Η αγάπη της για το θέατρο, μας είπε η ηθοποιός, σκηνοθέτης και ενδυματολόγος Ελένη Καραμούζη είναι αυτή που την ώθησε να αναλάβει το ιστορικό, εναλλακτικό, πρωτοπόρο και πειραματικό θέατρο της Πάτρας «Λιθογραφείον» από τη νέα σεζόν.
Πιστό στη βιομηχανική αισθητική του χώρου που καταργεί τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας και με διάθεση εξωστρέφειας και συνεργασίας, το θέατρο «Λιθογραφείον» μετεξελίσσεται σε έναν ανοιχτό πολυχώρο τέχνης. Με σύγχρονη ματιά, στίγμα νεανικό και σε συνεχή διάλογο με την τοπική κοινότητα, την Αθήνα, την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί οπού το τοπικό γίνεται παγκόσμιο και το παγκόσμιο γίνεται προσωπικό.
Μιλήστε μας για τη σημερινή μετεξέλιξη του ιστορικού θεάτρου της Πάτρας «Λιθογραφείον».
«…Μου δόθηκε η ευκαιρία, μέσω των συζητήσεων μας με τον Φάνη τον Δίπλα –τον οποίο και ευχαριστώ- να μου μεταβιβαστούν τα “κλειδιά” του ιστορικού ετούτου χώρου και η δυνατότητα να τον “τρέξω” τούδε και στο εξής. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία το ρήμα αυτό, ξέρετε. Η εποχή υπαγορεύει ταχύτητα σε όλους τους τομείς και ο χρόνος, πιστέψτε με, είναι ελάχιστος. Επιπλέον, προσθέστε και την οικονομική συγκυρία που βρισκόμαστε ως κράτος και καταλαβαίνετε πως τα όνειρα και οι στόχοι με μία δύο απρόσεκτες κινήσεις εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ανέφικτα και ανέγγιχτοι. Άρα, ευελπιστώ, μέσα από κινήσεις, να καταφέρουμε με τους συνεργάτες μου να εξελίξουμε επιτυχώς καταρχάς τον χώρο για να έχουμε τη δυνατότητα με αποδείξεις, πλέον, να μιλήσουμε για μετεξέλιξή του».
Τι σας ώθησε να το αναλάβετε;
«Η αγάπη μου για το θέατρο. Μια αγάπη που ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια, που μεγαλώνει μέσα από την ενασχόλησή μου επαγγελματικά, πλέον, με το επάγγελμα του ηθοποιού και που εξελίσσεται μικροβιακά, αν θέλετε, με το οργανωτικό σκέλος μιας θεατρικής παράστασης. Από κει και πέρα, λόγω του γεγονότος πως έχω δημιουργήσει οικογένεια στην πόλη της Πάτρας, μια πόλη που μεγάλωσα και που επιθυμώ να ζήσω και να κινηθώ επαγγελματικά, αποφάσισα να εξαντλήσω τα εργασιακά περιθώρια που μπορεί να μου παράσχει η πόλη. Επιπροσθέτως, το βαρύ όνομα που κουβαλά στη σκηνή του το Λιθογραφείο σε συνδυασμό με την ανανέωσή του, τόσο υλικοτεχνικά όσο και σε πρόσωπα, ήρθαν και κούμπωσαν με τα δικά μου “θέλω”».
Κάτι που σας δυσκόλεψε ή σας δυσκολεύει ακόμα, στο εγχείρημά σας;
«Θα ακουστεί ως μια τετριμμένη απάντηση, όμως ο βίος μας σήμερα, δυστυχώς, δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι δίχως να πληρώσει για την κίνηση ή να την χρωστά. Φυσικά αναφέρομαι στο οικονομικό κομμάτι. Από κει και πέρα, να εστιάσω στο διαδικαστικό σκέλος της δυσκολίας που αντιμετωπίζω όσον αφορά τις μετακλήσεις των παραστάσεων από την Αθήνα, που κατά βάσιν θα συνεργαστεί το θέατρό μας τη φετινή χρονιά, καθώς και στην σχετική μου απειρία αναφορικά με όλο αυτό που καλείται διαχείριση χώρου».
Δώστε μας ένα στίγμα από το μωσαϊκό των εκδηλώσεων της νέας σεζόν.
«Ναι. Πρώτα απ’ όλα να σας αναφέρω την εκδήλωση ενάρξεως του θεάτρου Λιθογραφείο, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πραγματοποιηθεί στις 24 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή, που ευχόμαστε να μας τιμήσει ο κόσμος με την παρουσία του, σκοπεύουμε να σας παρουσιάσουμε και το μωσαϊκό των εκδηλώσεων της φετινής χρονιάς. Ενδεικτικά, σας παραθέτω τις διοργανώσεις θεατρικών παραστάσεων -μετακλητές και μη, σεμιναρίων θεάτρου και χορού, συναυλιών καθώς και λοιπών πολιτιστικών εκδηλώσεων».
Κάποια μελλοντικά σας σχέδια;
«Κάποιο πολύ κοντινό μου μελλοντικό σχέδιο, θα σας έλεγα τον στόχο της δημιουργίας ενός καφέ-αναγνωστηρίου στο φουαγιέ του θεάτρου, μια επένδυση που κουβεντιάζω, ήδη. Θα μου άρεσε, ξέρετε, η εικόνα ενός θεάτρου με ζωή τις ημέρες και ώρες που δεν θα έχει προγραμματισμένη εκδήλωση. Τώρα, γενικά να σας πω ότι όλα μου τα σχέδια περικλείονται εν μέρει στην εύρυθμη λειτουργία του θεάτρου, καθότι πρόκειται για καινούριο εγχείρημα από μέρους μου, άρα ο κίνδυνος της προσέγγισης λανθασμένης πορείας ελλοχεύει».
Ποιος ο ρόλος της τέχνης στους δύσκολους καιρούς που ζούμε;
«Θα σας απαντήσω με την χρήση επεξηγηματικών επιθέτων. Θεωρώ, λοιπόν, τον ρόλο της τέχνης επικουρικό. Μια ενισχυτική πινελιά παράθεσης συμβάντων. Θεωρώ τον ρόλο της τέχνης εξυψωτικό. Μια εσωτερική σκάλα ενός ορίζοντα που δεν μπορεί να σκύψει. Θεωρώ τον ρόλο της τέχνης παρηγορητικό. Μια αγκαλιά που δεν χαϊδεύει, μόνο, πλάτες. Τέλος, θεωρώ τον ρόλο της τέχνης ψυχαγωγικό. Ένα γέλιο μικρού παιδιού, που κάποτε θα μεγαλώσει».
Μια ευχή σας;
«Μία και μοναδική. Υγεία. Για να μπορούμε να καρφώνουμε στόχους. Κι όταν αποτυγχάνουμε, να ντυνόμαστε τανάλιες. Κι ύστερα, πάλι απ΄ την αρχή. Υγεία, λοιπόν».
