«Συμφωνείτε ή διαφωνείτε ότι η Αμερική θα ήταν ισχυρότερη αν περισσότερες γυναίκες περιορίζονταν στους παραδοσιακούς ρόλους του φύλου στην κοινωνία;».
Ήταν ερώτηση σε έρευνα του NBC News/Stay Tuned σε 2.230 ενήλικες ηλικίας 18-29 ετών στο διάστημα 11-20/4, με ποσοστό στατιστικού σφάλματος +/=2,7%.
Η νέα γενιά των Αμερικανών διαφωνεί (το 67% συνολικά, 59% των ανδρών και 74% των γυναικών), αλλά είναι ερώτηση αυτή; Πότε και από ποιον τέθηκε το θέμα για ένα μέλλον κρυμμένο στο παρελθόν;
Αύριο, θα ερωτηθεί άλλο αντιπροσωπευτικό δείγμα αν η δουλεία ήταν μια φωτεινή στιγμή και είναι αναγκαία η επιστροφή; Δεν πάει πολύς καιρός, το περασμένο φθινόπωρο ήταν θαρρώ, που αποκαλύφθηκαν δηλώσεις Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για τη θέση του κυβερνήτη της Βόρειας Καρολίνας ότι: «Η δουλεία δεν είναι κακή. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζεται να είναι δούλοι. Εύχομαι να την επαναφέρουν. Θα αγόραζα σίγουρα μερικούς».
Ο ίδιος επί διακυβέρνησης Ομπάμα εξέφρασε την προτίμησή του στον Χίτλερ. «Θα έπαιρνα τον Χίτλερ πάνω από οποιονδήποτε από τους ηλίθιους στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή!».
Οι Γερμανοί ξανάρχονται στη σκηνή; Δεν μου αρέσουν οι ιστορικοί παραλληλισμοί για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί δεν θεμελιώνουν προβλέψεις. Σίγουρα, όμως, δίνουν τροφή για σκέψη.
Εύκολα δεν θα ξεμπλέξεις με προβληματισμούς και θέσεις. Πρόσεχε τις συνοριακές διελεύσεις, γενικώς και μεταφορικώς. Αν έπρεπε έναν πίνακα να διαλέξεις, στον Φλαμανδό Πίτερ Μπρίγκελ, τον πρεσβύτερο, θα πέσεις.
«Οι Παροιμίες των Κάτω Χωρών» του 1559 ή «Ο γαλάζιος μανδύας» ή «Ο κόσμος ανάποδα» (ίδιος πίνακας με πολλούς τίτλους), χωρά όλο τον παραλογισμό, την κακία και, κυρίως, την ανοησία. Μικρή ιστορία του κόσμου κι εμείς ζογκλέρ αυγών του δρόμου.
