Τoυ Γεώργιου Καντεράκη, Δρ μηχανικού του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
ΕΙΝΑΙ καθημερινή η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), μέσω πληθώρας δημοσιευμάτων και ακριβοπληρωμένων ενεργειών «διάχυσης της πληροφορίας» (dissemination & communication activities, αγγλιστί), να μας πείσει για τη στήριξή της προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ), οι οποίες αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής οικονομίας» και άλλα πολλά συγκινητικά. Είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχουν αρκετά ευρωπαϊκά προγράμματα που βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, είτε άμεσα (Eurostars και λοιπές δράσεις Horizon Europe) είτε μέσω των κρατών-μελών (ΕΣΠΑ κ.λπ).
Το ερώτημα, όμως, είναι εάν αυτές οι εξαιρετικά σημαντικές δράσεις χρηματοδότησης από ευρωπαϊκούς πόρους είναι ικανές να βοηθήσουν τις ΜμΕ να επιβιώσουν, αρχικά, και να τις κάνουν ανταγωνιστικές, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, που είναι, θαρρώ, και ο τελικός στόχος.
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ διά παραδείγματος: πριν από καιρό πήγα να αγοράσω ένα απλό δοκιμαστικό κατσαβίδι. Ο φίλος ηλεκτρολόγος μού πρόσφερε δύο επιλογές: το πρώτο κατασκευασμένο στην Ε.Ε. και πιστοποιημένο κατά τα σχετικά ποιοτικά πρότυπα με κόστος 5 ευρώ και το δεύτερο προερχόμενο από χώρα της Άπω Ανατολής, εμφανισιακά και λειτουργικά πανομοιότυπο με το πρώτο, με κόστος 0,5 ευρώ.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ θα μου πείτε «ελεύθερη οικονομία» έχουμε, νόμοι της αγοράς είναι αυτοί, ο ανταγωνισμός είναι ευπρόσδεκτος, μπορείς να διαλέξεις και να πάρεις ό,τι θέλεις: ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ!!!
ΓΙΑΤΙ για να μιλήσουμε για υγιή ανταγωνισμό θα πρέπει αυτός να εδράζεται στην ίδια βάση, ως προς ΟΛΕΣ τις
απαιτήσεις που επιβάλλονται στον κατασκευαστή και δημιουργούν, με οποιοδήποτε τρόπο, κόστος. Μας πήρε αιώνες στην ευρωπαϊκή ήπειρο να κατακτήσουμε (όχι ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης) ότι δεν θα υπάρχει παιδική εργασία, οι εργαζόμενοι θα είναι ασφαλισμένοι, θα τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, θα χρησιμοποιούνται υλικά που δεν είναι επιβλαβή για τον άνθρωπο και τη φύση, θα λαμβάνονται υπόψη περιβαλλοντικοί όροι και περιορισμοί για την παραγωγή των προϊόντων με ασφαλή διάθεση των αποβλήτων, θα εφαρμόζεται (σταδιακά τουλάχιστον) το μοντέλο της κυκλικής οικονομίας κ.λπ. κ.λπ. Τα οποία όλα ΚΑΛΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, αλλά έχουν ΚΟΣΤΟΣ!
Και την ίδια στιγμή, επιτρέπουμε την αθρόα εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών από τρίτες χώρες, με ελάχιστες έως καθόλου απαιτήσεις διασφάλισης ότι αυτά έχουν παραχθεί συμμορφούμενα με τους ανωτέρω κανονισμούς. Δηλαδή, κάνουμε τα στραβά μάτια και ξεχνάμε τους περισσότερους κανονισμούς όταν πρόκειται για τρίτες χώρες, προκειμένου να εισάγουμε αγαθά, τα οποία, προφανώς, θα είναι τελικά πολύ φθηνότερα από τα παραγόμενα στην Ε.Ε. Είναι αυτός υγιής ανταγωνισμός; Είναι αυτό στήριξη των ΜμΕ που κλείνουν η μια μετά την άλλη σε όλη την Ε.Ε., ανήμπορες να αντισταθούν σ’ αυτόν τον ΑΘΕΜΙΤΟ ανταγωνισμό;
Μακριά από έμενα οποιαδήποτε πρόταση εμπορικού αποκλεισμού ή δασμών ή όποιου άλλου μέτρου θα έπληττε την ελεύθερη οικονομία και διακίνηση αγαθών. Απλά και μόνο ένας όρος: ΟΛΑ τα προϊόντα που εισάγονται από τρίτες χώρες να υπόκεινται στους ΙΔΙΟΥΣ κανονισμούς παραγωγής με τους οποίους οφείλουν να συμμορφώνονται τα κατασκευαζόμενα στην Ε.Ε., αλλιώς να μη γίνονται δεκτά. Τίποτε άλλο.
ΑΥΤΟ θα ήταν πραγματική στήριξη της Ε.Ε. στις ΜμΕ, γιατί μόνο τότε θα υπήρχε περιβάλλον ελεύθερου και υγιούς ανταγωνισμού.
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ «Καλά, δεν το ξέρει αυτό η Ε.Ε. ώστε να κάνει κάτι;». Εδώ μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Για
παράδειγμα, κάποιος κακόβουλος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι προκειμένου μεγάλες εταιρείες (εναέριων και οδικών μεταφορών, υψηλής τεχνολογίας, πολυτελών αγαθών κ.λπ.) να μπορούν να πωλούν απρόσκοπτα τα προϊόντα τους σε τρίτες, ραγδαία αναπτυσσόμενες οικονομικά, χώρες, η Ε.Ε. «ξεχνάει» να επιβάλει τον αυτονόητο περιορισμό που παραθέσαμε ανωτέρω. Αλλά δεν είμαι κακόβουλος…
ΥΓ. Ντρέπομαι να σας αποκαλύψω ποιο κατσαβίδι διάλεξα. Αλλά αν μου πείτε «και τι μας νοιάζει εμάς» κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί ΕΣΕΙΣ, μέσω της κρατικής ασφάλισης, θα πληρώνατε το κόστος νοσηλείας μου σε περίπτωση ηλεκτροπληξίας! Και όλα αυτά από ένα κατσαβίδι: σκεφτείτε τι γίνεται με τα προϊόντα «αγνώστου προέλευσης» (no name, αγγλιστί) που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στις δουλειές μας και βάζουμε στα σπίτια μας…
