Του Νίκου Ροδόπουλου, προέδρου & διευθύνοντος συμβούλου της OnLine Data A.E. και μέλους Δ.Σ. Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής & Επικοινωνιών Ελλάδος (ΣΕΠΕ)
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ της εξέλιξης του ανθρώπου η τεχνολογία και η καινοτομία έπαιζαν πάντοτε τον σπουδαιότερο ρόλο. Η σημερινή έκρηξη της τεχνολογικής ανάπτυξης δημιουργεί σημαντικά διλήμματα για τον τρόπο και την ταχύτητα αφομοίωσης από τις κοινωνίες, τα κράτη και τις επιχειρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει μια σειρά μετρήσεων που συνήθως στηρίζονται στην αίσθηση των εμπλεκομένων και όχι στην πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, η όποια κατάταξη των κρατών σε παγκόσμιες λίστες είναι αποτέλεσμα απόψεων και όχι μετρήσιμων δεδομένων.
ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μας τη δείχνει η καταγραφή και το αποτύπωμα της αγοράς. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα τελευταία χρόνια ο κλάδος των ΤΠΕ βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Τόσο ο κρατικός τομέας έχει προχωρήσει σημαντικά, αλλά και οι ιδιωτικές επενδύσεις εμφανίζουν μια συνεχή τάση ανόδου. Η προσέλκυση επενδύσεων από διεθνείς εταιρείες δείχνει την αλλαγή κλίματος και την πρόθεση να δημιουργηθούν στην Ελλάδα ενδιάμεσα κέντρα τεχνολογίας.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ όμως παραμένουν στο επίκεντρο της αναμενόμενης αποτελεσματικότητας, την ίδια στιγμή που η ύπαρξη του νέου -παγκόσμιου- παραγωγικού μοντέλου απαιτεί οι ψηφιακές τεχνολογίες να βρίσκονται στον πυρήνα υποστήριξης του μετασχηματισμού του. Η ταχύτητα υλοποίησης των βασικών πυλώνων ψηφιοποίησης αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό και η έλευση του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF) θα έρθει να αντιπαρατεθεί με τις χρονοβόρες λειτουργίες και την υποστελέχωση που υπάρχει σήμερα, ένθεν κακείθεν. Τόσο το κράτος ως πολιτεία όσο και ο ιδιωτικός τομέας οφείλουν να ξεπεράσουν γρήγορα τις παθογένειες, βοηθώντας ο ένας τον άλλον.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ερώτημα που εγείρεται είναι, ότι ενώ το κράτος μπορεί εύκολα να προχωρήσει σε πολιτικές outsourcing, προς τον ιδιωτικό τομέα -ως πάροχο υπηρεσιών, αλλά και ως παραγωγό- υπάρχει σημαντική έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού σε όλα τα λειτουργικά και διοικητικά επίπεδα. Η πρακτική που υπάρχει σήμερα στις ΗΠΑ με την επαναδραστηριοποίηση των συνταξιοδοτημένων στελεχών μπορεί να προσφέρει μια ενδιάμεση λύση -σε ανώτερο διοικητικό επίπεδο-, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα στο παραγωγικό και λειτουργικό επίπεδο.
Η ΑΜΕΣΗ επανεκπαίδευση νέων με προγενέστερες σπουδές σε διαφορετικό επιστημονικό πεδίο αποτελεί μια λύση. Η πρόσφατη αναγγελία εκπαίδευσης και πιστοποίησης 100.000 νέων αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Το ερώτημα που δημιουργείται είναι εάν η πιστοποίηση θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς. Εδώ το κράτος πρέπει να είναι θαρραλέο και να μεταφέρει την ευθύνη πιστοποίησης στις εταιρείες που έχουν έλλειψη δυναμικού, ώστε οι ίδιες να προετοιμάσουν τους επαγγελματίες που χρειάζονται. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση θα έχει τα ίδια, πενιχρά αποτελέσματα παλαιοτέρων προσπαθειών.
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ χρόνο, η ακαδημαϊκή κοινότητα οφείλει να διαφοροποιήσει το υπάρχον μοντέλο της. Η συνεργασία της με τον ιδιωτικό τομέα δεν πρέπει να είναι φοβική -έως ανύπαρκτη- λόγω αγκυλώσεων του περιβάλλοντος πολιτικού χώρου. Οι επιτυχημένες χώρες ωθούν τα πανεπιστήμια να συνεργάζονται με την επιχειρηματικότητα, τόσο σε ερευνητικό επίπεδο όσο και σε εφαρμοστικό. Η υποχρεωτική πρακτική άσκηση των φοιτητών σε επιχειρήσεις αποτελεί πυρηνική ανάγκη του (όποιου) παραγωγικού μοντέλου.
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ περνάει μέσα από την τεχνολογία μέσω των υποδομών, της εκπαίδευσης, της ταχύτητας, της πάταξης της γραφειοκρατίας, της εξάλειψης των αγκυλώσεων και της υποστήριξης της εθνικής επιχειρηματικότητας ΤΠΕ.
