O ήχος των κίτρινων τραμ, σήμα κατατεθέν της Λισαβόνας, αντηχεί στους λιθόστρωτους δρόμους για πάνω από έναν αιώνα, αλλά, καθώς όλο και περισσότερα έχουν αποσυρθεί, ένας άνθρωπος έχει κάνει αποστολή του να διατηρήσει ζωντανή την παράδοση. Όποιος έχει ταξιδέψει στην πόλη έχει βγάλει σίγουρα μία φωτογραφία στο τραμ και πιθανότατα έχει αποκτήσει και κάποιο σουβενίρ.
Σε μια αποθήκη βόρεια της πόλης, ο Πάολο Μαρκές συλλέγει και αποκαθιστά παλιά, σκουριασμένα τραμ από την πρώτη του αγορά το 1996.
«Όταν αγόρασα το πρώτο τραμ, οι άνθρωποι δεν νοιάζονταν, αλλά υπάρχει περισσότερος σεβασμός τώρα», είπε ο 48χρονος καθώς στεκόταν μέσα στην αποθήκη γεμάτη με 13 τραμ και εξοπλισμό για να τα διορθώσει. «Το τραμ έγινε καρτ ποστάλ της πόλης».
Τα τραμ μεταφέρουν τον κόσμο πάνω – κάτω στους λοφώδεις δρόμους της πόλης από το 1901 και εξακολουθούν να είναι δημοφιλή. Τα τελευταία χρόνια οι ντόπιοι διαμαρτύρονταν για το γεγονός ότι συχνά δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για τις καθημερινές τους μετακινήσεις εξαιτίας του πλήθους τουριστών που θέλουν να κάνουν τις διαδρομές.
Πριν από τη δεκαετία του 1960 όταν άρχισαν να κυριαρχούν λεωφορεία και μετρό στο σύστημα αστικών μεταφορών, κυκλοφορούσαν εκατοντάδες τραμ κυκλοφόρησαν σε περιοχές που ξεπερνούσαν τα 100 χιλιόμετρα. Σήμερα υπάρχουν περίπου 50 ιστορικά τραμ.
Ο Μαρκές, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου με θέμα το τραμ στο κέντρο της Λισαβόνας, είχε κολλήσει με τα τραμ από τότε που πήγαινε σχολείο.
Με λίγους πόρους και λίγο εξοπλισμό, αυτός και οι συνεργάτες του επισκευάζουν τα τραμ που χρονολογούνται από το 1906, με τα χέρια τους. Το νεότερο απόκτημά τους είναι από το 1961.
Μπορεί να χρειαστούν έως και πέντε χρόνια για να τα ξαναζωντανέψουν, αλλά αξίζει πάντα να περιμένουμε να τα δούμε να κινούνται κατά μήκος του μικρού κομματιού με ράγες που έχουν εγκαταστήσει έξω.
«Όποιος έρχεται εδώ, είτε τους αρέσει το τραμ, είτε όχι, ενυτπωσιάζεται από τη συλλογή», είπε με περηφάνεια ο Μαρκές. «Τα συλλεκτικά είναι συνήθως μικρά και όχι σε πραγματικός μέγεθος. Αυτό είναι κάτι μοναδικό».
Στόχος του είναι να διασφαλίσει ότι οι άνθρωποι δεν θα ξεχάσουν τη συμβολή του τραμ στην ιστορία της Λισαβόνας. Μερικές φορές φιλοξενεί ομάδες οπαδών, αλλά διατηρεί χαμηλό προφίλ καθώς έχει κλαπεί μέρος του εξοπλισμού του από την αποθήκη.
Το απόλυτο όνειρό του είναι να ανοίξει το δικό του μουσείο τραμ.
«Αν μου συμβεί κάτι, θα υπάρχει συνέχεια», είπε καθώς κοίταξε τον 14χρονο γιο του, ο οποίος είναι εξίσου παθιασμένος με τα τραμ. «Στη γενιά του, θα είναι πιο εύκολο για το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα».
naftemporikigr με πληροφορίες Reuters
