Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η ομαδική έκθεση με τίτλο «Η Αλεξάνδρα στη Χώρα των Θαυμάτων, ΠΡΑΞΗ II: Όταν δεν ξέρεις πού πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί» παρουσιάζεται, έως τις 29 Νοεμβρίου στην The Project Gallery [πλατεία Θεάτρου 14, Αθήνα].
Προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα, η επιμελητική πρόταση της Αλεξάνδρας Κολλάρου, εκτός από τη φυσική της έκδοση, είναι διαθέσιμη και σε 2 ψηφιακές εκδοχές: ένα microsite και μία εικονική γκαλερί που ανοίγει την ψηφιακή της «πόρτα» στις 15 Νοεμβρίου.
Για το νέο πόνημά της, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με την αγαπημένη Κυρία της Τέχνης, Αλεξάνδρα Κολλάρου.
Το κόνσεπτ
«Είναι και ένα σχόλιο πάνω στο διάστημα που περνάμε αλλά κυρίως πάνω στη μαγεία της τέχνης, τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να σε συνεπάρει και να σταθεί παρηγοριά δίπλα σου σε δύσκολες στιγμές.
Εξετάζει τη σχέση ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις της τέχνης, τα όρια ή καλύτερα τα ΜΗ-όρια- ανάμεσά τους. Η έκθεση ευνοεί την πολυμορφία, σε κάθε έκφρασή της. Έχουμε πολύ γνωστούς καλλιτέχνες δίπλα σε ανερχόμενους, αλλά και καλλιτέχνες από διαφορετικές πειθαρχίες, διαφορετικά backgrounds, εικαστικό είδος και ύφος –δεν υπάρχει ομοιομορφία στο θέμα, κάτι που οδηγεί όχι μόνο σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα αλλά, περιέργως, και σε μία παράξενη αρμονία.
Όπως πάντα, βέβαια, είναι μια πρόταση που φέρει τη δική μου σφραγίδα –όπως όλες οι εκθέσεις μου επιλέγει και προτείνει καλλιτέχνες και δουλειές που θεωρώ ότι αξίζει να γνωρίσουμε και να στηρίξουμε τώρα».
Η σύνδεση με την Αλίκη του Lewis Caroll
«Πρόκειται για μία τριλογία εκθέσεων κατ’ αρχάς και η αρχική σύνδεση είναι η χώρα των θαυμάτων, ως ιδέα. Το δικό μου wonderland είναι η τέχνη και ήθελα να υμνήσω τη χαρά που μου δίνει, την ανάταση που βιώνεις όταν αφεθείς στη σαγήνη της. Η πρώτη έκθεση είχε υπότιτλο “Μια περιπέτεια στο άγνωστο” και, κάπως έτσι, σκέφτομαι την τέχνη και αυτά που μπορεί να σου προσφέρει -δεν ξέρεις ποτέ τι δώρα θα σου φέρει, με ποιον τρόπο θα σε πάει πιο πέρα ως άνθρωπο.
Όπως συνέβη και στην Αλίκη, η Αλεξάνδρα βρίσκεται στη δική της χώρα των θαυμάτων, όπου η μαγεία εκδηλώνεται μέσα από εκρήξεις χρώματος, σχεδίων, μέσα από την κλίμακα, πολύ μικρά και πολύ μεγάλα έργα. Αυτήν τη φορά διάλεξα τη φράση “Όταν δεν ξέρεις πού πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί”, γιατί μοιάζει κομμένη και ραμμένη στο τώρα, το διάστημα που περνάμε μέσα στην αβεβαιότητα, την καθολική ασχετοσύνη που διέπει την καθημερινότητά μας. Δε ξέρουμε που πάμε, αλλά με οδηγό την τέχνη, ελπίζω η διαδρομή θα μας βγάλει κάπου καλά».
Τι διαφορετικό έχει να πει, τι νέο;
«Πέρα από τα μηνύματα και τους επιμελητικούς νεωτερισμούς, βασικό ζητούμενο είναι η καινοτομία ως προς τον τρόπο που η έκθεση θα φτάσει στο κοινό. Πέσαμε πάνω στην τραγική συγκυρία του δεύτερου lockdown αλλά από την αρχή της διοργάνωσης, σε ανύποπτο χρόνο, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω όλες τις διαθέσιμες μεθόδους, νέα εργαλεία, ψηφιακές καινοτομίες αλλά και επικοινωνιακές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα προκειμένου να φέρω την έκθεση δίπλα στον καθένα. Στον βαθμό του εφικτού, προσπαθώ να αναπαράγω την προ-covid εμπειρία στο τώρα – πιθανώς αδύνατον αλλά είμαι ρομαντική όσον αφορά την τέχνη (και τη ζωή), θέλω να πιστεύω ότι όλα γίνονται.
Έτσι, εκτός από τον φυσικό χώρο -που αμέσως μετά τα εγκαίνια έκλεισε – η έκθεση έχει το δικό της microsite όπου υπάρχουν όλες οι πληροφορίες και online viewing rooms, που παρουσιάζουν τα έργα αλλά και τους καλλιτέχνες. Στις 15 Νοεμβρίου, από την ίδια σελίδα θα είναι προσβάσιμη μία ψηφιακή εκδοχή της έκθεσης, σε μία εικονική γκαλερί, που θα προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία από μόνη της.
Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τα έργα, να περιηγηθούν, να εξετάσουν λεπτομέρειες από κοντά και να ακούσουν το soundtrack της έκθεσης “Who the fuck is Alice”, που συνέθεσε ειδικά για την περίσταση η πιανίστα Λευκή Καρποδίνη και ο συνθέτης Περικλής Λιακάκης. Είναι και αυτή μια από τις καινοτομίες μας –ζήτησα από τους αναγνωρισμένους αυτούς καλλιτέχνες να κάνουν κάτι για εμάς, βλέποντάς το σαν ενδιαφέρον άνοιγμα στον ευρύτερο χώρο της τέχνης, μια στρατηγική συνέργεια και μαζί μια ακόμη πρόταση για το κοινό».
Η τέχνη τώρα
«Είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για τις εκθέσεις, για την τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα. Ο χώρος μας υπολειτουργεί, κάτω από τεράστια πίεση, που σε στιγμές μοιάζει με επίθεση. Η τέχνη, όμως, δε μπορεί να σταματήσει, δε γίνεται να βάλουμε τελεία στη δημιουργία –κανείς δεν το θέλει πράγματι αυτό. Αυτές είναι οι συνθήκες μας πάντως και σε αυτό το περιβάλλον είμαστε υποχρεωμένοι, όχι μόνο να κάνουμε άρτιες δουλειές που να αφορούν τον κόσμο αλλά να βρούμε νέους τρόπους να φέρουμε τα έργα στο κοινό, και αυτό ακριβώς έκανα με τις διαθέσιμες επιλογές αλλά και μέσα από το παράλληλο πρόγραμμα δράσεων της έκθεσης, που θα είναι επίσης δυνατό. Γενικά, για αυτήν την έκθεση έχει γίνει ό,τι μπορεί να γίνει, είναι all systems go -αν δε δουλέψει αυτό, δε θα δουλέψει τίποτα».
Τι προσπαθείτε να πείτε με αφορμή την έκθεση
«Πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά πρώτα απ’ όλα ότι η τέχνη είναι απαραίτητη για την ψυχική υγεία μας. Δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τέχνη, είναι βασικός βοηθός μας στις δύσκολες στιγμές, ανέκαθεν ήταν. Η τέχνη κάνει τη ζωή πιο υποφερτή. Και ο κόσμος πρέπει να έρθει κοντά στην τέχνη και να την στηρίξει. Ο κόσμος πρέπει να στηρίξει τους καλλιτέχνες, όχι γιατί είναι συμπαθητικοί τύποι αλλά γιατί το προϊόν, ή καλύτερα η υπηρεσία που μας προσφέρουν είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Και πρέπει να επιβιώσουν και εκείνοι για να συνεχίσουν να μας προσφέρουν».
Ο στόχος
«Στόχος μου πρώτα απ’ όλα είναι να προσφέρω στον κόσμο κάτι που θα τους ανεβάσει έστω και για λίγο την διάθεση, θα προσφέρει ψυχική ανάταση, μια δόση ελπίδας. Να χρησιμοποιήσω την οικουμενικότητα της εικαστικής γλώσσας για να επικοινωνήσω θετικά μηνύματα που χρειαζόμαστε απελπισμένα αυτό το διάστημα».
Η έκθεση συνοδεύεται από εκτενές παράλληλο πρόγραμμα δράσεων.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ιάκωβος Βολκώβ, Κωνσταντίνος Βραζιώτης, Βασίλης Γεωργίου, Χρήστος Γκιώνης, Sarah Ettlinger, Itsmi, Βασίλης Καρούκ, Καλλιόπη Κουκλινού, Γιώργος Κουτσούρης, Λούλα Λεβέντη, Δημήτρης Λιόσης & Harrison Lambert, Δήμητρα Χανιώτη, Paraskevi, Κώστας Πρωτοπαπάς, Αργύρης ΣΕΡ, Mαρία Σπυράκη, The Krank, Κατερίνα Τσαλιγοπούλου, Heart Factory, Παναγιώτης Φερεντίνος, Σιμόνη Φοντάνα.
