Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Δημιουργός μιας αναπάντεχης – τόσο στιχουργικά, όσο και σε επίπεδο μουσικής σύνθεσης – δισκογραφικής δουλειάς, ενός ύμνου στον χορό που στήσανε τα αστέρια, μιας σπουδής για τον έρωτα και την απώλεια, εμπνευσμένης από το μάταιο των ευχών, ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Μίλτος Πασχαλίδης μάς μιλά για το άλμπουμ «Περσείδες», που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group.
Ποιο είναι το μουσικό ύφος του νέου σας άλμπουμ;
«Οι “Περσείδες” είναι ένα μωσαϊκό. Τα 11 τραγούδια είναι οι 11 εμμονές μου. Βαλς, μπλουζ, παραδοσιακό, ζεϊμπέκικο… Δεν υπάρχει ενιαία φόρμα».
Περιγράψτε μας το χρονικό της δημιουργίας του.
«Έφτιαξα τις “Περσείδες” μέσα σε 10 ημέρες. Από τις 14 έως τις 24 Αυγούστου. Σαν σε πυρετό. Τότε, καταργήθηκε μέσα μου η βεβαιότητα ότι, όταν βιώνεις ένα γεγονός, χρειάζεται χρονική απόσταση, για να το περιγράψεις. Εγώ, λοιπόν, ζούσα, βίωνα πράγματα και, ταυτόχρονα, έγραφα. Αυτό το γεγονός με εξέπληξε. Πιστεύω ότι θα εκπλήξει και τους ακροατές».
Για τι μιλάνε τα τραγούδια του;
«Για το αίσθημα της απώλειας. Είτε αυτή είναι πραγματική, είτε φανταστική. Οι “Περσείδες” μιλούν για την ερωτική απώλεια. Όταν χάνεις κάτι, χάνεις κι ένα ολόκληρο σύμπαν μαζί. Όλα όσα το περιβάλλουν. Αυτό καθιστά την απώλεια ακόμη πιο σημαντική. Κάποιοι θα περίμεναν, στη συγκεκριμένη στιγμή, να βγάλω έναν πολιτικό δίσκο κι όχι έναν δίσκο συναισθηματικό. Ακολούθησα το ένστικτό μου και οδηγήθηκα στις “Περσείδες”, χωρίς να νοιάζομαι γι’ αυτό που έπρεπε».
Ποιες ήταν οι πηγές έμπνευσης αυτής της δημιουργίας;
«Η έμπνευση είναι ένα ψευδεπίγραφο ερώτημα. Όταν είσαι μέσα στη δημιουργικότητα, χρειάζεται να κοπιάσεις περισσότερο, να δουλέψεις σκληρά και επίμονα πάνω στο θέμα σου».
Από όσα μας συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, τι σας απογοητεύει περισσότερο;
«Με απογοητεύει η έννοια του κοινωνικού αυτοματισμού. Η κρίση έβγαλε σε πολλούς ανάμεσά μας τον χειρότερο εαυτό τους. Έστρεψε τον έναν απέναντι στον άλλον. Ο ανταγωνισμός κυριάρχησε και χάθηκε η αλληλεγγύη».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Όπου βλέπω το καλό. Όχι με την έννοια της αγαθοεργίας. Είμαι καταδικασμένος να είμαι καλά και αισιόδοξος, γιατί έχω παιδί. Το ηθικό μου τονώνεται, όταν βλέπω παρέες να υπάρχουν και να χαμογελούν, ανθρώπους με θετική σκέψη, οι οποίοι, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, επιμένουν να αγωνίζονται».
