Με το βλέμμα στραμμένο σε μια από τις σημαντικότερες και πιο σύνθετες τέχνες στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα, την ξυλοναυπηγική, η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Μυρσίνη Ζορμπά σε συνεργασία με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σταύρο Αραχωβίτη κατάφεραν να αποτρέψουν την οριστική καταστροφή δεκαεπτά ξύλινων αλιευτικών σκαφών (ψαροκάϊκα κ.ά.) που έχουν κατασκευαστεί με τους παραδοσιακούς τρόπους των ξυλοναυπηγών και φέρουν την ομορφιά του μοναδικού, χειροποίητου, έργου.
Με απόφαση της Μυρσίνης Ζορμπά δόθηκε η απαραίτητη θεσμική βάση και η πολιτισμική τεκμηρίωση προκειμένου να αποτραπεί η οριστική καταστροφή τους. Τα δεκαεπτά αυτά αλιευτικά σκάφη αναγνωρίστηκαν ως σημαντικά έργα της παραδοσιακής ναυπηγικής τέχνης που είναι τόσο βαθιά συνδεδεμένη με την ιστορία και την πολιτισμική ταυτότητα του νεότερου ελληνισμού και για τον λόγο αυτόν εξαιρέθηκαν τελικά από τη δράση «Διάλυση αλιευτικού σκάφους» όπως αυτή προβλέπεται από το Μέτρο 6.1.10 «Οριστική παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Αλιεία και Θάλασσα 2014-2020» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Τα ξύλινα αυτά σκάφη θα παραχωρηθούν σε φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι επιθυμούν να τα αναδείξουν, και ορισμένα θα παραχωρηθούν στον Οργανισμό κεντρικών Αγορών και αλιείας για να εκτίθενται σε ιχθυόσκαλες, ως τεκμήρια της δουλειάς και του κόπου των ψαράδων.
Το ΥΠΠΟΑ έχει αναλάβει τα τελευταία χρόνια τον συντονισμό δράσεων για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της παραδοσιακής Ξυλοναυπηγικής Τέχνης που έχει εγγραφεί από το 2013 στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας.
Και τώρα, με αφετηρία την κοινή απόφαση που σώζει από τη διάλυση τα δεκαεπτά ξύλινα αλιευτικά σκάφη, επεξεργάζεται σε συντονισμό με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, τον σχεδιασμό προγραμμάτων που στόχο θα έχουν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων αναψυχής και εκπαίδευσης με επίκεντρο τα ξύλινα σκάφη και την παραδοσιακή ναυπηγική.
Η αναζωογόνηση της ξυλοναυπηγικής με τρόπους σύγχρονους και εναρμονισμένους με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των νέων ανθρώπων, αναδεικνύει αυτήν την εμπειρική τεχνογνωσία και παραδοσιακή τέχνη, ως μέρος του συμβολικού πολιτισμικού κεφαλαίου της Ελλάδας στον 21ου αιώνα.
