Από την έντυπη έκδοση
Στον Πλάτωνα Τσούλο
[email protected]
Στην Ελλάδα θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα διττό σύστημα ασφάλισης στον χώρο της υγείας, που θα διαχωρίζει τους ασφαλισμένους βάσει εισοδηματικού επιπέδου και θα τους κατατάσσει στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα. Τα προβλήματα στην υγεία δεν είναι, πλέον, διαχειρίσιμα στο πλαίσιο ενός απόλυτου δημόσιου συστήματος, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.
Τα ανωτέρω δηλώνει ο αντιπρόεδρος της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος και διευθύνων σύμβουλος της Interamerican, Γιώργος Κώτσαλος, σε συνέντευξή του στη «Ν», προσθέτοντας ότι πρόκειται για μέτρο το οποίο εφαρμόστηκε με επιτυχία σε αρκετές χώρες και την Αυστραλία, μια οικονομία την οποία, όπως αναφέρει, γνωρίζει καλά ο υπουργός Οικονομικών.
Ποια μηνύματα λάβατε από τις πρόσφατες επαφές με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συμμετέχοντας στην αποστολή του ΣΕΒ στις Βρυξέλλες;
Θα ήθελα καταρχήν να υπογραμμίσω ότι το ταξίδι αυτό ήταν μια ουσιαστική πρωτοβουλία του ΣΕΒ και του προέδρου του κ. Φέσσα. Η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα έκανε αισθητή την παρουσία της και εκτιμώ πως έγινε αντιληπτό ότι πίσω από τα όσα γράφονται ή λέγονται για την Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ελληνικών και ξένων εταιρειών που θέλουν να συμβάλουν δημιουργικά στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, που ενδιαφέρονται να επενδύσουν και να βοηθήσουν τη χώρα.
Από την πλευρά μας διαπιστώσαμε ότι οι εταίροι μας είναι εξαιρετικά θετικοί απέναντι στην Ελλάδα, είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, αλλά αναμένουν πράξεις και, πρωτίστως, συγκεκριμένες προτάσεις που θα διευκολύνουν μια τέτοια σχέση.
Συμπερασματικά, η εντύπωση για την επιχειρηματική εικόνα της χώρας μας στις επιτροπές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ποια ήταν;
Είναι φανερό ότι η επιχειρηματική κοινότητα έχει κοινή «γλώσσα», σε αντίθεση με την πολιτική, η οποία χαρακτηρίζεται από πολυγλωσσία που αποτελεί παράγοντα ανασταλτικό, περιορίζοντας τα περιθώρια για πρακτικά βήματα συνεργασίας και αντιμετώπισης των προβλημάτων στο επιχειρείν.
Στο μεταξύ, όμως, η αγορά…
…είναι παγωμένη. Ιδιαίτερα η ασφαλιστική αγορά, που κυριολεκτικά βρέθηκε στον «αέρα» μετά τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας Γιώργου Σταθάκη στη γενική συνέλευση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, ότι οι συντάξεις θα παραμείνουν δημόσιες και το συνταξιοδοτικό σύστημα αναδιανεμητικό. Η πολιτεία πρέπει να αναζητήσει εφικτές διεξόδους, να βρει λύσεις μέσα από τη συμπληρωματικότητα του δημόσιου συστήματος με τον ιδιωτικό τομέα.
Η αγωνία και η ανησυχία που βιώνει η κοινωνία για την εξασφάλιση της αξιοπρέπειας στη σύνταξη αλλά και την υγεία είναι κραυγαλέα στην καθημερινότητα σε βαθμό απόγνωσης. Αρκεί να πω ότι ο μέσος όρος ηλικίας όσον αφορά την εισαγωγή νέων ασφαλισμένων σε ιδιωτικά προγράμματα υγείας προ κρίσης ήταν τα 48 έτη και σήμερα ο πήχης έχει κατέβει κάτω από τα 30.
Οι πολίτες οδηγούνται στις ασφαλιστικές εταιρείες από την πληθώρα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα Ταμεία, οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας με την αρνητική εικόνα των δημόσιων νοσοκομείων, την αδιέξοδη πορεία του ΕΟΠΥΥ, τα φακελάκια.
Και το αδιέξοδο στις συντάξεις; Στο μηδέν βρίσκεται και ο διάλογος με την κυβέρνηση για τα επαγγελματικά Ταμεία.
Είναι προφανές ότι και στο συνταξιοδοτικό θα πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις μελετώντας την εμπειρία των πιο επιτυχημένων μοντέλων που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες. Οταν καταρρέει το ασφαλιστικό σύστημα ο ασφαλισμένος αυτονομείται ή στρέφεται στον ιδιωτικό τομέα, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν φορολογικά ή άλλα κίνητρα. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ιδιωτικές συντάξεις στη χώρα μας χωρίς κίνητρα δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε η Ενωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, υφίσταται τουλάχιστον ένα 6% του συνολικού πληθυσμού στην Ελλάδα που εκδηλώνει πρόθεση να αγοράσει ασφάλεια, αλλά υπό προϋποθέσεις φοροαπαλλαγών.
Ειδικότερα για το θέμα των επαγγελματικών Ταμείων, η πολιτεία πρέπει να αναγνωρίσει τις ασφαλιστικές εταιρείες ως ισότιμους φορείς επαγγελματικής ασφάλισης και κάθε εμπλεκόμενος φορέας να δραστηριοποιείται επί ίσοις όροις με τους φορείς κύριας ασφάλισης, κυρίως ως προς το χρονικό περιθώριο.
Το ισχύον πλαίσιο δεν ενθαρρύνει τη σύσταση ΤΕΑ, ενδεικτικά να πω -ως στοιχείο της πολυπλοκότητας και των αγκυλώσεων που το χαρακτηρίζουν- ότι θέτει κατώτατο όριο σύστασης τα 100 άτομα, όταν η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων στην Ελλάδα -9 στις 10 επιχειρήσεις- απασχολούν κάτω από 100. Εμείς στην Interamerican έχουμε την εμπειρία της λειτουργίας ενός επαγγελματικού Ταμείου των εργαζομένων μας, που δεν το διαχειρίζεται η εταιρεία.
Ως μέτρο, τα ΤΕΑ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προαιρετικά και συμπληρωματικά με ομαδική ασφάλιση ανά εργοδότη, δίχως να προβλέπονται φόροι ή επιβαρύνσεις στην είσοδο ή την έξοδο από το πρόγραμμα. Δηλαδή, να μεταφερθεί ένα μέρος του εισοδήματος των εργαζομένων στους ιδιωτικούς φορείς συνταξιοδότησης και να προβλέπεται, όπως και στα κύρια Ταμεία, το αφορολόγητο.
Με απλά λόγια, θα πρέπει να καταργηθούν οι δύο ταχύτητες ασφάλισης που ισχύουν σήμερα.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο αναστολέας για τη συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση;
Κατά μείζονα λόγο, τα συνδικάτα. Πρέπει να δεχθώ ότι δεν τα έχουμε πείσει για την αναγκαιότητα των ιδιωτικών συντάξεων και για να τα μεταπείσουμε οφείλουμε να τα καλέσουμε σε έναν ανοικτό, ουσιαστικό διάλογο.
Και το κράτος;
Αμφισβητείται με τα οικονομικά σταθμά και τις δυνατότητες χρηματοδότησης του δημόσιου συστήματος, αν το κράτος μπορεί να «συντηρήσει» με ίδιες δυνάμεις τις δημόσιες συντάξεις. Στην καλύτερη περίπτωση οι απολαβές των συνταξιούχων θα παραμείνουν σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο. Αυτό το οποίο δεν μπορεί, με βεβαιότητα, να αντιμετωπίσει μόνο του είναι το θέμα της επαρκούς ασφάλισης υγείας.
Εχετε επικοινωνήσει το θέμα στους κρατούντες;
Εχω, προσωπικά, περάσει στο οικονομικό επιτελείο την εκτίμησή μου ότι τα προβλήματα στην υγεία δεν είναι διαχειρίσιμα στο πλαίσιο ενός απόλυτου δημόσιου συστήματος, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Η πρότασή μου είναι να οριστεί ένα εισοδηματικό επίπεδο και όποιος το ξεπερνά να ασφαλίζεται στον ιδιωτικό τομέα. Το υπόλοιπο τμήμα του πληθυσμού, που θα είναι βέβαια το μεγαλύτερο, θα παραμένει στον δημόσιο τομέα. Πρόκειται για μέτρο το οποίο εφαρμόστηκε με επιτυχία σε αρκετές χώρες και την Αυστραλία, μια οικονομία την οποία γνωρίζει καλά ο υπουργός Οικονομικών.
Η εφαρμογή του μέτρου που προτείνετε θα είναι υποχρεωτική;
Θα έβλεπα ως κύρια εναλλακτική ένα υποχρεωτικό πλαίσιο με τη θεσμοθέτηση κινήτρων, αλλά και προστίμων. Κανείς, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να αποκλείσει την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος κατ’ επιλογήν του ασφαλιζόμενου. Ωστόσο, αν το πλαίσιο δεν είναι υποχρεωτικό, πώς θα αντιμετωπιστούν μια σειρά από ζητήματα όπως το κόστος της φαρμακευτικής αγωγής ή οι αποκαταστάσεις, που κοστίζουν πανάκριβα; Ανάλογα ζητήματα αντιμετωπίζονται οικονομικά μόνο με τη συνδρομή του κράτους ή της ιδιωτικής ασφάλισης.
Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για την εξασφάλιση των ασφαλιζόμενων στον ιδιωτικό τομέα; Θυμίζω ότι στο παρελθόν είχαμε δύο ασφαλιστικές εταιρείες Ζωής οι οποίες κατέρρευσαν.
Σύντομα η αγορά, που πλέον ελέγχεται από την Τράπεζα της Ελλάδος με αυστηρότητα και ικανοποιητική αποτελεσματικότητα, θα εποπτεύεται στο πλαίσιο του Solvency II. Ανεξάρτητα όμως από την εφαρμοζόμενη εποπτεία, για τις ανάγκες των ιδιωτικών συντάξεων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και εταιρείες ειδικού τύπου και σκοπού, που θα δρούσαν υπό ένα αυστηρότερο πλαίσιο ελέγχου.
Στις ασφαλίσεις αυτοκινήτων γιατί επιμένετε σε πολιτικές αυτοκαταστροφής;
Η αγορά μειώνει τα ασφάλιστρα αυτοκινήτου, επιλέγοντας να ζήσει από την προσωρινότητα του καλού τεχνικού αποτελέσματος και το παράδοξο, εν προκειμένω, είναι ότι αυξάνει τις προμήθειες. Δυστυχώς, οι πρακτικές του ανταγωνισμού είναι ανεξέλεγκτες. Το Solvency II σαφώς πιέζει την αγορά, θα την οδηγήσει σε ορθές πρακτικές και σε σωστή τιμολόγηση.
Ομως, πόσες από τις εταιρείες που κινούνται επιθετικά στην τιμολόγηση της ασφάλισης αυτοκινήτου σήμερα θα δηλώσουν έτοιμες -όταν παραστεί η ανάγκη- να προβούν σε αυξήσεις κεφαλαίου; Να το πω απλά: πόσες κάνουν από τώρα τους λογαριασμούς τους λαμβάνοντας υπ’ όψιν την οδηγία, που από τον Ιανουάριο του 2016 θα είναι απόλυτο καθεστώς;
Το στοίχημα του μέλλοντος ποιο είναι;
Αφορά ένα πεδίο στο οποίο σπανίως γίνεται αναφορά. Πρόκειται για την ασφάλεια των δεδομένων και τον κυβερνοχώρο. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει τόσες νομοθεσίες όσα και τα μέλη της, οριοθετώντας την ευθύνη σε εθνικό επίπεδο, όταν η αγορά κυριαρχείται από παγκόσμιες πλατφόρμες όπως η Google, η Amazon ή το Facebook και όταν γνωρίζει ότι η ψηφιοποίηση είναι θέμα επιβίωσης και όχι προσαρμογής.
Εδώ, αν θέλετε, έγκειται η ανταγωνιστική εστίαση της Interamerican, που είναι για την εταιρεία ζήτημα στρατηγικής. Αναφερόμαστε στον στόχο του απόλυτου ψηφιακού ασφαλιστή, που σημαίνει για εμάς ολοκληρωμένη οργάνωση πάνω στη βάση των τεχνολογικών κατακτήσεων και ψηφιακών εφαρμογών, που θα καλύπτουν λειτουργικές και διαχειριστικές πρακτικές αλλά και πωλήσεις.
Και βέβαια στην Interamerican όταν μιλούμε για ψηφιακό ασφαλιστή δεν εννοούμε μόνο τις απευθείας διαδικτυακές πωλήσεις -βλέπε Anytime- αλλά και τα δίκτυα διαμεσολαβούντων: το εταιρικό και τους συνεργαζόμενους πράκτορες και μεσίτες. Οι τεχνολογικές δυνατότητες που τους παρέχουμε μπορούν να απογειώσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους, αλλά αυτό προϋποθέτει σύγχρονη επαγγελματική κουλτούρα, για την οποία εργαζόμαστε μεθοδικά.
