Πριν επιστρέψει ο Τραμπ, μισογουργούριζε τρισάγια το ταμάχι, περπατούσαν οι αξίες μες στα δάση, μια ομορφιά η πλάση κι ήρθε αυτός να τη χαλάσει. Αυτήν την εντύπωση αποκομίζεις διαβάζοντας και ακούγοντας διάφορα για τα πρόσωπα που επιλέγει. Συγγνώμη, αλλά τα υπάρχοντα κρίθηκαν από τους πολίτες ακατάλληλα.
Λάθος, τα νέα σύγνεφα θα ρυπάνουν την πάστρα. Kέρδισαν, λένε, οι μεγιστάνες, ο μπίζνεσμαν -ενώ με τους άλλους ανέβαινε ο πουρ μαν-, «οι ΗΠΑ θυσιάζουν τις αξίες τους στον βωμό του χρήματος», «η πολιτική στις ΗΠΑ δεν κυβερνάται μόνον από το χρήμα, αλλά από το σκοτεινό χρήμα» -τα δύο τελευταία από τους FT της 11ης/11 με τίτλο «America Inc’s new CEO»,- ενώ στις άλλες χώρες από το ποίημα…
Δεν ξέρω τι θα συμβεί στις ΗΠΑ και διεθνώς. Δεν έχω χάρισμα κληρονομικό. Ξέρω, όμως, ότι η αμμώδης αντίληψη τρέχει να προλάβει την υποκρισία. Ιδίως εκείνες οι φυσαλίδες για αρχές κι αξίες ταράζουν κι αγίες.
Επικεφαλής της ομάδας δισεκατομμυριούχων υποστηρικτών του Τραμπ ήταν, φυσικά, ο Έλον Μασκ, που αναλαμβάνει κυβερνητικό πόστο μετεκλογικά. Απέναντι, όμως, απ’ ό,τι θυμάμαι δεν στρατεύτηκαν σταχανοβίτες, αλλά οι Τζορτζ Σόρος, Μπιλ Γκέιτς, Μάικλ Μπλούμπεργκ κι ένα σωρό άλλοι μεγάλοι. Κεφάλαιο και πολιτική είναι σετ. «Ιn money we trust».
Δεν είναι ότι μ’ αυτό έχω συμβιβαστεί «στην εποχή της αιματηρής σύγχυσης/Της κατεστημένης αταξίας, της προγραμματισμένης αυθαιρεσίας/Της απάνθρωπης ανθρωπότητας». Τα πρώτα πέπλα, όμως, πάνε χρόνια που έχουν αφαιρεθεί. Ο Μπερλουσκόνι ήταν πρωθυπουργός, όπως κι ο πολυεκατομμυριούχος Αυστραλός Μάλκομ Τέρνμπουλ, πρόεδρος της Αργεντινής ο Μαουρίτσιο Μάκρι, που πέρασε απ’ όλες τις ηγετικές βαθμίδες του επιχειρηματικού κολοσσού του πατέρα του, τα υπουργικά συμβούλια βρίθουν από ανθρώπους της αγοράς κι οι περιστρεφόμενες πόρτες δεν γνωρίζουν τι θα πει φθορά. Στην Ε.Ε. το ξέρουν καλά. Στις ΗΠΑ δεν κόπτονται πλέον να προσποιούνται. «Ιn money we trust».
