Η Ελλάδα φαίνεται έτοιμη να ζητήσει νέα ελάφρυνση του χρέους της και η Γερμανία έχει ήδη αρχίσει να απορρίπτει αυτές τις απαιτήσεις. Αν, όμως, η ιστορία αποτελεί ένδειξη, τότε πιθανότατα θα έχουμε περισσότερους γύρους αναδιάρθρωσης και οι πιστωτές της Ελλάδας μάλλον θα πρέπει να προετοιμάζονται για περισσότερα και μεγαλύτερα «κουρέματα», σχολιάζει σε άρθρο της στην Washington Post η Κάθριν Ράμπελ.
Την επόμενη εβδομάδα, οι Έλληνες ψηφοφόροι θα κληθούν να εκλέξουν νέα κυβέρνηση στις πρόωρες εκλογές, οι οποίες αποτελούν, σύμφωνα με την αρθρογράφο, δημοψήφισμα των επώδυνων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Όπως επισημαίνει η Ράμπελ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να αντιστρέψει πολλά από τα μέτρα λιτότητας και να προσπαθήσει να πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους.
Η γερμανική ηγεσία, προσθέτει η αρθρογράφος της WSJ, διαρρέει ανωνύμως στον Τύπο για την «αδιαφορία» της σχετικά με μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ (κάτι για το οποίο οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι θα είναι καταστροφικό), προφανώς για να ενθαρρύνει τους Έλληνες ψηφοφόρους να εγκαταλείψουν τις ελπίδες για μια νέα μεγάλη ελάφρυνση του χρέους.
Ωστόσο, η Ράμπελ σημειώνει πως νέες μελέτες δείχνουν πως η Γερμανία πιθανότατα θα πρέπει τελικά να «καταπιεί» τις επιπλέον διαγραφές χρέους, και όχι μόνο επειδή η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας τα μισά περίπου χρόνια από τότε που κέρδισε την ανεξαρτησία της. Μια νέα μελέτη των Κάρμεν Ράινχαρτ από το Χάρβαρντ και Κριστόφ Τρεμπές από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου δείχνει πως στα «χαρτιά» τόσο για την Ελλάδα όσο και για πολλούς εταίρους πιθανότατα βρίσκονται περισσότεροι γύροι αναδιαρθρώσεων, που θα λάβουν χώρα κατά την πάροδο πολλών ετών.
Όπως υποστηρίζουν στην εργασία τους, η μελέτη των διαφόρων κρίσεων χρέους των τελευταίων 100 ετών δείχνει πως παρά τις όποιες ελπίδες και όνειρα τόσο των πιστωτών όσο και των δανειοληπτών, οι κρίσεις κρατικού χρέους σπανίως «ξεκαθαρίζουν» με μία μόνο αναδιάρθρωση χρέους ή κήρυξη χρεοστασίου. Ιστορικά, τείνουν να «σέρνονται» για πολλά χρόνια και να χρειάζονται πολλούς γύρους αναδιάρθρωσης.
Η Ράινχαρτ, πάντως, υποστηρίζει πως υπάρχει λόγος να πιστεύει κανείς ότι οι κρίσεις στην Ευρωζώνη θα είναι πιο παρατεταμένες από τον ιστορικό μέσο όρο, διότι εμπλέκονται τόσες πολλές εύπορες χώρες. Οι πλούσιες χώρες μπορούν να αντέξουν οικονομικά να παραμείνουν σε «άρνηση» και να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο για αρκετό διάστημα, προχωρώντας σταδιακά σε απομειώσεις χρέους και αφήνοντας τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης να «κακοφορμίζουν». «Όσο περισσότερο τους πάρει να το συνειδητοποιήσουν, όμως, τόσο περισσότερα πυρομαχικά χρειάζονται στην τσάντα τους, και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χρονοδιάγραμμα για την ανάκαμψη», σημειώνει.
Αυτό ίσως είναι το καλύτερο επιχείρημα που ο ΣΥΡΙΖΑ – ή οποιοσδήποτε άλλος κερδίσει τις εκλογές στις 25 του μηνός – μπορεί να προσφέρει στη Γερμανία για την αποτελεσματικότητα της περαιτέρω ελάφρυνσης του χρέους, όσο το δυνατό νωρίτερα, σχολιάζει η Washington Post.
