεθνή Κριτική Επιτροπή, όπου πρόεδροι και μέλη διετέλεσαν διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί και αρχιτέκτονες, όπως οι Dame Zaha Hadid (2012), Angela Brad (2013, 2014 2015), Paul Ivey (2014) και Jane Duncan (2014).
«Χορογραφώντας τον Χώρο /Choreographing space»
Η Αρχιτεκτονική και ο Χορός έχουν τον ίδιο στόχο, σχεδιάζουν στον χώρο. Η Αρχιτεκτονική σχεδιάζει υλικά αντικείμενα και ο χορός άυλα, πρόσκαιρα, φευγαλέα. Στη βάση τους, αρχιτέκτονες και χορογράφοι αποτελούν γλύπτες του χώρου. Με αυτό το σκεπτικό οι φοιτήτριες του ΑΠΘ διαμόρφωσαν έναν «ναό της κίνησης», έναν χώρο αφιερωμένο στην επαφή με τη μελέτη, διδασκαλία και έκθεση της κίνησης.
«Διαμορφώνουμε το κτήριο ως μια πανταχόθεν σκηνή όπου βρίσκουμε διάφορες τυπολογίες σκηνικού χώρου. Στον πυρήνα διαμορφώνουμε την ανοιχτή σκηνή, ελεύθερα επίπεδα που συνδέουν τους εκατέρωθεν όγκους και ρυθμίζουν την πρωτεύουσα κυκλοφορία του κτηρίου» αναφέρουν οι φοιτήτριες και συμπληρώνουν: «Η ανοιχτή σκηνή αποτελεί έναν χώρο πολυδιάστατο, περίοπτο και πολυμορφικό. Η επιλογή της ανοιχτής σκηνής συμβαδίζει με την τάση στην εξέλιξη του παραστατικού χώρου να απομακρύνεται από συμβατικές τυπολογίες κλειστού, αυστηρά καθορισμένου χώρου θεατών-ερμηνευτών και ενισχύει τη διάδραση με το κοινό και τους ερμηνευτές, την περίοπτη θέαση, την προσέγγιση και τη βίωση του έργου.
Πέρα από ένα πανταχόθεν σκηνικό χώρο το κτήριο συλλήφθηκε ως ένας χώρος επαφής με το σώμα για οποιονδήποτε, με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση περιθωριοποιημένων ομάδων, μάθησης και έρευνας πάνω στην κίνηση, αποβολής της πόλης, ψυχικής και σωματικής αναζωογόνησης και αλλαγής ρυθμού».
Η επιλογή της τοποθεσίας αποτελεί ένα επιπλέον σημαντικό στοιχείο στον σχεδιασμό του κτηρίου. Γι’ αυτόν το λόγο, επιλέχθηκε ένας σημαντικός δρόμος της Αθήνας, η οδός Πειραιώς.
«Η οδός Πειραιώς αν και ιστορικής σημασίας αποτελεί μία υποβαθμισμένη πρώην βιομηχανική περιοχή, στην οποία το ρυθμιστικό σχέδιο προσπαθεί να αλλάξει χαρακτήρα με την εισροή πολιτιστικών χρήσεων» αναφέρουν οι φοιτήτριες και επισημαίνουν: «Στόχο αποτελεί το άνοιγμα προς τον υποβαθμισμένο δρόμο και η υποστήριξη μιας περιοχής όπου ο χορός δύναται να λειτουργήσει ως κοινωνικός συνεκτικός δεσμός και εκπαιδευτικός θεσμός».
naftemporiki.gr
