Του Νίκου Σκορίνη, συγγραφέα, μέλους Π.Γ. ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ μέσα στην οποία ζούμε, με την ασύλληπτη τεχνοοικονομική ανάπτυξη, την έκρηξη των ηλεκτρονικών δικτύων και υποδομών, στην οποία προσέβλεπε όλος σχεδόν ο κόσμος και για όλους σχεδόν τους ανθρώπους, αποκαλύπτει, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δραματικά, τα προβλήματά της. Αρκετοί διανοούμενοι πίστευαν, εκτός πολλών άλλων, από τη δεκαετία του ’90
ακόμα, πως ο εκδημοκρατισμός των ενεργειακών πόρων, μαζί με την εκκωφαντική ανάπτυξη των δικτύων, θα άλλαζε ριζικά και θετικά τις ανθρώπινες σχέσεις. Θα έφερνε τους ανθρώπους κοινωνικά πιο κοντά. Την ανθρώπινη πρόοδο στον 21ο αιώνα πολύ μακριά.
ΜΟΝΟ που αυτός ο εκδημοκρατισμός καταπώς φαίνεται δεν επήλθε ποτέ και προφανώς δεν επαρκούσε μόνο αυτό. Αντίθετα. Σήμερα βιώνουμε την ενεργειακή φτώχεια από τη μία όψη και την επιστροφή στις παλιές ρυπογόνες πηγές ενέργειας από την άλλη. Την απειλή για τη ζωή και τις αντοχές του πλανήτη.
ΖΟΥΜΕ μια αντίστροφη χρονική περίοδο, όπου οι ανισότητες γίνονται αβυσσώδεις, τόσο σε μέγεθος όσο και πληθυσμιακά. Ο άνθρωπος, ως βασικός παράγοντας της παγκοσμιοποίησης, ξεχάστηκε από την ίδια, ως σαν να μην υπάρχει. Κάποιοι υποστηρίζουν πως «όσο οι εξελίξεις επιταχύνονται τόσο εντείνεται η καθυστέρηση…».
ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ και η σαπίλα που συνοδεύουν νεοφιλελεύθερους πολιτικούς ηγετίσκους, βασιλείς χλιδής και ιστορικής παρακμής, νομιμοποιούν στο παγκόσμιο συλλογικό υποσυνείδητο κάθε ατομική και μαζική επιθετικότητα. Δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις σε κατάσταση γενικευμένης αδυναμίας, ή στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων, συνήθως επικαλούνται με κούφια λόγια ή υπερφίαλους πατριωτισμούς όσα ο κόσμος θα περίμενε από αυτούς.
ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ όπου κυριαρχεί το στοιχείο της ατομικότητας, της κοινωνικής αποξένωσης. Διαρρηγνύει δεσμούς συντροφικότητας ανάμεσα στα φύλα και τις φιλίες, αυξάνει
ραγδαία το ρατσιστικό μίσος, την ενδοοικογενειακή σκληρότητα, τη βάναυση και αισχρή γυναικεία κακοποίηση. Βυσσοδομεί ανερυθρίαστα κατά της παιδικής αθωότητας, γεμίζει με εικόνες φρίκης την καθημερινότητά μας.
Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΒΙΑ και οι περιθωριακές ζώνες ανομίας επεκτείνονται, τα ναρκωτικά κερδίζουν τον πόλεμο ενάντια στη ζωή εκατομμυρίων νέων. Εκείνων που επιλέγουν τον «κόσμο» των
παραισθήσεων, από τον άλλον, τον πραγματικό, ο οποίος όμως τρομάζει, απογοητεύει, παραπλανά. Μια παγκοσμιοποίηση η οποία αντί να συνθέτει την κάθε είδους διαφορετικότητα, επιφέρει σχεδόν παντού ολέθριες ρήξεις.
ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΙ αναθεωρητισμοί πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα και απειλούν με νέες πολεμικές συρράξεις. Κατακερματισμένες αντιλήψεις σε βάρος κάθε συλλογικής σκέψης για ειρηνική συνύπαρξη.
ΤΟ ΚΑΛΟ και ανθρώπινο, όπου και όταν παράγεται, αφανίζεται από την επικαιρότητα σε μηδενικό χρόνο. Δεν πουλάει, δεν εξυπηρετεί τον χυδαίο κόσμο που κτίζουν.
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ σχεδόν ανασφάλεια που νιώθουν οι άνθρωποι θρυμματίζει την ψυχική και πνευματική τους υγεία, επηρεάζει βαθύτατα την καθημερινή συμπεριφορά τους. (Ένας στους εφτά ανθρώπους στις ανεπτυγμένες χώρες έχει προβλήματα ψυχικής υγείας. Στις αναπτυσσόμενες,
ακόμα χειρότερα. Ένας στους τέσσερις!). Έτσι, η συσσωρευμένη οργή -η εξουθενωτική αβεβαιότητα-, η καθημερινή βιοποριστική ανέχεια -ο φόβος για όλα και για όλους- θρέφει το
φαρμακερό φίδι της εχθρότητας. Ρατσισμό εθνικότητας, έμφυλης διαφορετικότητας και άλλες απάνθρωπες διακρίσεις. Τον φασισμό με την πιο ύπουλη μορφή του.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Ευρώπη αδυνατεί να συλλάβει τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνει. Τα μεγάλα οικονομικά λόμπι ωθούν την ευρωπαϊκή ιδέα και οντότητα στο χείλος της καταστροφής. Ακροδεξιές κυβερνήσεις αναδεικνύονται μέσα από τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας εξελίσσεται δραματικά σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών και απειλεί με πυρηνικό ολοκαύτωμα.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ πως η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μεταρρυθμίσει πρωτίστως το δικό της πολιτικό κεφάλαιο. Τον τρόπο που σκέφτεται, για ποιους σκέφτεται και για ποιους πραγματικά νοιάζεται. Δεν φτιάχνεις κάτι καινούργιο αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ.
Η ΒΑΘΥΤΑΤΗ κρίση αξιών της σημερινής εποχής είναι σχεδόν βέβαιο πως θα γεννήσει μια μεγαλύτερη κρίση του μέλλοντος.
ΑΥΤΟ φαίνεται καθαρά και στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη -με την ολική ρήξη σε κάθε ηθικό και δημοκρατικό θεσμό- δρα ως καταστροφέας του κοινωνικού και πολιτικού ιστού. Ολόκληρη η χώρα βυθίζεται μέσα σε πολλαπλές παγίδες που υπονομεύουν την ευζωία της, την ίδια της την ύπαρξη. Η σήψη και η ηθική παρακμή αναδίδουν μια καθημερινή αβάσταχτη μπόχα. Η ηθική κατάπτωση της πολιτικής την οποία εκπέμπει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, φυσικά και επεκτείνεται στον ανθρώπινο κοινωνικό ιστό, αναπαράγοντας τις εικόνες φρίκης που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Συνοψίζοντας:
ΣΤΗΝ ΟΛΙΚΗ πολυπλοκότητα του παγκόσμιου φαινομένου και την αβεβαιότητα μέσα στην οποία ζούμε εξαιτίας της, η πολιτική σκέψη διαβιοί αμήχανη, αν όχι αδύναμη.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ αισθάνονται φρικτά ορφανές από ένα ελάχιστο όραμα μιας άλλης, με αξιοπρέπεια, ζωής. Ένας νέος καλύτερος κόσμος γι’ αυτές δεν φαίνεται ορατός και κυριαρχούν βαθιά μέσα τους η απογοήτευση και η παραίτηση.
ΘΑ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ πως «πάντα έτσι συνέβαινε». Οι κοινωνίες με σκαμπανεβάσματα, λιγότερο ή περισσότερο, ήταν απογοητευμένες από την εποχή τους. Μόνο που σήμερα -το τεράστιο
μέγεθος των δυνάμεων που αντιπαρατίθενται στην πραγματική πρόοδο έχουν και την απόλυτη ισχύ για την παγκόσμια καταστροφή. Σε μια μέρα, σε ένα βράδυ. Ποτέ άλλοτε! Από την περιβαλλοντική διάλυση των πάντων, έως τον πλήρη πυρηνικό αφανισμό μας. Αυτή είναι η μέγιστη διαφορά με το παρελθόν.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ, όσο δεν είναι έσχατα αργά, ένας βαθύτερος ατομικός και συλλογικός αναστοχασμός. Τι δηλαδή έχουμε πραγματικά ανάγκη, τι θέλουμε, πού πάμε, πώς πηγαίνουμε, με ποιους.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΑΘΑΡΟ πως απαιτείται μια αλυσιδωτή αντίδραση μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, την οποία πρέπει να επιχειρήσουν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου. Ριζοσπαστικές αλλαγές, ικανές να εμπνεύσουν το μέγιστο που λείπει. Όντας πένητες, ενός νέου
πανανθρώπινου οράματος.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ανήκει σε αυτήν, αρκεί να είναι παρούσα στο μεγάλο πολιτικό ραντεβού των πραγματικών κοινωνικών αναγκών και του χρόνου…
ΠΡΟΟΔΟΣ που δεν διαπνέεται από την κυρίαρχη ανάγκη, τη σωτηρία του πλανήτη και τον άνθρωπο, δεν είναι πραγματικά βιώσιμη. Συγκάτοικοι είμαστε όλοι της ίδιας πατρίδας που
λέγεται «Γη». Ας τη φροντίσουμε και ας αντισταθούμε σε όσους την απειλούν με ολοκληρωτικό αφανισμό, πριν το ρολόι του κόσμου δείξει για τελευταία φορά μεσάνυχτα.
