Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, καθηγητή Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ, πρώην προέδρου Αττικό Μετρό Α.Ε. και πρώην πρύτανη ΑΠΘ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ έχουμε καταφέρει και έχουμε μετατρέψει το πιο ασφαλές διεθνώς Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, τον σιδηρόδρομο, σε ένα από τα πιο ανασφαλή και επικίνδυνα μέσα.
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ δυστύχημα στα Τέμπη ανέδειξε τις παθογένειες μιας πολιτικής αδιάφορης για την ασφάλεια των δημόσιων μεταφορών και κατ’ επέκταση για κάθε έννοια δημόσιου αγαθού και δημόσιου συμφέροντος. Μιας πολιτικής που έχει ως πρώτη προτεραιότητα το κέρδος των λίγων και όχι το όφελος των πολλών.
ΚΟΡΥΦΑΙΑ απόδειξη το «έγκλημα» στο μετρό της Θεσσαλονίκης. Το οποίο οι συντηρητικές κυβερνήσεις το καθυστερούν από το 2006 μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ σε αποζημιώσεις οι εργολάβοι. Την ώρα που μια ολόκληρη πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων παραμένει όμηρος ενός παθογενούς ιδιωτικού οργανισμού λεωφορείων. Μιας πολιτικής που τοποθέτησε στην κρίσιμη θέση του υπουργού Μεταφορών έναν γόνο πολιτικής οικογένειας, με σπουδές δικηγόρου. Ο οποίος, στη συμφωνία με την ιταλική επιχείρηση που λειτουργεί τους σιδηροδρόμους, ακύρωσε τις προβλέψεις ασφάλειας των σιδηροδρομικών μεταφορών, κάνοντας δώρο εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στους ιδιώτες. Και ο οποίος υπουργός κουνούσε το δάχτυλο μέσα στη Βουλή στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που ανησυχούσαν για την ασφάλεια των μεταφορών, βλέποντας τα συνεχή
προμηνύματα του τραγικού δυστυχήματος που εκείνος παράβλεπε και προσπερνούσε.
ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΟΥΣ εκτροχιασμούς τρένων, παραιτήσεις στελεχών, με αιχμηρές επιστολές για άγνοια και αδιαφορία των αρμοδίων, εξώδικες επιστολές των μηχανοδηγών, όπως και
διαδοχικές επερωτήσεις βουλευτών.
ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο στη Βουλή και εγκαλώντας για έλλειμμα ντροπής τους βουλευτές, ότι ζήτημα ασφάλειας δεν υπάρχει. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ούτε καν για τι μιλάει…
ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που παρέλαβε από το 2019 ολοκληρωμένη ως προς τις υποδομές, τις γέφυρες και τις σήραγγες, ηλεκτροδοτημένη και σε πλήρη λειτουργία τη διπλή σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Αθήνας, προϋπόθεση για τη λειτουργία του νέου συστήματος φωτοσήμανσης και τηλεδιοίκησης. Για το οποίο υπήρχε δέσμευση της χώρας να λειτουργήσει το 2020, αλλά με αλλεπάλληλες αναβολές και παρά το γεγονός ότι έχει εγκατασταθεί στις μηχανές, δεν λειτούργησε ποτέ μέχρι σήμερα.
ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που κατήργησε το 2020 το κέντρο δευτεροβάθμιου ελέγχου της κυκλοφορίας στην Αθήνα, το οποίο αν λειτουργούσε θα διόρθωνε το «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη Λάρισας και θα προλάβαινε το δυστύχημα. Και, τέλος, μιας πολιτικής που με πελατειακά και οφθαλμοφανώς αναξιοκρατικά κριτήρια τοποθέτησε στη θέση του σταθμάρχη
έναν ανεκπαίδευτο, ανειδίκευτο και άπειρο υπάλληλο. Αφήνοντάς τον μάλιστα μόνο του, χωρίς υποστήριξη, να διεκπεραιώσει το κρίσιμο για την ασφάλεια τόσων ανθρώπων έργο του.
ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για «ανθρώπινο λάθος». Πρόκειται για συστηματικό οργανωτικό, διοικητικό και εντέλει πολιτικό κενό που γεννά εγκληματικές ευθύνες για τους αρμοδίους. Για να
εισέλθει, επιτέλους, η Ελλάδα στη νέα εποχή για τα Μέσα Σταθερής Τροχιάς πρέπει να θεραπεύσει τις παθογένειες μιας συντηρητικής πολιτικής αντίληψης.
ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που θέλει:
Το κέρδος κάποιων να καθορίζει τις ζωές εκατομμυρίων πολιτών. Είτε πρόκειται για την πανδημία και τη μελέτη για τις ΜΕΘ που δεν είχε διαβάσει ο πρωθυπουργός, προκαλώντας χιλιάδες θανάτους εκτός ΜΕΘ, με τη λογική ότι θα πετιόνταν στον αέρα εκατομμύρια ευρώ αν είχαν εξοπλιστεί και στελεχωθεί οι απαραίτητες μονάδες. Και είτε ακόμη πρόκειται για την ασφάλεια των μεταφορών, για την οποία πριν από λίγο καιρό διαβεβαίωνε ο υπουργός ότι δεν υπάρχει ζήτημα.
Τις υποδομές και τις μεταφορές να λειτουργούν με στόχο τη μεγέθυνση του πλούτου των ιδιωτών που τις διαχειρίζονται και όχι τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος, τη βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας, την ποιότητα της ζωής των πολιτών και την περιβαλλοντική προστασία. Το είδαμε με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία τη μετέτρεψε σε μια ακόμη μεγάλη κερδοσκοπική επιχείρηση που συμμετέχει στην αισχροκέρδεια σε βάρος των καταναλωτών. Το είδαμε στην Υγεία και στην Παιδεία, με τη μετατροπή των ευαίσθητων κοινωνικά τομέων σε πεδίο ταξικών διακρίσεων και κοινωνικών αδικιών. Το βλέπουμε τώρα και στις σιδηροδρομικές μεταφορές, με την αναποτελεσματική κατάτμηση του κάποτε ενιαίου δημόσιου φορέα σιδηροδρόμων σε επιμέρους οργανισμούς, με σκοπό την ιδιωτικοποίηση.
Τον κομματισμό, τις πελατειακές σχέσεις, την οικογενειοκρατία και την αναξιοκρατία να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τις τεράστιες ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, ας δούμε στο όνομα των παιδιών που χάθηκαν άδικα, έστω και για μια φορά, το δάσος της συλλογικής ευθύνης για έναν νέο πολιτικό σχεδιασμό για τις μεταφορές, με δημόσιο έλεγχο, με τεχνοκρατική επάρκεια και με κοινωνική ευαισθησία.
ΚΑΙ ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ την πλάτη στο δέντρο του «ανθρώπινου λάθους» και του συμψηφισμού των ευθυνών με προηγούμενες κυβερνήσεις, που χρησιμοποιούν όσοι επιδιώκουν να κρύψουν τα κενά και τα λάθη μιας πολιτικής εχθρικής προς το δημόσιο συμφέρον.
