Skip to main content

Αμαλία Αρσένη: «…Η ενηλικίωση είναι το ζητούμενο, και δεν έρχεται πότε αναίμακτα»

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή, το νέο έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά», επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, το έργο ανεβαίνει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από τις 11 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη.

Με  άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, η παράσταση ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό  ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες -γιατί όπως είναι γνωστό «το αίμα νερό δε γίνεται», αλλά… όταν το αίμα βράζει…

Η ηθοποιός Αμαλία Αρσένη πρωταγωνιστεί στην παράσταση. Μιλήσαμε μαζί της.

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο;
«Το έργο αφορά δύο αδελφές, την Λιλλύ και την Αλεξάνδρα που μένουν στη Θήβα. Η Λιλλύ συγκατοικεί με τον άντρα της, τον Άγγελο, με τον οποίο περιμένει και παιδί. Η ξαφνική έλευση της Αλεξάνδρας στο σπίτι -εξαιτίας της απώλειας του πατέρα τους- γίνεται φαινομενικά για να διευθετηθούν πρακτικά οικογενειακά ζητήματα. Τελικά, στην πορεία οι αποκαλύψεις γι’ αυτή την οικογένεια θα αγγίζουν τα όρια της τραγωδίας… Οι χαρακτήρες, από την άγνοια, οδηγούνται στην γνώση…».

Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του;
«Η έννοια της οικογένειας, της ειλικρίνειας, της κατανόησης είναι σημαντικά θέματα που θίγονται… Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν ύμνο στον άνθρωπο που, αν και έχει τραύματα και ζει σε δύσκολους καιρούς, καταφέρνει να ορθοποδήσει. Μέσα από τη συγχώρεση και την κοινή παραδοχή της αδυναμίας όλων, καταφέρνει να προχωρήσει μπροστά, αν όχι καλύτερος, σίγουρα πιο δυνατός και συνειδητός…».

Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Η Λιλλύ είναι μια ευαίσθητη, ρομαντική κοπέλα που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι. Αγαπάει με πάθος και γενναιοδωρία και εμπιστεύεται εύκολα τους άλλους, σαν ένα μικρό παιδί. Χαμηλών τόνων, δεν ανοίγεται εύκολα και δυσκολεύεται να συγκρουστεί…».

Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή από το έργο. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Την αλήθεια θα πεις, το πιο εύκολο πράγμα”»

Μια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την επαφή σας με το έργο;
«Νιώθω πως και εγώ, ως άνθρωπος κοντά στα 30, βίωσα μέσω του ρόλου την ανάγκη του ανθρώπου για αυτονομία, ωρίμανση και ψυχική καθαρότητα. Η ενηλικίωση είναι το ζητούμενο, και δεν έρχεται πότε αναίμακτα».

Τα «170 τετραγωνικά» ανεβαίνουν για λίγες παραστάσεις; Θα σας δούμε σε κάτι άλλο σύντομα;
«Από τον Φεβρουάριο θα βρίσκομαι στο Θέατρο Σταθμός στην παράσταση “Η χώρα που πότε δεν πεθαίνεις” της Ορνέλα Βόρψι σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι. Το κείμενο το αγαπώ πολύ, μου το εμπιστεύτηκε ο Ένκε πριν χρόνια, όμως τώρα βρέθηκε η αφορμή να το κάνουμε έργο. Αφορά τα βιώματα μιας κοπέλας, υποδύομαι την ομώνυμη ηρωίδα της αυτοβιογραφίας, στην Αλβανία του Χότζα. Είναι ένα θέμα και μια περίοδος που δεν έχει μελετηθεί στο ελληνικό θέατρο και θεωρώ πως το κοινό έχει πολλά να μάθει για τους γείτονές μας και την ιστορία τους. Και, φυσικά, μέσα από αυτό, έχουμε πολλά να ανακαλύψουμε για εμάς και την “ελληνικότητά” μας».

Κόρη του αείμνηστου Γεράσιμου Αρσένη και της Λούκας Κατσέλη, θα μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση της ζωής σας μαζί τους;
«Θυμάμαι όταν πηγαίναμε στο Εθνικό Θέατρο τις Κυριακές και βλέπαμε παραστάσεις, κλασσικές συνήθως…και μετά βγαίναμε για φαγητό στο Ιντεάλ και αναλύαμε τι είδαμε, και οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν: “είναι μαγικό το θέατρο, δεν είναι;”».

Και μια σκέψη σας για τη χώρα μας;
«Μπορούμε και καλύτερα, πιστεύω».

Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Ο σκύλος μου, η Νάλα, όταν παίζει με τα κουκουνάρια στο πάρκο».

Κάτι που σας τη χαλά;
«Οι γραφειοκρατικές σκοτούρες».

Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Ένα ποίημα την ημέρα».

Ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και σας άρεσε;
«Το “Λάθος” του Σαμαράκη».

Ένας αγαπημένος προορισμός;
«Η Κεφαλονιά μου».

Μια αγωνία σας;
«Να μη χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ».

Μια ευχή σας;
«Να έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που αγαπώ, και όλοι οι άνθρωποι το ίδιο».

Ταυτότητα Παράστασης:

Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης

Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου

Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής

Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής

Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη

Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Ε.Π.Ε.

Ηθοποιοί:

Αμαλία Αρσένη

Βάλια Παπακωνσταντίνου

Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

Άννα Πατητή

Γιωργής Τσουρής.