Από την έντυπη έκδοση
Της Δανάης Αλεξάκη
[email protected]
ΕΔΏ και δύο χρόνια ζούμε με τον κορονοϊό και μέσα στη συγκυρία της φρικαλεότητας ενός πολέμου και της φτωχοποίησης των νοικοκυριών, φαίνεται ότι και το «χτικιό» το συνηθίσαμε.
ΧΘΕΣ ανακοινώθηκαν 23.106 νέα κρούσματα, 338 διασωληνωμένοι και 53 θάνατοι και όμως η ανακοίνωση αυτπερνά «στα ψιλά» αφού πλέον η ειδησεογραφία επικεντρώνεται στη φρίκη ενός πολέμου και το ενδιαφέρον των πολιτών εστιάζει στην ακρίβεια, αντιδρώντας πλέον στωικά στην ημερήσια ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας.
ΠΡΙΝ από δύο χρόνια, στο άκουσμα του πρώτου θανάτου από Covid-19 στην Ελλάδα, στις 12 Μαρτίου 2020, η χώρα είχε «παγώσει» και ο φόβος για τη ζωή τα επισκίαζε όλα.
ΤΟΝ Μάρτιο του 2020, με όλη την ανθρωπότητα σε lockdown, κάποιοι έλεγαν ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος μέσα από εμπειρία της πανδημίας και στο τέλος αυτής η αλληλεγγύη και η ευαισθητοποίηση για τον συνάνθρωπο, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την αξία της ίδιας της ζωής θα ενδυναμωθούν. Κάποιοι πίστευαν πως ο κόσμος θα μετεξελιχθεί στην καλύτερη εκδοχή του.
ΚΑΙ όμως το «χτικιό» παραμένει στις ζωές μας και δεν έχει καταφέρει να αλλάξει προς το καλύτερο κανέναν κόσμο. Τουναντίον, ο κόσμος μοιάζει να γίνεται πιο σκοτεινός, βίαιος, απόμακρος. Ο κόσμος ερημώνει όσο το «χτικιό» εξακολουθεί να κάνει αυτό που έκανε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε… Απειλεί την ανθρώπινη ζωή και παθολογικά και ψυχολογικά.
ΜΈΣΑ σε διάστημα 741 ημερών η χώρα μετρά συνολικά 27.029 θύματα, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο ο αριθμός των θανά- των διαμορφώθηκε χθες σε 6.124.115. Όλα θύματα από την ίδια νόσο που συνεχίζει να υφίσταται, συνεχίζει να απειλεί, συνεχίζει να κερδίζει… αλλά για κάποιο λόγο μοιάζει σαν κι αυτά τα δύο χρόνια να ήταν αρκετά ώστε να γίνει και η απώλεια… συνήθειά μας.
