Ευαίσθητη σε κάθε της στιγμή και βαθιά πολιτική, η παράσταση «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ, από 9 έως 19 Μαρτίου για να μας μεταφέρει την αυτοβιογραφική ιστορία του Εντουάρ Λουί.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Το έργο διατρέχει τα προσωπικά βιώματα και τις μνήμες του συγγραφέα που σαν παιδί διεκδικεί συνεχώς την αποδοχή του πατέρα του, ενός ανθρώπου που υπό το βάρος των κυρίαρχων προτύπων αρρενωπότητας ζορίζεται να αποδεχθεί τον γιο του στην υποψία της ομοφυλοφιλικής του ταυτότητας. Δεν είναι όμως πάντα συνεπής στην απόρριψη του παιδιού του, και από τις χαραμάδες ο ήρωας θα βρει αργότερα δίοδο να εισέλθει στον κόσμο του.
«Μπαμπά κοίτα, κοίτα, κοίτα» του φωνάζει ο μικρός, περνώντας την ζωή του ευχόμενος καθώς γύριζε στο σπίτι να μην είναι εκεί το αυτοκίνητο του πατέρα του. «Κάθε μέρα, όταν πλησίαζα στον δρόμο μας, σκεφτόμουν το αυτοκίνητό σου και ευχόμουν από μέσα μου: κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί».
Κι όμως αφηγούμενος την κοινή τους ζωή, ο ήρωας ξύνει τις πληγές του και καταλήγει να καταλάβει τον πατέρα του, διακρίνοντας πίσω από την σκληρή του πρώτη όψη. Δεν μένει εκεί. Καταφέρνει να αντιληφθεί τους μηχανισμούς και την κοινωνία που επηρέαζαν τον πατέρα του: μια ταξική πραγματικότητα γεμάτη ανακυκλωμένη βία που τον διαμόρφωνε χωρίς να τον αφήνει να εξελιχθεί, ως άνθρωπο, ως γονιό, ως εργαζόμενο, τσακίζοντάς του σταδιακά το σώμα.
Για τους κυρίαρχους, η πολιτική επηρεάζει ελάχιστα την ζωή τους. Είναι συνήθως ζήτημα αισθητικής, μας λέει ο Λουί. Για άλλους είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το μάθαμε άλλωστε οδυνηρά και εμείς προσφάτως.
Η παράσταση
Ακολουθώντας την μορφή της εξομολόγησης, ο σκηνοθέτης, ο οποίος υπογράφει την δραματουργική επεξεργασία με την Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, μοιράζει το κείμενο σε δύο ηθοποιούς (Γιώργος Κισσανδράκης, Διονύσης Μακρής), σε μια αφήγηση που αν και έχει ένα μόνο αφηγητή αποκτά πολλές φωνές που όλες λένε το ίδιο αλλά με διαφορετικό τρόπο, μια οδυνηρή αλήθεια.
Οι δύο ερμηνευτές επιδίδονται με άνεση σε μια εναλλαγή των προσώπων της αφήγησης, που γίνεται ταυτόχρονα ομαλά και απότομα, με τα λόγια και τις σιωπές τους. Όλα «κουμπώνουν» ιδανικά από τις υπέροχες και αφοσιωμένες ερμηνείες που φέρουν κάτι σωματικό και σε στιγμές σπαρακτικό, με την κινησιολογία της Ξένιας Θεμελή να προσαυξάνει το αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τον σκηνικό χώρο, χωρίζεται σε δύο μέρη, την κουζίνα και την κρεβατοκάμαρα. Ωστόσο, ο σκηνικός χώρος είναι ρευστός και δεν εγκλωβίζει την θεατρική δράση, με τον ίδιο τρόπο που ούτε το κείμενο του Λουί την περιορίζει.
Έτσι στην παράσταση ακολουθείται το κείμενο του Λουί, αν και διατηρείται για το τέλος η πολιτική του διάσταση- ακολουθείται δηλαδή μια διαδρομή που αποδεικνύει με ποιο τρόπο το προσωπικό είναι πολιτικό. Παράλληλα, αξιοποιούνται τα σκηνικά αντικείμενα και η μουσική (συχνά με τη λειτουργία της ανακούφισης), και τελικά έχουμε ένα αποτέλεσμα που συνδυάζει πολλά μεταδοτικά συναισθήματα, μια ειλικρίνεια στην αφήγηση και ένα κάλεσμα να συνειδητοποιήσουμε και να μην ξεχάσουμε ότι η πολιτική μας αφορά άμεσα και προσωπικά.
Info
Έως 19/3
ΠΛΥΦΑ
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Προπώληση
Συντελεστές
Επί σκηνής: Γιώργος Κισσανδράκης, Διονύσης (Ντένης) Μακρής
Κείμενο: Εντουάρ Λουί
Μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Δραματουργία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου – Χρήστος Θεοδωρίδης
Χορογραφία: Ξένια Θεμελή
Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες – Video: Αναστασία Γιαννάκη
Γραφιστικός σχεδιασμός: Dazno
Οργάνωση παραγωγής: Άννα Τιαγκουνίδου
Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
