Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Ο θεατρικός μονόλογος «Έφη. Από το Ευτυχία» της ψυχοθεραπεύτριας Κατερίνας Μαγγανά, θέτει κάθε Πέμπτη επί της σκηνής του θεάτρου Αλκμήνη [Αλκμήνης 8-12 | Κάτω Πετράλωνα] τον Παύλο Ευαγγελόπουλο ως έναν σαρανταπεντάρη άντρα, τον Φώτη, που μένει ακόμα με τη μητέρα του, στην Τούμπα.
Σε έναν μονόλογο που είναι εμπνευσμένος από μια αληθινή ιστορία, ο Φώτης, στο στέκι του, το καφενείο, ξετυλίγει το «παραμύθι» της δικής του ζωής, σε ένα οικείο πρόσωπο της καθημερινότητας του, τον νεαρό άντρα που το έχει. Αναρωτιέται αν ξέρει πώς να συνεχίσει αλλά δεν φοβάται να ζήσει. Το τέλος μένει ανοιχτό στις προκλήσεις και τις προσκλήσεις της ζωής.
Λίγο πριν ντυθεί με τα ρούχα του Φώτη και πάει στο στέκι του, μιλήσαμε με τον διαχρονικά αγαπημένο ηθοποιό Παύλο Ευαγγελόπουλο.
Συστήστε μας τον Φώτη!
«Θεσσαλονικιός και φορτηγατζής, φαινομενικά σκληρός αλλά κατά βάθος τρυφερός και ευαίσθητος. Ανύπαντρος, ζει με τη μάνα του ακόμα, και σημαδεμένος από έναν νεανικό έρωτα. Απόαυτούς τους χαρακτήρες που βιώνουν έντονα τις μεγάλες στιγμές της ζωής τους, προσπαθώντας να έχουν τον έλεγχο και όταν τελικά δεν το καταφέρνουν είναι σα να μένει ανοιχτή μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ, σα να έχουν ένα αγκάθι στην ψυχή τους που δεν τους αφήνει να απολαύσουν το τώρα».
Ποια θέματα κυριαρχούν στον μονόλογό του;
«Βασικό θέμα είναι ο έρωτας, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι σχέσεις γενικότερα με τα οικεία πρόσωπα -πατέρας, μάνα- και το πώς κάποιος αντιμετωπίζει τη ζωή, όταν φέρνει απροσδόκητες καταστάσεις. Αλλά, κυρίως, έχει να κάνει με την απώλεια των ανθρώπων, όταν διαπιστώνεις ότι πια δεν έχεις τον χρόνο να πεις και να εκφράσεις αυτά που έχεις μέσα σου και που δεν το έκανες όταν είχες την ευκαιρία και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά τα συναισθήματα θα μείνουν πάντα μέσα σου, αφού ο αποδέκτης αυτών των συναισθημάτων δεν υπάρχει πια».
Πείτε μας μία ατάκα του. Την πρώτη που σας έρχεται στο νου.
«Υπάρχουν πολλές ατάκες μέσα στο έργο που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό, πολλές ατάκες που μπορούν να σε βάλουν σε σκέψεις και προβληματισμό, αλλά η ατάκα που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό και μου έκανε εντύπωσηόταν πρωτοδιάβασα το έργο είναι: “να δεις που στην ανάσα είναι η εξήγηση”».
Κάποια σημεία ταύτισης και κάποιες έντονες διαφορές «ανάμεσά σας»;
«Όλοι έχουμε σημεία ταύτισης με τον Φώτη και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας και του ρόλου και του έργου γενικότερα, γιατί είναι τόσο καλά δομημένος ο χαρακτήρας του Φώτη από τη συγγραφέα, Κατερίνα Μαγγανά, που αγγίζει μια τεράστια γκάμα ανθρώπινων συναισθημάτων, οπότε και εγώ και οποιοσδήποτε θεατής, ανεξάρτητου ηλικίας και φύλου, θα βρει κοινά σημεία ταύτισης με τον Φώτη. Η διαφορά είναι η συμβίωση με τη μάνα ακόμα, και ότι, σε αντίθεση με τον Φώτη, δεν κουβαλάω τίποτα από το παρελθόν, γιατί πιστεύω ότι οι κύκλοι πρέπει να κλείνουν».
Κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα που κυριαρχούν στην επαφή σας με το έργο;
«Η επαφή μου με το έργο είναι ερωτική. Το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα που φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με προβληματισμούς δικούς του, σκάβοντας βαθειά στη ψυχή του και όλο αυτό γίνεται με έναν απλό τρόπο. Και μέσα από τις εναλλαγές των συναισθημάτων, από το γέλιο στη συγκίνηση, οδηγεί τον θεατή να προβληματιστεί μέσα στα δικά του αναπάντητα ερωτήματα. Και αισθάνομαι χαρούμενος που κατάφερα να το μεταφέρω στη σκηνή».
Και κάποιες σκέψεις ρίχνοντας το βλέμμα στην πλούσια καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Κοιτώντας πίσω, θα έλεγα ότι είμαι τυχερός κυρίως για συνεργασίες με ανθρώπους του χώρου και ρόλους που με βοήθησαν να εξελιχθώ. Ξέροντας, πάντα, ότι τα καλύτερα είναι μπροστά».
Τηλεόραση, κινηματογράφος, θέατρο. Έχετε περισσότερη αδυναμία σε κάποιον από αυτούς τους χώρους ερμηνείας;
«Αγαπώ και τα τρία, γιατί το καθένα είναι κομμάτι της δουλειάς μου και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω».
Ένας ρόλος σας που αγαπήσατε ιδιαίτερα;
«Ο ρόλος που αγαπώ πάντα είναι ο τωρινός, οπότε αυτή τη στιγμή είναι ο Φώτης».
Ένα σχόλιό σας για τη σημερινή Ελλάδα;
«Η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, είναι σε μία βαθιά κρίση, πρωτίστως πολιτιστική και πνευματική και μετά οικονομική. Και μόνο μέσω του πολιτισμού και της παιδείας μπορεί να ανακάμψει».
Μια αγωνία σας;
«Αγωνία έχω κάθε φορά που κάνω κάτι καινούργιο, αν θα αρέσει στο κοινό και αν θα έχει την ανταπόκριση που επιθυμώ».
Μια ευχή σας;
«Εύχομαι να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για όλους».
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Κατερίνα Μαγγανά, σκηνοθεσία: Μιχάλης Παναγιωτόπουλος, ερμηνεία: Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικόλας Κλωντίρας, σκηνικά: Νίκος Κασαπάκης, φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης, ενδυματολόγοι: Άγις Παναγιώτου, Στεφανία Σιαφλιούκα, χορογράφος: Μαρία Ρέτσα, βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Βασιλειάδη.
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει ο Γιάννης Πλούταρχος, σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου.
