Τoυ Κώστα Χ. Χρυσόγονου, υποψήφιου ευρωβουλευτή ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ
Η ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ 2024-29 θα είναι αναμφίβολα κομβικής σημασίας για την περαιτέρω εξέλιξη της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι ασυμμετρίες που υπάρχουν στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται πλέον εμφανείς σε όλους. Είναι τουλάχιστον πρωθύστερο π.χ. να διαθέτουμε κοινό νόμισμα (τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης) και το ενωσιακό δίκαιο να υπερισχύει έναντι των εθνικών δικαίων και μάλιστα να εφαρμόζεται άμεσα (όταν πρόκειται για Κανονισμούς), χωρίς ανάγκη μεταφοράς του στο εσωτερικό δίκαιο των κρατώνμελών (μεταφορά χρειάζονται μόνο οι ενωσιακές Οδηγίες), αλλά από την άλλη πλευρά να μην υπάρχει κοινή άμυνα και να γίνεται κάθε φορά ατέρμονη διαπραγμάτευση για τον συντονισμό των εξωτερικών πολιτικών των μελών.
ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η ενοποιητική διαδικασία προκαλεί ισχυρές αντιστάσεις σε μερίδα της κοινής γνώμης σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, για μια σειρά από λόγους, μεταξύ των οποίων ο πιο καθοριστικός είναι μάλλον η έλλειψη επαρκούς αποθέματος ευρωπαϊκής συλλογικής ταυτότητας, δηλ. αίσθησης του «εμείς» σε (παν)ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο ισχύει πάντα το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» και τούτο καθίσταται περισσότερο αισθητό όταν ανακύπτει μια κοινή απειλή, όπως είναι σήμερα ο ρωσικός επεκτατισμός που έχει εκδηλωθεί με την εισβολή στην Ουκρανία.
Έχει έρθει συνεπώς η ώρα για τη διαμόρφωση αποτελεσματικής συνεργασίας ιδίως στην άμυνα και την ασφάλεια, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, με την υπαρκτή πιθανότητα εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία φέτος τον Νοέμβριο, αφήνουν να εννοηθεί ότι μπορεί να μειωθεί δραστικά το αμερικανικό ενδιαφέρον για τα ευρωπαϊκά ζητήματα και για το ΝΑΤΟ.
ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ η προοπτική της δημιουργίας ενός ισχυρού «Ευρωστρατού» είναι κρίσιμη, αφού αυτός είναι μακροπρόθεσμα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος εξουδετέρωσης της πάντα υπαρκτής τουρκικής απειλής. Ο απροκάλυπτος επεκτατισμός της γειτονικής μας χώρας είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί σε βάθος χρόνου μόνο με τα δικά μας, εθνικά μέσα, πρωτίστως επειδή αυτή διαθέτει πολλαπλάσιο πληθυσμό και οικονομικό μέγεθος από την Ελλάδα.
Συνεπώς έστω κι αν η κοινή ευρωπαϊκή «ομπρέλα» ασφάλειας δημιουργηθεί με αφορμή το ουκρανικό, εμείς πρέπει να συμμετάσχουμε ώστε να επωφεληθούμε στο μέλλον από αυτή ως προς τα ελληνοτουρκικά και την Κύπρο.
ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ του Ιουνίου έχουν επομένως μια πολύ έντονη ευρωπαϊκή διάσταση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και δεν πρέπει να τις βλέπουμε μόνο από την οπτική γωνία των εσωτερικών κομματικών ανταγωνισμών. Πρέπει να ψηφιστούν πολιτικές δυνάμεις έτοιμες να συμβάλουν για την οικοδόμηση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας και τέτοια δύναμη είναι στη χώρα μας κατεξοχήν το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ, Νίκος Ανδρουλάκης, – με την ιδιότητα τότε του ευρωβουλευτή – έχει δώσει σκληρούς αγώνες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ενίσχυση των ευρωπαϊκών πολιτικών στα θέματα αυτά, διεκδικώντας με προσωπικό κόστος (αφού τούτο προκάλεσε τριβές με τον καγκελάριο της Γερμανίας και τον πρωθυπουργό της Ισπανίας) τη διακοπή της προμήθειας προηγμένων οπλικών συστημάτων από άλλα ευρωπαϊκά κράτη προς την Τουρκία, παράλληλα με την αναβάθμιση της αμυντικής συνεργασίας των κρατών-μελών της Ένωσης μεταξύ τους. Στους αγώνες αυτούς πρέπει να δώσουμε συνέχεια στη νέα ευρωπαϊκή πενταετία.
