Σε όλον τον κόσμο ταξίδεψε ο Ιταλός φωτογράφος Pietro Pietromarchi -από την Ερυθραία έως τη Σρι Λάνκα, τα Καρπάθια, την Παταγονία, τη Ζιμπάμπουε και την άκρη της ερήμου Γκόμπι- για να αιχμαλωτίσει με τον φακό του τις τελευταίες ανάσες ενός θηρίου που πρόκειται σύντομα να εκλείψει: της ατμομηχανής ή, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, του «καρβουνιάρη».
Πολλές από τις φωτογραφίες του συγκρότησαν το λεύκωμα «Steam Power», το οποίο εκδόθηκε προσφάτως από τις εκδόσεις Editions Lienart ενώ η Galerie Minsky στο Παρίσι φιλοξενεί φερώνυμη έκθεση έως τις 15 Ιανουαρίου.
Ο πεντάχρονος Pietro, περπατώντας στους Δολομίτες μαζί με τη μητέρα του, άκουσε κώδωνες διάβασης σιδηροδρομικής γραμμής και είδε «να αναδύεται από το δάσος ένα θηρίο που έβγαζε καπνούς, αλυχτώντας καθώς κινείτο με ταχύτητα ανάμεσα στα πεύκα».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, του έδωσαν μια Kodak Instamatic και ο Pietro επέστρεψε στο σημείο για να προσπαθήσει να αιχμαλωτίσει με την κάμερά του την εικόνα· αυτή η φωτογραφία, που τράβηξε το 1974, είναι μία από τις περίπου 100 που περιλαμβάνονται στο λεύκωμα «Steam Power».
«Οι ατμομηχανές είναι σαν ζωντανά όντα. Χρειάζεσαι περίπου οκτώ ώρες για να θέσεις μία σε κίνηση, και δεν υπάρχουν δύο που να είναι όμοιες· κάθε μια έχει τη δική της προσωπικότητα -ο κάθε ένας που ταξιδεύει με τρένα θα σας το πει αυτό» δηλώνει ο Pietro Pietromarchi.
Σε απαλές αποχρώσεις του γκρι, οι φωτογραφίες του Pietromarchi αποτίουν φόρο τιμής σε αυτά τα σιδερένια τέρατα και στους ανθρώπους που τα φροντίζουν· τώρα και στο παρελθόν. «Συνειδητοποίησα την επικείμενη εξαφάνιση των τρένων με κάρβουνο και αφιέρωσα όλο τον ελεύθερο χρόνο μου για να τα φωτογραφίσω, συχνά σε απίθανα, δυσπρόσιτα μέρη» εξηγεί ο Ιταλός φωτογράφος.
Μιλώντας για μια πανέμορφη φωτογραφία που τράβηξε στη Μιανμάρ, αφηγείται: «Τον Ιανουάριο του 2017, έφτασα στο Μπάγκο, στη Μιανμάρ, την πρώην Μπούρμα και μόλις που πρόλαβα να παραστώ στην τελετή ευλογίας τριών ατμομηχανών. Ήταν σημαντική τελετή, καθώς επαναδρομολογούσαν τις λοκομοτίβες μετά την απόσυρση αυτού του τύπου ατμομηχανής το 2008.
Η πλατφόρμα ήταν διακοσμημένη με καλάθια με λουλούδια και φρούτα, και στα βαγόνια είχαν ανάψει κεράκια. Πέντε Βουδιστές μοναχοί προσεύχονταν για πάνω από δυο ώρες. Ίσως χάρη στις προσευχές, τα πράγματα πήγαν καλά τις επόμενες μέρες: μετά από δέκα χρόνια, ανέλαβαν και πάλι έργο οι αυτοματοποιημένες κινήσεις που είχε αποθηκεύσει η σωματική μνήμη των σιδηροδρομικών!».
