Τoυ Μανώλη Γ. Αντωνόπουλου, δικηγόρου – DEA στο δημόσιο δίκαιο Παν. Rene Descartes (PARIS V), πτυχιούχου πολιτικών επιστημών
Ο ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ είχε προκαλέσει την οργή της θεάς Αρτέμιδας σκοτώνοντας το ιερό ελάφι της, με αποτέλεσμα η θεά να προκαλέσει άπνοια και να μην μπορεί να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία. Ρώτησαν τον μάντη Κάλχα τι έπρεπε να κάνουν και εκείνος απάντησε ότι η οργή της θεάς θα έφευγε μόνον αν ο Αγαμέμνονας θυσίαζε τη θυγατέρα του, την Ιφιγένεια. Η Ιφιγένεια, μας εξιστορεί ο Ευριπίδης στην τραγωδία του, προτάσσοντας το γενικό καλό, παίρνει εκούσια τον δρόμο της θυσίας, παρά τις αντιρρήσεις
του Αχιλλέα και της μητέρας της, Κλυταιμνήστρας. Την τελευταία στιγμή η θεά Αρτέμιδα λυπήθηκε την Ιφιγένεια, την άρπαξε από τον βωμό της θυσίας και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι.
ΑΥΤΑ είχαν κατά νου οι γονείς της δικιάς μας (χωρίς εισαγωγικά) 23χρονης Ιφιγένειας Μήτσκα από τα Γιαννιτσά, όταν χάρισαν αυτό το όνομα στην κόρη τους. Να θυμίζει με το όνομά της σε μας τους Νεοέλληνες την αγαθή βούληση, το ψυχικό μεγαλείο, την έννοια της επικράτησης του ημείς έναντι του εγώ. Κάποιοι, όμως, τη θυσίασαν στον βωμό της απληστίας του πλούτου… Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ούτε μυθολογικά δεν έζησαν τέτοια εικόνα. Θυσίασαν το ελάφι.
Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ έλεγε «ο δίκαιος αδιατάρακτος, ο δε άδικος πλείστης ταραχής γέμων». Στις μέρες μας το αναποδογυρίσαμε. Ο άδικος δεν φοβάται μήπως τιμωρηθεί από τους νόμους και ζει βίο μακάριο. Ο δίκαιος ανησυχεί, φοβάται και ταράσσεται αναμένοντας την τιμωρία! Ενίοτε αυτή φτάνει στον θάνατο…
ΚΑΘΕ άνεμος από τα Τέμπη φέρνει θλίψη και οργή. Κάθε ώρα που χάνεται, μια ευκαιρία για συμφορά! Όσο η αναξιοκρατία, το πελατειακό σύστημα, η διαφθορά, η ατιμωρησία βασιλεύουν, οι θεσμοί θα ναυαγούν και οι πολίτες θα πνίγονται.
ΕΙΝΑΙ πραγματικά φοβερό, διαπιστώνει ο Σοφοκλής, να βλαστάνουν οι ασεβείς χωρίς τιμωρία. Μετά, μάλιστα, να περνούν καλά. Οι δε ενάρετοι γεννηθέντες από γενναίους δεν πρέπει να καταντούν δυστυχείς («δεινόν γε τους μεν δυσσεβείς κακών αποβλαστόντας. είτα τούσδε μεν πράσσειν καλώς τους δ’ όντας εσθλούς εκ των γενναίων άμα γεγώτας, είτα δυστυχείς πεφυκέναι ου χρη»).
ΕΧΟΥΜΕ χρέος μπροστά στη συμφορά που ζούμε αξιοκατάκριτοι απέναντι στα παιδιά μας να ζητήσουμε:
Οι αξιωματούχοι να κυβερνούν με τρόπο και μέσα, ώστε το καθήκον να ξεπερνά τη φιλοδοξία τους, η ακεραιότητά τους να βρίσκεται πάνω από τη σκοπιμότητα.
Οι θεσμοί να μην υποτάσσονται στις περιστάσεις.
Μέτρο εκτιμήσεως των γεγονότων να είναι ο άνθρωπος, όπως διακήρυξε ο Πρωταγόρας.
