Τoυ Σπύρου Μιχαλόπουλου,
σκηνοθέτη
ΚΑΜΙΑ φορά όλοι εμείς που περπατάμε στο κέντρο της μεγαλούπολης δεν διακρίνουμε τις λεπτομέρειες. Τις μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας. Πρέπει να μας υποδείξουν ή να μας μυήσουν στον «άλλο κόσμο», τον παράπλευρο κόσμο. Τον κόσμο των αστέγων.
ΕΙΝΑΙ δίπλα μας, περνάμε και αδιαφορούμε, καμιά φορά φοβόμαστε να τους μιλήσουμε, αλλά το κυριότερο φοβόμαστε εμάς και την όποια ευθύνη μπορεί να έχουμε απέναντί τους. Θέλεις οι ενοχές μας, θέλεις η δική μας καθημερινότητα, ίσως και τα δύο, μας δημιουργούν φόβους και κυρίως αποστροφή. Όταν όμως κάνουμε την απλή κίνηση να τους μιλήσουμε ή έστω να τους πλησιάσουμε, θα δούμε έναν θαυμαστό κόσμο ανθρώπων που συγκυριακά βρίσκεται εκεί.
Η ΑΣΤΕΓΙΑ είναι ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε κυρίως τον 20ό αιώνα ως συνέπεια της βιομηχανικής επανάστασης και των κοινωνικών αντιθέσεων. Αργότερα στις ΗΠΑ, με το κραχ, πολλαπλασιάστηκαν τα «θύματα» της οικονομικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα ένας πληθυσμός ολόκληρος να ζει στον δρόμο. Στην Ελλάδα το φαινόμενο εντάθηκε με την οικονομική κρίση του 2010, όπου ένα πλήθος «νεοαστέγων» γέμισε τις πλατείες και τα πεζοδρόμια των μεγαλουπόλεων και κυρίως την Αθήνα. Άνθρωποι που έχασαν σπίτια και οικογένειες, άλλοι που αδυνατούσαν να βρουν μια στέγη, άνθρωποι που έφτασαν στα όριά τους και πολλές φορές τα ξεπέρασαν, βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη εκεί όπου ποτέ δεν φαντάζονταν.
ΑΥΤΟ που παρατήρησα με αφορμή την τηλεοπτική σειρά «Ο Όρκος», που σκηνοθέτησα αυτή τη χρονιά, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχασαν την καλοσύνη τους, το χιούμορ τους και κυρίως τη σκέψη τους. Είναι πρόθυμοι στη ζωή, είναι πρόθυμοι για συζήτηση, είναι σοβαροί μέσα στο περιβάλλον που ζουν άθελά τους. Και είναι εκεί δίπλα μας στον δρόμο με κρύο και ζέστη, χωρίς σχέδια για το αύριο, με εξαθλιωμένες αξιοπρέπειες και με προσωπικές ιστορίες που ξεπερνούν κάθε σενάριο.
ΟΙ ΙΔΙΟΙ αυτοί άνθρωποι θα σου μιλήσουν για την αγριάδα της νύχτας, για το πρόβλημα υγείας που έχουν και κυρίως για την έλλειψη φροντίδας από τις κρατικές υπηρεσίες. Κάποια λίγα καταφύγια δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ένα τόσο μεγάλο σύνολο. Κυρίως, όμως, οι υγειονομικές υπηρεσίες, που είναι ανύπαρκτες, στηρίζονται σε εθελοντικές οργανώσεις ή σε εθελοντές που μόνοι τους αναλαμβάνουν τον ρόλο του κράτους.
ΕΙΝΑΙ καθήκον μας να βοηθήσουμε. Είναι καθήκον μας να σκύψουμε πάνω τους και να απαλύνουμε, με μια κουβέντα, ένα μπουκαλάκι νερό, ένα ζεστό φαγητό και κυρίως να φροντίσουμε την υγεία τους. Δεν είναι επιλογή ζωής η αστεγία, είναι η κατάληξη μιας κοινωνίας άδικης και άσπλαχνης, μιας κοινωνίας που κλείνει τα μάτια σε όσα συμβαίνουν. Είναι και δική μας προσωπική ευθύνη η προσοχή στους ανθρώπους αυτούς. Ας πάψουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας, ας πάψουμε να φοβόμαστε όσους ζουν διαφορετικά από ανάγκη. Αύριο δώστε λίγο προσοχή σε αυτούς και χαρίστε τους μια στιγμή χαράς. Το αξίζουν.
